Bir şeyler yapmak içimden gelmiyor. İçimin bir sıkıntısı var geçmiyor. Başaracağıma dair söz verdim. Neden sözümü tutmuyorum? Kendime olan inancımı kaybettim. Neden yapamıyorum? Deniyorum. Neden olmuyor? Ne yapmak istiyorsam onu yapacağım kimseyi dinlemeden. Kimsenin bana inanmasına ihtiyacım yok. Kendine olan inancını yitirmiş herkes başkalarının inancına göz diker. Birinin başkasının inancını bu denli yalanlaması, yaralaması fazla acınası. Herkes kendine inansın. Başkasını yaralamasın.
"Her insan kendine inansa herkes bir araya gelecek." diyor çok sevdiğim bir kitapta.
Ama burası kibirli hayatlar diyarı, harikalar değil. Burada herkes bir başına kimse kimsenin ruhunda değil. Kinlerimiz bitmiyorki kanlarımız kesilsin. Herkesin anca buradan kaybolmak için bilekleri kesilsin.
Ne yapmak istiyorsam onun için varım. Siz yapamayacağıma inanırken ben daha çok çabalarım. Korkmayın, elbet bir gün başarırım. Başarmak, istediğin şeyi yapmak değil mi?
Bu benim hayatım. Onun, bunun, şunun değil. Senin bana olan inancını yitirmiş olman, benim kendimden ümidimi kesmem için bir gerekçe değil.
Yanlışıyla doğrusuyla ne yaşıyorsam ben yaşıyorum, sen değil.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kaburgamda çiçekler filizleniyor, kimse farkında değil.
Kaburgamda çiçekler soluyor, kimse farkında değil.
Sorarlarsa öldü deyin. Solarsa tüm çiçeklerim beni öldü farz edin.
