სახლში მისვლის თანავე მეცადინეობა დვიწყე და ეს მამდვილად ფამეხმარა ყურადღების გადატანაში, იმდენხანს ვმეცადინეობდი რომ უკვე თვალები ნაწერს ვეღარ აღიქვამდა და გულის რევის შეგრძნებას ვგრძნობდი, არ მინდოდა გაწყვეტა. მასალას ჩამორჩენილი ვიყავი და რატომღაც ამ ყველაფრის აღდგენა 1 დღეში მოვინდომე.
ყურადღებას ტელეფონის ზარი მაწყვეტინებს, ჯეიკი მირეკავდა, არ დავაყოვნე და ზარს ვუპასუხე.
-გისმენ?–ჩახლეჩილი ხმით ვუპასუხე.
-რას შვები? მე და ბიჭები მოვდივართ შენს მოსაკითხათ.
-დღეს ვერა ჯეიკ, მგონი გავცივდი და თეჰიონი არ მიშვებს–მოვიტყუე, ნამდვილად არ მქონდა სადმე წასვლის თავი.
-ნუ იტყუები ჰეიზელ, ვიცი რომ არ გინდა გამოავლა მაგრამ აქამდეც გიტხარი რომ არ მინდა ოთახში ჩაკეტილი იყო მთელი დღე.
-ჯეიკ, მართლა ცუდად ვარ რატომ არ გჯერა?
-კარგი ამოვალთ და ვნახავთ, ხუთ წუთში შენს სახლთან ვიქნებით იცოდე– ყურმილი გამითიშა.
-მშვენიერია, ახლა თავი ავადმყოფად უნდა გავასაღო–რაც სწრაფად შემეძლო ავდექი და გამოვიცვალე, მაკიაჟი წავიშორე და საწოლში ჩავწექი, მართლაც მეტყობოდა რომ ცუდად ვიყავი და იმედია დამიჯერებენ.
რამდენიმე წუთში ჩემი ოთახის კარები იღება და ყველა მათგანი შემოლაგდა ოთახში, მის გარდა.
-ოჰ პჰ გაციებულია გოგო ვითო–ნიკი გვერდით მომიწვა სონუმ კი ჩემი საყვარელი სნექები და წვენები გვერდით დამიწყო.
-არ გჯერათ? ნახეთ ცხელი ვარ–ჯეის ხელი მოვკიდე და შუბლზე ძალით მივადებინე.
-ცხელი კი არა გაყინული ხარ–ხელები გადაიჯვარედინა ჯეიმ.
-ვაფშე სახლში ვინ შემოგიშვათ?
-თეჰიონმა, ჩვენ რო შემოვედით მაშინ გავიდა ეგ–თავზე გადამაწვა ჰისონი და სონუს მოტანილი სნექების ჭამა დაიწყო.
