𝘊𝘢𝘯'𝘵 𝘵𝘢𝘬𝘦 𝘮𝘺 𝘦𝘺𝘦𝘴 𝘰𝘧𝘧 𝘺𝘰𝘶 || 𝘔𝘦𝘯𝘨𝘰𝘭𝘢

Bölüm 18

Hürkan'ın ağzından

Uyanalı 4 gün olmuştu ama Emre pek uğramıyordu. Onu o kadar çok merak ediyordum ki kalkabilsem dibinden ayrılmazdım. Hemşirelere sorduğumda ameliyatları olduğunu söylüyorlardı. Arkadaşlarımı kaybetmenin acısını içime attım çünkü asla yüzleşemezdim kayıplarla. Ailemi kaybettiğim gün bile o kadar az ağladım ki sonra içimde birikti acım. Uyandığımda onları görmek ve sarılmak yerine o haberi almayı beklememiştim. Zaten o an gerçeklik algımı yitirmiştim ve anlayamadım bile kim öldü, kim kaldı, ne oluyor? Bacağım için fizyoterapi görmeye başlamam gerekince gelen görevlilerle yavaş yavaş alıştırma yapıyordum 3 gündür. 5 ay çok geciktiği için biraz zor olsa da pes etmiyordum. Hastanelerden oldum olası nefret ettiğim için boğulmaya başladım. Gece vakitleri daha sakin olduğu için köşeden bastonları alıp biraz gezinti kaçamağı yapmak istedim. Odadan çıkıp asansöre binip aşağı kata indim. Yazdı ve hava çok güzeldi. Biraz dışarının tadını çıkarmak isteyip banklara yöneldim. 5 aydır yeteri kadar iğrenç havayı solumuşum biraz temiz havaya ihtiyacı var ciğerlerimin. Etrafa baktığımda karanlık ama yeşildi her yer. Biraz üşüten rüzgardan ve gecenin karanlığında bile belli olan kara bulutlardan yağmurun yağacağını anladım. Kazadan öncesini, olay anını ve sonrasını hatırlamıyordum. Geçici olduğunu söyleseler de insanın hiçbir şey hatırlayamaması korkunçtu. En azından hafızamı tümden kaybetmekten iyidir. Belki de arkadaşlarımın o kötü halini gördüysem hatırlamamam daha iyiydi. Gözlerimi kapatıp temiz havayı ciğerlerime doldurup beynimi boşaltmaya çalıştım. Bir süre sonra yanımda kıpırtı hissedince ve o tanıdık koku burnuma dolunca gözlerimi aralayıp ona baktım.

''Seni arıyorlar yukarıda.'' dedi sigarasını yakarken.

''Biraz daha arasınlar o zaman.''

''Nasıl hissediyorsun kendini? Ağrın var mı?''

''Neden gelmiyorsun?''

''Ameliyatlarım var Hürkan, hem geliyorum kontrole biliyorsun.''

''Geceleri benimle sohbet etmiyorsun.''

''Boşluğum olursa geliyordum, şu aralar yoğunum.'' dese de inandırıcı gelmiyordu. Dinlenmiş ve enerjik gözüküyordu. Zaten benimle de göz teması kurmuyordu. Sigarasını içerken karşıya bakıyor pek ağzını açmıyordu. Her zamanki gibi çekiciydi işte. Sigaradan nefret etsem de onun eline çok yakışıyordu.

''Eğer söylediklerimden dolayıysa-''

''Hürkan sen bir rüya görmüş olabilirsin ama ben seni tanımıyorum. Sen rüyandaki Emre ile bağ kurmuş olsan da benim seninle bir bağım yok. Ondan senden de dediklerin yüzünden de kaçacak bir şeyim yok.'' Niye çıkıştı ki bir anda? Bir süre sessiz kaldıktan sonra bastonlardan destek alarak kalktım. Yağmur minik minik kendini göstermeye başlamıştı. Onun kaçamak ve çıkışkan hallerini çekmektense içeride boğulurum daha iyi. Görmek istediğim Emre bu değildi. Evet, kafamda oluşturduğum kişiyi bekleyemezdim karşımda ama benimle konuşan Emre bu adam değildi. Karşımdaki adam şu an sert tavırlı biriydi.

''İnsanları uğraştırmayayım en iyisi. Hem yağmur da başladı.'' derken daha da hızlanıyordu yağmur. İçeri doğru kaçmaya çalışırken sırılsıklam olmuştum. Bir an gözümün önüne ufak bir kesit gelmişti. Yağmurlu havada arabanın tırın altına girme görüntüsü bir an gözümün önünde belirince nefesim kesilmişti. Bastonları sıkarken bacaklarım titriyordu. Yüksek ihtimalle kötü olduğumu fark etmişti ki hemen beni kucakladığı gibi içeri sokmuştu hızlıca. En yakın sedyeye yatırıp hemen oksijen maskesi takmıştı.

''Hürkan sakin ol. Beni dinle ben buradayım. Burnundan derin bir nefes al ve 7 saniye ağzından nefes ver. Yapabilirsin hadi.'' Dediklerini uygulamaya çalışırken gözümün önünden gitmiyordu görüntü. Sert darbeyi sanki tüm vücudumda hissediyordum. O sesler kulaklarımda dolaşıyordu. Gözlerimden yaşlar süzülürken Emre bir şeyler söylüyordu. Kolumda hissettiğim acıyla baktığımda iğne yapmıştı. Damarlarımı dolaşmak üzere çıkan ilaçla yavaş yavaş kendime gelmeye başladım. Beynimdeki görüntüler yerine onun görüntüsü, kulaklarımda dalga halinde dolaşan kazanın sesleri yerineyse onun o güzel sesi dolmaya başladı.