იმ დღეს კოკიპსირულად წვიმდა, ქუჩაში გასულ მეს რომელსაც არც ქურთუკი და არც ქოლგა მებადა, თავის შეფარება მიტოვებულ შენობაში,
საშიში ბნელი და ცივი ადგილას მომიწია რამდენიმე საათის გატარება იმ იმედით რომ მალევე გადაიღებდა წვიმა და სახლში დავბრუნდებოდი მაგრამ სულ ტყუილად.
სამაგიეროდ მაშინ მარტო არ ვიყავი, თავის შეფარებიდან რამდენიმე წუთში იგივე მიზეზით ბიჭი შემომიერთდა.
პირველად ერთმანეთს არ ვესაუბრებოდით და უხერხულად ვიყავით ოთახში მაგრამ ვეღარ მოვითმინე და საუბარი დავიწყე.
-შენც წვიმის გადაღებას ელოდები?
-რათქმაუნდა, აბა აქ რა მენდომება?
-ხო... მართალი ხარ.
-ვიცი—იმ მომენტში ბოროტი და უხეში ადამიანი მეგონა.
-დასარეკი ხომ არ გაქვს?
-არა მობილური დამიჯდა.
-ღმერთო მეც.
-და აქ ძალიან დიდი დროის გატარება მოგვიწევს.
-მაშინ ჯობია დავმეგობრდეთ, მე ჰეიზელი ვარ.
-სონჰუნი—ხელი ჩამომართვა და გამიღიმა.
-ასე არ ჯობია? არ იყო უხეშობა საჭირო.
-მაპატიე ნერვებ მოშლილი ვიყავი.
-არაუშავს ხდება ხოლმე..
მე და სონჰუნმა დიდი დრო გავატარეთ მიტოვებულ შენიბაში და კარგადაც დავმეგობრდით, ნომრებიც გავცვალეთ და რამდენიმე თვის შემდეგ საუკეთესო მეგობრები გავხდით.
ის ჩემთან შედარებით ძალიან განსხვავდება, უყვარს გართობა, არ სწავლობს კარგად სკოლაში, ეწევა, სვავს, ყოველ თვეს ახალ პატარა ტატუს იხატავს ხელზე და უყვარს უცხო ხალხთან უხეშად მოქცევა, კარგად კატაობს სკეიტზე და არაჩვეულებრივი სტილი აქვს, სწორედ ასეთია მისი დანარჩენი მეგობრებიც ჩემს გარდა.
მომწონს სონჰუნი როგორც მეგობარი მაგრამ რომ არ ვიცნობდე დარწმუნებული ვარ შემზიზღდებოდა.
