Yurdun arka bahçesinde, teneffüslerde gizlice kitaplar okuduğum yerde, nerede olduğunu bile bilmediğim ama sadece sesini duymak istediğim biri için soğuk havada yazıyorum bu satırları, sana.
Sanki okuyabileceksin...
Sanki hissedebileceksin...
Benimkisi de bir umut işte.
Gelmeyeceğini bile bile beklemek...
Olmayacağını bile bile düşlemek...
Beni teselli eden tek cümle var. Hani Hz Osman demiş ya; eğer Allah hayalini kurduruyorsa nasip edermiş. Ve deniz kızı, bir kimse bir kimseyi Allah'a emanet ederse ona kavuşmadan ölmezmiş. Hani ben seni önce Allah'a sonra seni sana emanet ederdim ya...
Ne zaman geleceksin?
Ne zaman kavuşacağız?
309. gün bitiyor ve ben hala sana mektup yazdığım yerde bekliyorum seni.
Çünkü...
Çünkü...
Çünkü aptalım.
Aptallıksa en büyük aptalım.
🍷🍷🍷
Sevmek aptallıksa en büyük hatam seni sevmek oldu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Sevilmek nasıl birşey?
Fiction généraleSeni seviyorum ve yalnız seni görüyorum. Seninle ilgiliyim başka her şeyi unutuyorum. Sözün gelişi değil bu; ben sözümün eriyim başka anlamları olsaydı sözlerimin başka anlamlara uygun kelimeler bulurdum...
