PERFECT ENEMIES

9. Charlotte

Siedzę z kubkiem w ręku i śmieję się głupio, bo wszyscy w firmie latają jak popierdoleni i próbują się podlizać Prezesowi. Dzisiaj rano ogłoszono, że do jutra rana można zgłaszać się do wyjazdu służbowego, gdzie spędzisz z Olivierem całe trzy dni. Wszyscy, dosłownie W S Z Y S C Y, od rana wariują i ,,przypadkiem" wpadają na szefa, a przy okazji dają swoje zgłoszenia.

- Zostały trzy tygodnie do wyjazdu. - Odzywa się Juliette, czyli moja znajoma trzy boksy dalej. - Chyba też się zgłoszę.

Kładę nogi na biurko i odwracam się w stronę szatynki, krzywiąc się, jakbym wdepnęła w kupę.

- Bo? Nie będzie czasu na zwiedzanie wieży Eiffla, Juliette.

- Wiem. Po prostu... to może być moja szansa.

- Na bzyknięcie szefa? Nie czytasz prasy czy jak, Jenner? Nie widziano go z kobietą od... - odstawiam kubek, żeby spleść ze sobą swoje palce. - nigdy go z nikim nie widziano.

- Nie! - Zaprzecza głośno i szybko, na co wszystkie ciekawskie twarze odwracają się w naszą stronę. - Nie chcę spać z szefem. Jest przystojny, nawet bardzooo, ale mam męża.

- I trójkę dzieci - dodaję.

- Tak. Mam w domu trzy małe diabły.

- Współczuję, nie możesz nigdzie wyjść. - Podnoszę za uszko swój kubek.

- Niestety, ale właśnie nie zawsze mogę sobie na to pozwolić. Daniel zajmuje się dziećmi, ale zazwyczaj pracuje na nocnej zmianie.

Ruchając inne laski?

Biorę spory łyk.

- Czyli nic z tego? Nie na mówię cię jakoś, abyś spróbowała?

- Nie, nie ma takiej opcji.

Juliette patrzy na mnie z politowaniem.

- No błagam, Charlotte! Spróbuj chociaż, ta suka Hailey próbuje.

Mam spędzić z Olivierem trzy dni i być grzeczna? Nie, dziękuje. Jeżeli mogłabym go tam ukatrupić, to nie ma problemu, ale jeżeli mamy udawać zgrany zespół, to mówię stanowcze NIE!

- Wszyscy będziemy mieć go z głowy na kilka dni. Przecież się bez niego nie pozabijamy.

Jenner prycha lekceważąco.

- Zastanów się, McMillan. Na taki wyjazd nie zabiera się byle kogo. CIC to poważna firma, coś jak biznes Jamesa Solares. Można nauczyć się od pana Craiga wiele, można dużo zyskać.

- Cieszy mnie to, jest to świetna wiadomość, ale wiesz co jest jeszcze bardziej świetnego?

Szatynka patrzy na mnie wyczekująco.

- Nikt nie podłoży mi bomby pod auto. - Uśmiecham się, jakbym wygrała drugie życie.

- Mówisz serio? - marszczy brwi, nie do końca rozumiejąc o co mi chodzi.

Rozglądam się dookoła i jedyne co widzę, to szał ludzi, więc...

- W przenośni, ale i teorii. Popatrz na tych wszystkich ludzi, dziewczyno. Biegają na złamanie karku i są gotowi lizać buty szefa i kibel, byleby tylko lecieć do Paryża! Nie zdziwiłabym się, gdyby ktoś nawet kogoś zabił.

- Czyli to zły pomysł, abym spróbowała? - spuszcza wzrok na swoje dłonie i zaczyna nerwowo bawić się srebrną obrączką.

- Nie - Łapię ją za chłodną dłoń i gładzę kciukiem skórę. - Ale nie nastawiaj się. To wyścig szczurów.

Kobieta przytakuje mi, a następnie wstaje i poprawia rękawy białej koszuli.

- Okej, przemyślę to jeszcze.

***

Wchodzę z Tracy do swojego ciepłego mieszkania i od razu idę nalać nam wina. Przyjaciółka siada na kanapie nadal nic nie mówiąc, po prosto analizuje wszystko to, co opowiedziałam jej o wczorajszym dniu i oczywiście kantorku z Craigiem.

Z pełnymi lampkami czerwonego wina, siadam obok brązowookiej i bez słowa podaję alkohol. Kobieta przyjmuje go w ciszy, trzyma chwilę szkło w ręce, a po chwili wypija całą jego zawartość.

- Hola, hola! Przystopuj trochę, O'Connor!

- Ja... o kurwa...

Łapie się za głowę i przyciąga do siebie zgięte w kolanach nogi. Opiera na kolanach brodę i patrzy przed siebie w jeden punkt.

- On był w bluzie? Craig w bluzie?! - Wybucha śmiechem.

Aha? Serio, Tracy?

Szturcham ją, robiąc obrażoną minę.

- Jak możesz śmiać się z moich problemów?

- Przepraszam - rzuca, wciąż zanosząc się śmiechem. - Po prostu... - przerywa, aby złapała kilka głębokich wdechów. - Typ co chodzi przez dziewięćdziesiąt procent czasu w garniakach, był w pieprzonej bluzie z kapturem?!

Wywracam oczami i upijam łyk z kieliszka, aby zalać swoje zażenowanie trunkiem. Również kładę nogi na kanapę, ale głowę kładę na ogromną poduszkę za swoimi plecami.

- Jesteś okropną przyjaciółką, ruda. - Żartuję sobie.

- To oczywiste! Ale wiem też, że mnie kochasz.

- A ty mnie, najdroższa. - poruszam zabawnie brwiami, kiwając przy tym powolnie głową.

- Oh, tak, panno McMillan.

Resztę wieczoru spędzamy na wspominaniu czasów liceum i studenckich, gdy obie studiowałyśmy w Phoenix.

W klasie maturalnej zawsze zrywałyśmy się z ostatniej lekcji w piątki, aby szybciej zacząć imprezować. Pan Arrow Denise - nasz nauczyciel historii, krył nas zawsze przed dyrektorem, i pomimo wszystko wstawiał obecność na lekcji. Któregoś jakże cudownego dnia, dyrektor Hastings przyłapał nas na ucieczce, i nawet pan Denise nie zdołał uratować naszych tyłków. Musiałyśmy siedzieć w kozie w każdy piątek do szóstej po południu, czyli dodatkowe dwie godziny po zakończeniu wszystkich zajęć. Całe szczęście wyglądało tak tylko jedno półrocze, ale cholera, miałyśmy przejebane jak nigdy dotąd.