-მიხარია რომ ამ ყველაფერს ხვდები და მთლად დაბრმავებული არ ხარ...–ჰეიზელმა ღმრად ამოისუნთქა–მაგრამ ჩევენს შორის ყველაფერი დასრულდა, ეს შენც კარგად უნდა გესმოდეს, კარგი თუ ერთმანეთისგან თავს შროს დავიჭერთ, ასე უმჯობესია ორივესთვის.
-მესმის, მართალი ხარ ხვალ მაინც ამერიკაში მივფრინავ, ალბათ ეს ჩვენი ბოლო შეხვედრა.–ჰეიზელს თვალები გაუფართოვდა, ყელში კი ბურთი გაეჭედა, დაუფიქრებლად სონჰუნს მიუახლოვდა და ძლიერად მოეხვია, სონჰუნმაც არ დააყოვნა და მჭირდოდ შემოხვია ხელები წელზე მისი სურნელი ღმრამ შეისუნთქა და თავზე აკოცა, ჰეიზელი აქვითინდა ვეღარ შეეწინააღმდეგა ცრემლებს სონჰუნი კი ამავიდებდა.
-კარგი, მორჩა–ჰეიზელმა ხელები გაუშვა სონჰუნს და ცრემლები მოიწმინდა– წარმატებებს გისურვებ, იმედია ბედნიერი იქნები.
-იმედია–ჰეიზელმა სონჰუნს ზურგი შეაქცია და სახლისკენ წავიდა, შესასვლელთან ჯონვონი იჯდა, არ უფიქრია და ეგრევე გვერდით მიუჯდა.
-იტირე? რა მოხდა?–სახიდან ზედმეტი თმები მოაშორა და ყურს უკან გადაუწია–რამე ცუდად გითხრა?
-არა–თავი გააქნია ჰეიზელმა.–უბრალოდ თავი ვეღარ შევიკავე, ხვალ ამერიკაში მიდის და ალბათ ვეღარასდროს ვნახავ.
-ვიცი ჰო—ჰეიზელს ხელი გადახვია და მიიხუტა–სონუ გაბრაზდა ჩემი დაბადებისდღეაო და ნუ ჩამიშხამებენ განწყობასო.
-ვსო, მოვრჩი–ორივენი სახლში შევიდნენ სადაც ხმამაღალი მუსიკა ისმოდა, სასმელის და მოსაწევის სუნი იგრძნობიდა.
ჰეიზელმა სონუ დაინახა თავის მეგობრებთან ერთად, მასთან მივიდა და ორივემ ერთად დაიწყეს ცეკვა. კარგად ერთობოდნენ, ჰეიზელმაც ბევრი დალია და თითქმის ყველა ვინც წვეულებაზე იყო უზომოდ მთვრალები არიან.
