რამდენიმე კვირა გავიდა, ჰეიზელი და სონჰუნი დღითი დღე უფრო შორდებოდნენ ერთმანეთს მაგრამ, ეს განშორება ორივესთვის საზიანო და მავნე აღმოჩნდა.
ამასობაში სონუს დაბადების დღეც დადგა, მთელი თვეები გეგმავდა წვეულებას რადგან სრულწლოვანი ხდებოდა და უნდოდა ყველაზე დასამახსოვრებელი დაბადებისდღე ჰქონოდა.
ჰეიზელმა რათქამაუნდა უარი განაცხადა წასვლაზე მას შემდეგ რაც გაიგო რომ წვეულებაზე სონჰუნი და ემაც იქნებოდნენ მაგრამ, წვეულება რა წვეულება იქნებოდა თუ იქ სანსაკუთრებული ტრიო: სონუ, ჰეიზელი და ჯონვონი არ იქნებოდნენ?.
ამიტომაც ბევრი ხვერწნა ვედრება ჰეიზელის დასჭირდა დასათანხმებლად, ჰეიზელიც ნამუსზე ავარდა ამიტომ დასთქნხმდა.
ახლა კი ოთახში ზის საწოლზე კარადის წინ, კარადის კარი დიდზე აქვს გაღებული იქ არსებული ყველა ტანსაცმელი კი ძირს იატაკზე ეყარა, თავისთვის სლუკუნებდა და სონუს ურეკავდა, ცრემლებს ვერ იკავებდა და უფრო უნატა როცა სონუმ არ აიღო, ახლა კი ჯონვონთან გადარეკა, იმანაც არ დააყოვნა და ეგრევე უპასუხა, როცა ჰეიზელის სახე დაინახა გაუკვირდა და ცდილობდა გაეგო რას სლუკუნება ჰეიზელი.
-რა გატირებს?
-ჯონვოონნ რა ჩავიცვა არ ვიციიი–ტირის მოუმატა და მაისურის სახელოებით იწმინდავდა თვალებს.
ჯონვონმა რათქმაუნდა სიცილი დაიწყო და ვეღარ ჩერდებოდა–ნუ იცინი! ტანსაცმელი არ მაქ..
-რა ტანსაცმელი არ გაქ? ჩემხელა მარტო გარდერობი გაწ შენც და სოოჰასაც.
-ხო მარა არაფერი მომწონს ყველაფერში ცუდად ვჩანვარ.
-ოხხ... სოოჰას სთხოვე იქნება და გათხოვოს რამე.
-აუ ვაფშე აღარ მინდა წამოსვლა.
-ოოო, სონუ მოგკლავს , ახლა ეგ ცრემლები მოიწმინე ტრაკი აწიე და რამე ნახე, იცოდე მაგის გამი არ გადაიფიქრო წამოსვლა...
