និយាយរួច ជុងហ្គុកក៏រហ័សបីថេយ៉ុងចេញមកក្រៅ ចូលទៅក្នុងជណ្ដើរយន្ដប្រអប់ ដើម្បីចុះទៅជាន់ក្រោម ពេលចុះមកដល់ហើយ ក៏ដើរទៅចំណតឡាន សម្ដៅទៅរកឡានគេ ហើយដាក់ឲ្យថេយ៉ុងចូលអង្គុយ ចំណែកគេដើរវៀងខាងមុខឡាន ឡើងម្ខាងទៀត បញ្ជាឡានចេញដោយមិនមាត់មិនក៎ ប៉ុន្តែថេយ៉ុងដឹងថា គេកំពុងខឹងខ្លាំង។
នៅពេលគេស្ងាត់ ថេយ៉ុងក៏ស្ងាត់ ម្នាក់ៗមានតែសម្លេងដកដង្ហើមធំ រហូតទៅដល់ផ្ទះវិញ ដោយគេរហ័សចាប់ថេយ៉ុងចុះពីលើឡាន អូសទីងណាប់ទីងណែង ឡើងទៅខាងលើ នឹងបិទទ្វាក្ដុងក្ដាំងសឹងតែរបេះ ដោយអ្នកបម្រើឃើញហើយ តែមិនហ៊ានលូកមាត់ បានត្រឹមអោនមុខចុះ ធ្វើការបន្ដ ហាក់ដូចមិញនេះមិនបានឃើញមិនបានឮអ្វីទាំងអស់។
ឌឹប!!
<<អូយ...>>
ថេយ៉ុងស្រែកចាច ពេលរាងកាយត្រូវរុញផ្ដួលទៅលើគ្រែមួយទំហឹង សំណាងល្អដែលពូកទន់ កុំអីបាក់ឆ្អឹងចង្កេះល្មម។
<<យ៉ាងម៉េច ពេញចិត្តណាស់ហ្អេស?>>
គេមិនបានទៅតាមទ្រោបពីលើដើម្បីគាបសង្កត់ ទើបថេយ៉ុងអាចងើបអង្គុយបានវិញ សម្លឹងមើលគេទាំងជ្រួញចិញ្ចើមចូលគ្នា មិនយល់ថាគេកំពុងតែគិតអ្វីឲ្យប្រាកដប្រជា។
<<លោកធ្វើដូចមិនពេញចិត្ត ទាំងដែលកាលខ្ញុំសួរ លោកក៏មិនបាននិយាយអ្វីបន្ដិច>>
<<ហើយឯងក៏អាងបានដៃ បញ្ចេញឲ្យអាប្រុសអស់នោះមើល>>
<<វាជាការងារ>>
<<ការងារឈរជន្ធែងជើងឲ្យគេមើលហ្នឹងហ្អេស?>>
ជុងហ្គុកត្បកឲ្យវិញ ។ គេសម្លឹងមើលមួយតួខ្លួនថេយ៉ុងហើយ ក៏រឹតតែខឹងលើសដើម ខាំធ្មេញក្រតៗ សឹងតែបាក់ថ្គាម ត្រង់សៀតផ្កាឡើងប៉ោងកន្ដ្រាក់ ខឹងឡើងញ័រដៃទទ្រើក ប៉ុន្តែមិនអាចធ្វើអ្វីបាន ក្រៅពីនេះ។
<<លោកមើលងាយខ្ញុំពេកហើយ ជុងហ្គុក>>
<<ហើយវាដូចទេ និយាយថាស្រាតឲ្យគេមើលវាសមជាង>>
ថេយ៉ុងសម្លឹងគេថ្លែ ខ្យល់ដង្ហើមក៏ដង្ហក់ មុខក៏ក្រហមងាំង មួម៉ៅខឹងនឹងសម្ដីគេ ដែលមិនផ្ដល់កិត្តិយសឲ្យខ្លួន ហើយម្យ៉ាងទៀត កាលដំបូងក៏សួរហើយមិនអ៊ីចឹង ក៏ឆ្លើយបែបមិនជាចម្លើយយកជាការបាន ហើយនេះតាំងមោខឹងត្រឡោតឡូឡាណាស់ សួរថាសមខ្លះទេ?
