30% {H.S}

Hoofdstuk 29

Okey, als eerste mensen, ik schaam me zo, zo, zo, zooooooooo erg dat ik nu pas weer heb geupdate! Voor deze ene keer ga ik vandaag ook een update schrijven, en morgen dan ook, omdat het zo lang geleden is. Elke maandag komt er weer een nieuwe update, yeey! Veel lees plezier xD

''Komt het wel goed met haar?''  ''Heeft ze pijn?''  ''Wat is er aan de hand?'' ''Sophie! Sophie!''

'''Ja, wat is er? Wat wil je me zeggen? '' probeer ik t vragen, maar het lukte niet, mijn mond wil niet open. 

''Sophie! hoor je me?''

''Ja, ik hoor je Harry, please, zeg wat er met me aan de hand is'' Mijn mond wil maar niet open. Ik denk; Harry pak mijn hand, alsjeblieft, ik ben bang. Ik wil zijn hand pakken, maar ik sta vast. Ik kan niks bewegen, hoe goed ik ook mijn best doe.

Het gepraat vervaagd en verzacht, en dan, voel ik helemaal niks meer. Ik hoor niks meer, geen gepraat, geen ziekenhuis apparaten, niks. Is dit het? Ben ik dood? Voelt het zo om dood te zijn? Dat je niks meer voelt en hoort, en je, alleen bent? Dan vind ik het maar niks, dood zijn. Wat is daar nou leuk aan? Helemaal niks. Nee, ik wil niet dood zijn. Ik probeer me uit deze stijve houding te verlossen.

''Ze geeft een kleine reactie, mevrouw.''

Het werkt! Sophie, je kan het! Kom op! Ik doe alles om wakker te worden! De stemmen worden harder, en nog harder. Langzaam gaat mijn linkeroog open, en daarna ook mijn rechter oog. Ik zie eerst heel wazig, maar het beeld word steeds scherper. Nu kijk ik recht in de ogen van mijn bezorgde moeder. ''Ze is wakker!'' Schreeuwt ze hysterisch. Ik hoor de deur keihard opengaan, en kijk nu recht in de betraande ogen van Harry. ''Harry..'' Fluister ik, wat nu wel uit mijn mond komt. ''Sophie!'' Hij rent naar me toe, en staat stil. Hij pakt een stoel, zet hem bij mijn bed en gaat zitten. Hij pakt mijn hand, en gelijk word mijn lichaam overspoelt met een fijn, warm gevoel. Harry lacht lief naar me, waardoor ik ook een klein lachje op mijn gezicht krijg. Maar, natuurlijk word het moment weer verpest door een dokter die de deur open doet. ''Zijn jullie de familie van Sophie Whittemore?'' Vraagt hij serieus. ''Ja dokter, kunt u ons alsjeblieft vertellen wat er met haar aan de hand is?'' Roep mijn moeder emotioneel. ''Mevrouw Whittmore, u moet ook rusten, dus gaat u maar rustig zitten. Trouwens, dat is misschien voor iedereen verstandig.'' Zegt hij een stuk minder blij, en een stuk serieuzer. ''Dokter, wat is er?'' Vraag ik, eigenlijk al wetende dat het niet iets goeds zal zijn.''

''Sophie, de kanker is zich aan het verspreiden, niet snel, maar heel langzaam. We zullen je weer aan de chemo moeten zetten.''

-  -    -      -      -        -         -        -         -       - 

Awhh, arme Sophie! Ik heb een vraagje, zal dit boek een happy ending of een bad ending moeten krijgen? Ik weet het niet...