being defeated by a butterfly while playing chess

bitmiyor bazen

En son buraya bir şey yazdığım da geçen senedeymişiz. Ve ben bir sene sonraki halimle geçen senekinden daha iyi cümleler kuramıyorum. Cümle bile kuramıyorum. İnsanlar değişir. Ben hiç iyi hissetmiyorum. Ne uzun cümleler kurabiliyorum ne yazdıklarımı beğeniyorum. Öyleyse neden yazıyorum? Güzel yazmadığımın farkındayım ama bana şu sıralar iyi hissettiren o kadar az şey var ki. Yazmak da bunlardan biri. Bu yüzden yazıyorum. Gerçek dünyadan uzaklaşmak iyi hissettiriyor. Ben gerçek dünyayla bağımı koparttım. Çünkü kendimde değilken sizle hiç olamam. Kitaplar okuyorum ama yetmiyor. Şuan okuduğum kitapta— kitap çok sinirimi bozdu da neyse anlaşmaya başladık— şey diyordu: başkalarıyla olan ilişkilerde incinmemek imkansızdır. İncinmemek için mi başkalarıyla konuşmuyorum yoksa başkalarını inciten kişi olmamak için mi suskunum şu sıralar, bilmiyorum. Tek bildiğim şuan kuracağım herhangi bir iletişimin iki tarafı da fazlasıyla yoracağı. Şu an tek yapmak istediğim şey küçükken çok severek izlediğim o animasyonları tekrar tekrar ve tekrar izlemek. Bana iyi hissettiriyor. Çocukluğumu hatırlamak bana iyi hissettiriyor. Bir zamanlar benim de çocuk olduğumu anımsamak, hoş.

Şuan okuduğum diye bahsettiğim kitapta, eğer bir şey yapmak için harekete geçmiyorsanız bunun temel sebebi cesaretsiz olmanızdan kaynaklanıyor diyor. Başta hak vermedim ama zaten soru cevap -diyaloglar yani-  şeklinde ilerleyen bir kitap olduğu için kendi kafanızda karşıt argüman olarak yarattığınız tüm tezleri çürütüyor. Bu yüzden sinirimi bozdu ya zaten. İnandığım tüm gerçekleri yıktı. Sığındığım tüm limanlarda bir yangın var şimdi.

Cesaretsizim evet. Bunun farkına vardım. Değişmiyorum çünkü konfor alanım bana rahatlık sağlıyor. Çünkü değişmek yorucu ve rahatsız edici bir eylem.  Ve bu kitabı okumadan önce okuduğum bir kitap  vardı. Ondan da bahsedeyim. Bu arada yukarıda bahsettiğim kitap Kendinle Savaşma Sanatı. Belki okursunuz. Adler psikolojisini konu edinmiş biraz da. Sanırım biraz değil.

Neyse. Önceki okuduğum kitap ise bana telefon ve dijital anlamda ne varsa, bu tür cihazları kullanmayı bırakma hissi yarattı. Bu yüzden telefonu elime alsam da sosyal anlamda hiçbir şey yapamadım günlerce. Kendi içsel hesaplaşmamı daha kendime verememiştim bile. Her neyse. Ciddi anlamda telefon artık çok anlamsız geliyordu. Ama bırakabileceğimi düşünmüyordum. Çünkü bunun sebebini bilmiyordum. İşte şuan okuduğum kitapta anladım sebebini. Çoğu şeyin sebebi olan cesaretsizlik. Değişmek cesaret ister. Ama bence her anlamda değişmek değil.

Bazen kötü anlamda da değişir insan çünkü. İşte bendeki değişim şuan da bu. Yorgun değilim sanki ama bir şeyler içimde öldü de diyemem -tekrar-  ama sanırım içimde o eski hevesimi bulamıyorum. Hiçbir zaman zaten fazlaca hevesli biri olmadım ama ben artık hayal bile kuramıyorum.

İyi geceler.

30ocak2024.

Bir daha asla buraya bir şey yazmayacağım demiştim geçen sene, en son buraya yazdığımda. Ama her insan biraz tilkidir. Ben de dönüp dolaşıp kürkçü dükkanıma döndüm işte.

ᓚᘏᗢ