𝘊𝘢𝘯'𝘵 𝘵𝘢𝘬𝘦 𝘮𝘺 𝘦𝘺𝘦𝘴 𝘰𝘧𝘧 𝘺𝘰𝘶 || 𝘔𝘦𝘯𝘨𝘰𝘭𝘢

Lost in the blue

Ellerim titreye titreye bilgisayara taktığım flash belleğin klasörü ekranda açıldı. Bir video vardı ve 'Hürkan' diye adlandırılmıştı. Titrek bir nefes alıp iki kez tıkladığımda video başladı. Onu ekranda görünce videoyu durdurup alnımı masaya yasladım. İki elimi yumruk şekline sıkarken tırnaklarım elimin içini acıtıyordu.

''Bencil aptalsın sadece, bencil aptalsın sadece...'' Bunları ben demiyordum, sadece özlüyorum ve dayanamıyorum.

Doğrulup yutkundum ve videoyu başlattım. Ve o özlediğim ses...

Hey, selam! Biliyorum bana kızgınsın ama lütfen kızma. Sana kendimi ve nedenlerimi anlatacağım. Ama nolur hiçbir zaman bana küsme, dayanamam. Bu video da sana sevgilim.

Sevgilim, her şeyim, kahvelerinde kaybolup boğulduğum... Seni ilk gördüğümde seninle çok farklı bir yola çıkacağımı anlamıştım. O kadar ilgimi çekiyordun ki nedenini anlamadığım için sana duyduğum gıcık hissi bilemezsin. 'İlk görüşte aşka inanır mısın?' diye sorduklarında gülüp geçerdim ama Hürkan, inan sen benim ilk görüşte aşkımsın. Sen benim tatmadığım duygularımsın, nefesimsin, kalbimsin...

Sana olan aşkımı tarif edemem asla. Basit kelimelerle tarif edilemeyecek kadar özel ve güzel his içimdekiler. Sana aşık olduğumu kabul etmem kısa ama zor olmuştu. Seni herkesten kıskanmaya başladığımda 'Siktir...' olmuştum. Anladım hayatımın geri kalanının seninle şekilleneceğini. Beraber ilk şarkı söylediğimiz geceyi hatırlıyor musun? Can't take my eyes off you... Gecesine aslında bir nevi aşkımızı itiraf etmiştik. Dünyanın en güzel ve özel gecesiydi... İlk sarılışımız, ilk öpüşümüz, ilk beraber uyuduğumuz an dün gibi aklımda. Senin kokunla uyuduğum ilk gece deliksiz uyumuştum. O kadar huzurlu bir uykuydu ki... Hiçbirini asla unutmadım ve unutmayacağım.

Bana tüm acılarımı unutturdun sen. Sana yaralarımı söyleyemedim ama yine de bilmeden, farkında olmadan yaralarımı sardın. Senden bir sır sakladım ve hep bununla boğuştum ama nedeni sen üzülme diye sevgilim. Şimdi söylemem pek bir şey değiştirmeyecek biliyorum, belki haberin vardır Kaan'dan bilemiyorum. Sen hayatıma girmeden aylar önce intihar etmiştim ve Kaan kurtarmıştı. Banyo kan gölüydü eve geri döndüğümde. Hayattan kopmak, buna karar vermek kolay değildi. Aylarca bunu düşünüp senaryosunu kurmuştum. Ben annemin her şeyiydim, ondan sonra ise hiçbir şeydim. Son zamanlarda onu görüyordum benim yanıma geliyordu, masal anlatıyordu. Bir gece uyudum ve bir daha gelmeyince canıma tak etmişti artık. Sonra yapmam gerekeni yaptım ve gözümü açtığımda hastanedeydim. İyileştim, destek aldım. İlaç kullandım ve ayakta kaldım. Sol kolumdaki dövmeleri yeni bir sayfa açmaya karar verdiğimde yaptırmıştım. Öyle temiz bir sayfaya denk geldin ki tekrar kirleteceğimi bilseydim seni asla bu sayfalara almazdım. Sen beyazsın, ben ise griydim tekrar siyah oldum. İstemedim beyaza siyah damlasın, istemedim beyaz kirlensin.

Sakın kurtaramamak adına kendini suçlama. Böylesi hem benim hem de etrafım için daha iyi oldu sevgilim. 'Yanımda huzurlu değil miydin? Beraber iyileşirdik.' diyeceğini biliyorum ama olmazdı sevgilim. Ben seni iyileşmek adına karanlığıma çekecektim. Kaan ve Emir bir kere boğuldu, toparlanmaları çok zor oldu. Bir de seni buna katamazdım. Benim huzurum sendin bunu sakın unutma. Benim nefesim sendin ama ben zehirliydim. Kanıma karışmış o zehir bir kere, ne yaptıysam çıkaramadım. 'Şu an ben üzülmüyor muyum?' dediğini de duyuyorum ama o zaman üzülüp, üstüne gidişimin üzüntüsünü yaşa istemedim.

Annemden sonra asla toplanamadım ben Hürkan. Ne yaptıysam onun boşluğuyla boğuştum. Sen girdin beni o boşluktan çektin. Kimsenin yapamadığını yapınca korktum. Senden korktum, hayatıma sokmaya korktum. Bunu daha önce en yakın arkadaşım bile yapamamışken, hiç tanımadığım birinin yapması ne kadar normaldi? Kendimden uzaklaştırmak istesem de seni, en sonunda yine seninle buldum kendimi. Ben seninle buldum benliğimi Hürkan. Aslında şöyle düzelteyim sevgilim. Sen beni o boşluğun ucuna kadar çıkarmıştın. Belki çıkardım oradan sevgilim ama ben yine düşerdim emin ol.