კორეაში დაბრუნების შემდეგ თითქმის ყველაფერი ძველებურად მიდიოდა, სონჰუნის უცნაურ ქცევებს თუ არ ჩავთვლიდით, ჰეიზლს კი უჭირდა სონჰუნიგან შორს ყოფნა, სმაგიეროდ გვერდით მზრუნველი მამა ყავდა რომელიც ყველაფერს აძლევდა ჰეიზელს.
...
-სონჰუნ? რას შვები რატომ არ მპასუხობდი?–ტელეფონი სპიკერზე ჩართო, მაგიდაზე დადო და ფორთოხლის წვენის სმა დაიწყო.
-ბოდიში ჰეკი...ამ ბოლო დროს ძალიან დატვირთული ვარ, მალე მამას კომპანიას ვუდგები სათავეში და ხომ იცი რაღაცეები ჯერ კიდევ სასწავლი მაქვს.
-კი მაგრამ სულ მთლად დამივიწყე სონჰუნ, გაბრაზებული ვარ შენზე.
-რატომ?
-უკვე ვერ გამიგია შეყვარებული მყავს თუ არა.
-ჰეიზელ რა ვქნა... გინდა გამოგივლი და სამდე წავიდეთ? იქნებ რამენაირად შემოგირიგო
-მიდი გელოდები.
-მოვდივარ.
-გაკოცე
-მეც–ყურმილი გათიშა და მომზადება დაიწყო და როგორც კი დაასრულა სონჰუნისგან ესემესი მიიღო რომ სახლთან ეკოდებოდა, ჰეიზელი დიდი ღიმილით გავიდა სახლიდან და სონჰუნს მანქანაში ჩაუსკუოდა.
-ოჰ...ჩემი გოგო–გადაიწია და მოწყვეტით აკოცა.
-ახლა გაგახსენდა შენი გოგო–თვალები აატრიალა ჰეიზელმა.
-ნუ ბრაზობ თქო ჰო გითხარი?
-თუ მითხარი კაი–ჩაიცინა და გზას გახედა.
-მომენატრე, ისევ ერთად უნდა ვიცხოვროთ თორემ უშენობა მაგიჟებს–მანქანა დაძრა და გზას გაუდგა.
-ჰო ძაან გეტყობა.
-ჰეიზელ ნერვებს მიშლი უკვე.
-ვიცი–დიდზე გაუღიმა და სონჰუნს დააკვირდა რომელსაც ცოტა სახე ჩამოსტიროდა, მაგრამ იფიქრა რომ გადაღლილობის გამო იყო ასრ, ამიტომ არაფერი კითხა.–აბა სად მივდივართ?