<<ចាំនិយាយពេលក្រោយទៅ>>
ទីបំផុត ថេយ៉ុងក៏ជ្រើសរើសចុះចាញ់ ព្រោះមិនចង់ឈ្លោះគ្នាជាងនេះ។ ដោយសារដឹងច្បាស់ និយាយទៅក៏គ្មានអ្វីល្អប្រសើរដែល ខណៈដែលទាំងគេទាំងខ្លួនកំពុងពោរពេញដោយកំហឹងទោសះនោះ។
ថេយ៉ុងបែរខ្លួនដើរចេញ មិនចង់និយាយបន្ដ ធ្វើឲ្យជុងហ្គុកទ្រាំមិនបាន ទើបស្រវ៉ាយកខ្នើយមកគប់ប្រដេញតាមខ្នងថេយ៉ុងពីក្រោយ ប៉ុន្តែគ្មានបំណងគប់ឲ្យចំ រួចដាល់គ្រែខ្លាំងៗ។ ថេយ៉ុងងាកមើល ចង់ទៅចាប់ឃាត់គេ ប៉ុន្តែគំនិតមួយ ខ្លាចគេគ្រវាត់បើងដូចស្រមោច ក៏ប្រុងនឹងបើកទ្វារចេញទៅក្រៅ ដើម្បីនៅឆ្ងាយពីគ្នាសិន ប៉ុន្តែមិនទាន់និងបានចេញផង គេក៏ដើរដូចរត់ ចាប់គ្រវាត់ស្មាតូច ឲ្យរាងកាយបើងចូលកណ្ដាលបន្ទប់ រួចងាកមកចាក់គន្លឹះទ្វារ ហើយដើរទៅរកថេយ៉ុងវិញ ចាប់រុញរាងកាយតូចអឹបនឹងជញ្ជាំង ដោយនាំខ្លួនឯងទៅតាមឃុំឃាំង។
<<ចង់ទៅទាក់ប្រុសទៀតឬយ៉ាងម៉េច?>>
គេនិយាយទាំងខ្យល់ដង្ហើមដង្ហក់ ព្រោះខឹងខ្លាំងពេក ម្រាមដៃក៏ក្ដាប់ចាប់ស្មាតូចថេយ៉ុងខ្លាំងៗ ដោយសារភ្លេចខ្លួន។
<<ខ្ញុំចេញទៅខាងក្រៅ បើលោកនៅតែបន្ដឆ្គួត និយាយគ្នាមិនដឹងរឿង មិនបាច់ជួបមុខគ្នា>>
ថេយ៉ុងប្រុងគេច តែគេមិនបណ្ដោយឲ្យចេញបាន ដោយការចាប់ផ្អប់នឹងជញ្ជាំងសាជាថ្មី បន្ទាប់មកក៏អោនទៅបឺតជញ្ចក់បបូរមាត់ក្រពុំខ្លាំងៗ យកងាប់យករស់។
តើគេអាចខឹងដល់ថ្នាក់នេះ ធ្វើស្អីបានទៅ?
ចម្លើយគឺគ្មាន គេមិនអាច វៃឬសូម្បីតែលើកដៃចង្អុលមុខថេយ៉ុង កាយវិការទាំងអស់នោះគេធ្វើមិនបាន ទើបជំនួសដោយការថើបយ៉ាងព្រៃផ្សៃបំផុត។
អុឹក!!
សម្លេងនៅដើមក៎ឮបន្ដិច ពេលគេដកមាត់ចេញ ឲ្យបានដកដង្ហើម ប៉ុន្តែមិនបានស្រួលបួលផង ក៏ចាប់ថើបម្ដងទៀត ជ្រែកអណ្ដាតចូលទៅក្នុងប្រអប់មាត់ ដើម្បីស្វែងរកភាពផ្អែមល្ហែម។
<<ក...កុំ ជុងហ្គុក>>
ថេយ៉ុងស្រែកហាម នឹងគក់ខ្នងធំទូលាយខ្លាំងៗ ពេលគេប្រលែងមាត់ឲ្យមានសេរីភាព រួចក៏រហ័សចាប់បង្វែររាងកាយតូចឲ្យបែរខ្នងដាក់ ចាប់ហែកសាច់ក្រណាត់ខោឲ្យរហែកខ្ទេចខ្ទី។ កែវភ្នែកមុតស្រួច សម្លឹងមើលត្រកៀកមូលក្លំ ដោយអារម្មណ៍ឆាបឆេះ បន្ទាប់មក ក៏វាត់បាតដៃពីលើ ព្រោះទាំងខ្នាញ់ទាំងខឹង ចង់តែទះឲ្យបែកគូទទេ ផាច់!ផាច់!ផាច់!!
