Jar of Love (Organización Intrepída series #1)

Kabanata 19

Lots of typo and un-edited. Thank you! 

Kabanata 19

"Color gray po yung mata niya tapos maiksi ang buhok at nakasuot siya ng puting dress." I described my daughter

"Naku ineng pasensya na at wala kaming napansin na ganyang bata dito." sagot ng babae doon sa akin bago tumalikod

Ilang araw nang nawawala ang anak ko pero wala kaming lead sa kanya. Hindi ko naman alam kung paano gumamit ng social media at wala rin kaming cellphone. Nasanay kasi ako kila Lola na hind gumagamit ng ganon kaya hindi na lang kami bumili.

Lumapit na rin ako sa mga pulis nga lang ay hindi daw talaga makita ang anak ko. Halos kainin na ako ng kaba hindi ko alam saan ko siya hahanapin. Nakakapagtaka na ni isa wala kaming lead tungkol sa kanya.

"Please, Lord protect my baby." I cried while praying 

Ever since she's in my womb my baby is a fighter, that's why I have my trust on her. I know that in a small frame of her body there's a big soul that will conquer those problem. I suddenly remember when the first time that I laid my eyes on her she was so beautiful.

Gulat akong napatingin sa sanggol sa tabi ko at nagtaka doon dahil hindi ko alam kung saan siya nanggaling pero ang puso ko ay mapayapa sa kanya. Magsasalita sana ako pero walang boses na namutawi sa bibig ko. "anak mo siya ma'am" sambit doon ng nurse sa akin at inabutan ako ng tubig "Caesarean ang ginawa namin sa iyo hindi ka pa kais gising due date mo na." dagdag niya pa doon

I stared at her she's really tiny "pwede ko ho ba siyang mahawakan?"  tanong ko doon

"Oo naman. Alalayan kita." ngumiti siya doon at inabot sa akin ang bata. Gumaan ang pakiramdam ko pagkayakap ko sa kanya "My baby." I said in a low voice

"Ang ganda niya ma'am kamukha mo pero kulay gray ang mata. May lahi ba ang tatay niyan?" tanong doon sa akin. I shooked my head "I don't know. I don't know who I am. I don't know what happened." sunod sunod kong turan doon

Nanlaki ang mata doon ng nurse maya maya pa ay may doctor na nagcheck sa akin. Takot na takot ako doon dahil wala naman akong kakilala dito, pero nagulat ako ng may mag asawa na pumunta para sa akin.

"Apo." tawag doon sa akin kaya nagtaka ako "Kami ang Lolo at Lola mo at nandito kami para sunduin ka kapag pwede ka nang makalabas." ngiti doon ng matandang babae

"Ako si Lola Rosa." pagpapakilala niya bago bumaling sa kasama "Siya naman ang Lolo Ernesto mo." ngumiti siya doon 

"Ako po si..." napalunok ako doon dahil walang pumapasok sa utak ko kung sino ba talaga agad na tumulo ang luha ko doon "Hindi ko po alam ang pangalan ko." sagot ko yumuko ako doon

"Ikaw si Noreena." sambit doon ni Lola kaya napatingin ako sa kanya

Nung una ay hindi ako binibigla nila Lola sa nangyari sa akin dahil nabilinan pala sila ng Doctor na bawal akong biglain sa pangyayari. Hiyang hiya ako nung malaman na naibenta nila ang lupain para pambayad sa akin sa ospital. 

Hindi ko sila kilala ng lubusan pero kung arugain nila ako ay parang tunay na apo o anak nila ako. Inalalayan nila ako sobrang ilap ko kasi sa mga tao dito at halos hindi ako magsalita sa takot na nararamdaman ko. 

"Anak andito kami para sayo wag kang matakot." malumanay na sambit ni Lola at pinakatitigan ako doon.

"Bakit niyo po ako tinutulungan?" kusang lumabas na iyon sa bibig ko dahil halos ibuhos nila ang pag aruga sa aking mag asawa. "Hindi ka namin pwedeng pabayaan anak." tanging sagot ni Lola