"အားး မရတော့ဘူး"
"အမလေးဗျ လန့်လိုက်တာဖြေးဖြေးအော်ပါ"
ကားတံခါးကိုဖြည်းဖြည်းချင်းဖွက့်ကာမချီယူပြီးထိုင်ခုံပေါ်မှာနေရာချပေးလို့Hyunjinသည်သူ့longcoatကြီးခြုံပေးလိုက်ရာမှသည်
အိပ်ပျော်နေတဲ့မျက်နှာလေးသည်သူ့အင်္ကျီအောက်မှာလုံးလုံးမြုပ်နေတာကိုကားမောင်းနေရင်းမျက်လုံးထောင့်ကမြင်ရသည်
တကယ့်ကွေးကွေးလေး
ခေါင်းကသူ့ဘက်ကိုယိုင်ကာစောင်းနေတာမြိုလက်တစ်ဖက်နဲ့အမှဖိပြုပြီးထိန်းပေးထားရသည်သူ့မှာဟိုဘက်ကိုလဲမတွန်းရဲမှန်နဲ့ခေါင်းနဲ့ဆောင့်သွားမှာကြောက်ရသည်
*မင်းကငါ့နဲ့ဆိုကလေးလေးပဲ*
*အင်း ခင်ဗျားနဲ့မှ*
အစီအရီတိုးဝင်လာသောစကားသံကိုအဘယ်ကြောင့်နည်းဆိုတဲ့မေးခွန်းများစွာဖြင့်ရှာဖွေခဲ့သည်
ဒီကောင်လေးသည်သူ့အတွက်ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ရင်ခုန်ခြင်းမျိုးမဟုတ်ခဲ့
ပထမဆုံးအကြိမ်တုန်လှုပ်ခဲ့ခြင်းမျိုးလည်းမဟုတ် ဒါပေမဲ့ ပထမဆုံးအနေနဲ့လူတစ်ယောက်ကိုဒီလိုဂရုစိုက်ပေးထူးခြင်းတော့ဟုတ်သည် ဘာကြောင့်လဲလို့ကိုယ့်ကိုကိုယ်မေးရင်အခြေအနေအရရောက်ရှိရာဒေသမှာအာဏာရှိနေတဲ့ဘုရင်တစ်ပါးကိုကပ်ဖားတာမျိုးလဲမဟုတ် ဒီအတိုင်းစိတ်ထဲကဖြစ်လာတဲ့လိုအပ်နေတဲ့တပါးသူအတွက်ကိုယ့်စိတ်ကပါဖြည့်ဆည်းပေးချင်တာမျိုး
တွေးရင်းနဲ့မှဘုတ်ကနဲတစ်ကိုယ်လုံးစောင်းလာသူ သက်သောင့်သက်သာဖြစ်စေရန်ခါးပတ်မပတ်ပေးလာရာမှစသည် ကားမောင်းနေတဲ့Hyunjinပေါင်တစ်ခြမ်းအပေါ်ခေါင်းလေးဟာပြုတ်ကျသည်
"အား!!မရတော့ဘူး ငါမရတော့ဘူး!!!"
"ဘာလို့ထအော်နေတာလဲအိပ်နေတာကို"
Hyunjin သည်ဘက်တွေပါတုန်ပြီးအေးစက်နေပြီဖြစ်သည် သူ့ကိုယ်သူမယုံနိုင်တော့ပေ
"ဘာမရတာလဲ"
"ကားမောင်းလို့မရတာ"
"နန်းတော်ကလူလွှတ်ခိုင်းလိုက်မယ်...အင်းးမိုးချုပ်နေပြီပဲ ဆင်း ဟိုနားကဟိုတယ်အထိကျွန်တော်မောင်းလိုက်မယ်"
