WOMANLY

nothing lasts, I know the deal

Mimo upływu lat, Joanne wydawało się, że Fabiola Zabini nic się nie zmieniła. Nadal tak samo upinała włosy, na twarzy nie przybyło jej żadnej zmarszczki, a wzrokiem ciągle potrafiła wprawić ją w tak samo duży dyskomfort jak kiedyś. Kobieta nie zdawała sobie sprawy, że może zatęsknić za jej małymi gestami- jak to, w jaki sposób brała w dłonie filiżankę, podtrzymując małym palcem spód albo jak zagina palce, gdy siedzi bez butów.

— Muszę być z siebie dumna — odezwała się Fabiola. — Dzięki Merlinowi, że nauczyłam cię dobierać biżuterię, wyglądasz wspaniale, Joanne. Srebro do srebra, nawet koronka pasuje do splotów na sygnecie.

Jo nie mogła powstrzymać uśmiechu.

— Naprawdę nienawidziłam twojego przyspieszonego kursu. Który, koniec końców, do niczego mi się nie przydał!

— W takim razie szukałaś pośród złych mężczyzn! Każdy szanujący się doceniłby taką piękność i mądrość, gdy tylko by ją ujrzał – powiedziała poważnie. — Ale też w sercu miałaś kogoś innego...

— Fabiola... — jęknęła, zatapiając się w fotelu.

— Joanne, uczuć nie oszukasz. Kto wie, co by z wami było, gdyby nie twój wyjazd.

— Doskonale wiem, co by z nami było. — Założyła ręce na piersi. — On za bardzo by się obwiniał, a ja nie wytrzymałabym presji ciągłego pocieszania.

— Widocznie obie nie mamy szczęścia do mężczyzn... — westchnęła przeciągle, na co Jo zachichotała.

— No oczywiście, ty nie masz go kompletnie, najbogatsza kobieto w towarzystwie.

Fabiola uśmiechnęła się wrednie i podciągnęła nogi pod siebie. Wysunęła długą wsuwkę z koka, a czarne loki rozsypały się na jej ramiona. Wyglądała przepięknie, zrelaksowana i pełna blasku. Jo czuła spokój dzięki samemu patrzeniu na nią.

— Jeśli dają się wykorzystać, ja nie będę oponować.

— Ale Guillaume to akurat lubiłam! Pisał ci takie przepiękne wiersze... — podparła się na łokciach, uśmiechając szeroko.

— Nie wierzę, że pozwoliłam ci wtedy poprowadzić mnie do ołtarza! — Fabiola wybuchła prawie szaleńczym śmiechem, uderzając dłonią o udo.

— Chyba jeszcze nigdy nie byłyśmy tak pijane jak wtedy! — Jo delikatnie wytarła łzy z kącików oczu.

— Dobrze, że zaraz umarł...

— FABIOLA! — krzyknęła Jo, prawie się krztusząc.

— Oj, przepraszam, ale dobrze wiesz, że gdyby nie moi rodzice żyłabym spokojnie z Zabinim. Tylko nie spodobało im się to, że...

— Że był za dobry. — uśmiechnęła się smutno, kończąc za nią.

— No właśnie... To, i że miałam szesnaście lat, gdy pojawił się Blaise.

— Skrzywdziłaś go tym imieniem!

— Na szczęście on sam chyba nie wie, co znaczy. No i teraz już się nie jąka, więc wszystko skończyło się dobrze.

— Czekaj, naprawdę się jąkał? — Joanne zrobiła wielkie oczy. — Merlinie, Fabiola, a ja naprawdę nie wierzyłam w twoją moc...

— Nigdy nie słuchałaś, kiedy mówiłam ci, że wszystko jest zapisane w gwiazdach.

— Jaki jest teraz? Podobny do ojca?

Fabiola popatrzyła na nią smutno, a Jo automatycznie wyprostowała się w fotelu.