being defeated by a butterfly while playing chess

aynalara değil birbirimize bakalım

Ahtapot.

Elinizde bir kalem. Sizden hayatınızın sonunu yazmanızı istiyorlar. Nasıl bir son yazardınız?

Ben yazamazdım.

Yaşanmamış bir hayatın sonu olmaz çünkü.

Yaşayamadım. Bunu söylerken gülümsemem bile kanıtı. Pişman olacağım biliyorum. Ama yapamıyorum.  Artık kendime bile kızmıyorum.

Beni yalnız bırakan bu hayat adil olamaz elbet. Beni yalnız bırakan siz, siz neyse. Siz hiç artık, ben hiç. Hiç.

Bir hayattı oysa. Hiçbirimiz tutunamadık.

Yorgunum diye bağırırken, yapabilirsin diyen umudun sesi azaldı. Umutlarım tükeniyor, siz nerdesiniz? Doğru siz hiç yoksunuz ki.

Ne sanıyolar beni. Belkide duygusuz bencilin teki. Öyleyim. Öyleyim kabul.

Ne hissettiğimi bilmiyorum. Ama birkaç kelimenin insanın canını bu denli yakması normal değil. Ve karşılığında hiçbir şey diyememek. Hepsi boğazımda kaldı. Yutkunamadım.

Bir insana nefret ettiği şeye dönüşmüş olduğunu söylemek büyük bencillik.

Onaracaksanız bile artık kırmayın beni. Çünkü ben kırılmaktan yoruldum.

Yarayla yaşamaya alışmıştım ama yaraya dönüştüğüm hiç söylenmemişti. Canım acıdı. Yara büyüdü.

Tüm insanlar gözümde bir canavara dönüştü.

Yeniden hissetmek istiyorum, her şeyimle.

Ve bırakıyorum artık. Yazamayacağım şeyler için elime kalem almaya gerek yok.

Giden de geri gelmiyormuş zaten beklemeye gerek yok

Her şeyimle vazgeçtim.

4nov'22

Yaranızdan öpüyorum, yaralarınız geçsin.
Benim yaram geçmez artık yaranın ta kendisiyim.

🐙