problem • styles

x29 "Please try to love someone"

Skylynn Prescott

Sevdiğiniz insanlara hayır demek, sıradan insanlara hayır demekten kat kat daha zordur, kendi isteğiniz değilde onunkiler doğrultusunda ilerlemek en başlarda sorun olmaz, ama zaman geçtikçe bundan rahatsız olursunuz. Belki de kullanıldığınızı hissedersiniz ve içinizde bir yerlerde saklanan o kocaman reddetme isteği daha belirginleşir.

Harry'e hayır demek beni iyi hissettirmişti, düşündüğümün aksine pişman olmamıştım. Hatta kontrol sahibi olduğumu bile düşündüm. Onu seviyordum, ama davranışları hoşuma gitmiyordu. Hayır hayır, amacım kimseyi değiştirmek değil, hatta ben onu öyle çoktan kabullendim. Ama artık kendine çeki düzen vermeliydi, ben anlam veremiyordum. Kim sevdiğini söylediği birine bu saçma şekilde davranır? Sanki bir fazlalıkmışım gibi.

Dayanamadım. Belki çabuk pes ettim ama bu şekilde daha iyi.

Onu özlemiyor değilim, etrafımda olmasına alışmıştım, onu görmek daha güvende ve huzurlu hissettiriyordu.

Hala hissettiriyor.

Ama kararım kesin. Ondan, bir özür veya kendini affettirmesini beklemiyorum. Ben aşk insanı değildim. Yalnız ölecektim o konuda. Bundan şikayetçi falan da değilim. Ama keşke Harry ile biraz daha sürseydi. Biraz daha az kendimi yalnız hissederdim en azından.

Bu kadar fazla yalnız hissetmemin bir nedeni olmalıydı. Tamam, yalnızlık güzel ve huzurlu bir şeydi, yalnız olmayı seviyordum ama hayatımda az da olsa birilerine ihtiyaç duyuyordum. Bu üniversiteye başladığım ilk zamanlar hala aynıydım ama staj için gönderdikleri şirket sayesinde birkaç kişi tanımıştım.

Sorunun bende olduğunu düşünüyordum, ama sonra, kendimi insanlardan uzaklaştırmak için hiçbir şey yapmadığım geliyordu.

Sorun, lanet olası Karma'daydı.

*

Harry'yi evimden gönderdiğimde aklımın uç köşelerindeki parlak fikir kendini bana gösterdi.

Madem onunla artık devam etmeyecektik, burada kalmama gerek yoktu. Üniversiteye California'da da devam edebilirdim, stajdan kovulmuştum, en son baktığımda tek sohbet kurduğum kişi olarak Harry kalmıştı ve o, şimdi ve asla bir daha olmayacak.

Yani, babam beni gördüğüne çok sevinecek!

Yada sevinmezdi, bilemiyorum. Hayatımda olup bitenleri ona aktardığımda işe yaramaz biri olduğumu düşünecekti ve bu nasıl hissettiriyor en ufak bir fikrim yok.

Daha önce bu kadar batmamıştım.

Babam aslında öyle yargılayıcı biri değildi. Annemle ayrıldıktan sonra kendini sadece ama sadece işe vermişti. Sevgilisi olup olmadığını bilmiyorum ama ikinci bir evlilik yapmamıştı, annemin aksine. Babam bana daha yakın ve samimi geldiği için -ve başka bir kadınla evlenmediği için- onun yanına taşınabilirdim.

Bu konularda hala çocuk gibi davranırım, annem başka bir adamla evlendiğinde ona çok kızmıştım. Babam ile boşanmışlardı ama yine de koca bir yanlış olarak görüyordum.

Hala öyle görüyorum.

Eğer evlenirsem -öyle bir şey olmayacak- ve kocam beni boşamaya kalkarsa onu gebertirim.

Ah, konu neden benim saçma düşüncelerim oldu ki?

Gidip Harry'nin böldüğü uykumu tamamlamalıyım. Yarın babamla bir telefon görüşmesi yapacak ve kararımı söyleyecek ve onun kabul etmesini bekleyecektim.

*

*
*

Öğleden sonra yürüyüş yapmak için evden çıktım. Aslında amacım babamla telefonda konuşurken esen rüzgarın beni sakinleştirmesiydi.