<<ហុឹក...ឈឺ ប្រុសចង្រៃ>>
រាងកាយថេយ៉ុងញ័រទទ្រើក សម្លេងក៏ញ័រដូចគ្នា ព្រោះមួយដៃៗរបស់គេ ក្ដៅត្រកៀកងំ ចង់រើបម្រាស់ខ្លាំងៗ ហើយវៃទះតប់គេវិញ តែក៏ក្ដុកក្ដួល ព្រោះកម្លាំងដូចស្រមោច ប្រៀបនឹងគេមិនបាន។
<<អាស...ឈឺ>>
បន្ទាប់ពីហិង្សាដាក់ត្រកៀកថេយ៉ុងឆ្អែតហើយ ក៏ជ្រែកខ្លួនទៅរកលឿនដូចព្យុះ ធ្វើឲ្យថេយ៉ុងទប់ខ្លួនមិនទាន់ ច្រមុលខ្លួនទៅមុខ សំណាងដែលគេស្រវ៉ាអោបចង្កេះតូចទាន់ពេល។ គេមិនខ្វល់ពីសម្រែកឈឺចាប់ បន្ដអង្រួលចង្កេះខ្លាំងៗ ទាំងគំហុកនឹងព្រៃផ្សៃ ក្នុងពេលតែមួយ ទោះសម្លេងយំលាយថ្ងូរ ឮរងំពេញត្រចៀកក៏ដោយ។
<<ឈឺ..ជុងហ្គុក ខ្ញុំឈឺ>>
ម្រាមដៃខ្ញាំចូលគ្នាខ្លាំងៗ សឹងតែបាក់ម្រាម ជើងក៏ញ័រទទ្រើក ដោយរាងកាយកំពុងត្រូវគេដាក់ទោសយ៉ាងខ្លាំងក្លា គ្មានការអណិតអាសូ។
<<មោនេះ>>
នៅសុខៗ គេក៏នាំខ្លួនឯងចេញ រួចចាប់គ្រវាត់ថេយ៉ុងទៅលើគ្រែ បន្ទាប់មកក៏ចាប់ការភាពទើសទាល់លើខ្លួនប្រាណចេញ ហើយទៅតាមទ្រោបពីលើរាងកាយតូច ជ្រែកខ្លួនទៅរកខ្លាំងៗ ម្ដងហើយម្ដងទៀត មិនព្រមឈប់សម្រាក នឹងទាល់តែថេយ៉ុងសន្លប់បាត់មាត់ឈឹង ទើបព្រមឈប់ នាំខ្លួនចេញ។ គេចុះពីលើគ្រែ ដោយមិនភ្លេចទាញភួយដណ្ដប់រាងកាយអាត្រាតថេយ៉ុង បន្ទាប់មកក៏ដើរចូលបន្ទប់ទឹក សម្អាតខ្លួនប្រាណ មួយសន្ទុះក្រោយមកក៏ចេញមកវិញ ដោយសម្លៀកបំពាក់ថ្មី ដើម្បីចេញទៅក្រៅ ចាប់ចែងការងារបន្ដ ដោយមុននឹងទៅ ឆ្លៀតផ្ដាំអ្នកបម្រើឲ្យមើលថេយ៉ុងកុំឲ្យចេញទៅក្រៅ ព្រោះបើគេត្រឡប់មកវិញ មិនឃើញស្រមោលក្នុងបន្ទប់ នឹងត្រូវធ្ងន់មិនខាន។
គេត្រឡប់ទៅក្រុមហ៊ុន ឲ្យលេខាទាក់ទងទៅខាងការងារថេយ៉ុង ដោយមុនដំបូងម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនឡូឡាយកងាប់យករស់ ប៉ុន្តែក្រោយពេលឮតម្លៃលុយដែលគេសងវិញហើយ ក៏ព្រមស្ងាត់ នឹងឲ្យរឿងចប់បានយ៉ាងងាយៗ មិនបាច់ប្ដឹងផ្ដល់គ្នាឡើងតុលាការនោះឡើយ។ គេដកដង្ហើមធំ ផ្អែកខ្នងនឹងកៅអី ព្រោះស្មុកស្មាញ ចំពោះរឿងដែលកើតឡើងផ្ទួនៗ អាការៈឈឺក្បាលឡើងខ្ទោកៗ ខណៈនោះក៏ដឹងដល់បាតដៃទន់ល្មើយ ដែលប៉ះច្របាច់លើស្មារបស់គេ ហើយមិនបាច់ស្មានក៏ដឹងថាម្នាក់នោះជាអ្នកណា។
<<រីកា>>
ពិបាកនិយាយដែលដល់ពេលចឹងទៅ មាត់ប្រាប់ថាលែងទាក់ទង ប៉ុន្តែបានជួបមុខគ្នារាល់ថ្ងៃ🐸
