შემდეგ დილას ტრადიციულად ადრე გაიღვიძა, დასარულებელი დავალებები დაასრულა და სკოლისთვის მოემზადა.
ისაუზმა და გარეთ გავიდა რომ სკოლის ავტობუსს გაყოლოდა, როგორც ყოველთვის ადრე მივიდა ყველაზე, ჩამოჯდა და ტელეფონს დახედა, იქამდე სქროლავდა სოციალურ ქსელს სანამ ნაცნობი ხმა არ მოესმა.
-ჰეკი... წამო სკოლაში წაგიყვან.
-სონჰუნ?
-ჰო, ჩაჯექი ახლა თორემ წავალ—ჰეიზელი ადგა და მანქანასი ჩაუჯდა.
-ეს მანქანა საიდან?—გადაკოცნა მეგობარი და ღვედი გადაიკრა.
-მამაჩემმა მიყიდა, დამიჯერე არ გინდა იმის გაგება თუ რატომ—ჩაიცინა და მანქანა დაძრა, ცოტახანს სწორი მიმართულებით მიდიოდნენ მაგრმა ცოტახანში სონჰუნმა სხვაგან გადაუხვია.
-სონჰუნ სად მიდიხარ?—გახედა ბიჭს რომელიც ჩუმად იღიმოდა– სონჰუნ სად ჯანდაბაში მიგყავარ?
-დაწყნარდი დღეს სკოლაში ვერ წახვალ.
-რაა? შენ გიჟი ხოარ ხარ? მომკლავენ მშობლები?
-ჩუმად! მორჩა არ მდიიხარ და ვერავინ გაიგებს ამას.
-სად მივდივართ?
-მალე ნახავ.
-შემდეგში ამის გაკეთებას თუ დააპირებ გამაბრთხილე.
-ნუ გეშინია ყველანაირ პასუხისმგებლობას ჩემს თავზე ვიღებ გპირდები. და ძალიან გთხოვ სტილი შეიცვალე, გუშინ დაგცინეს სტილზე.
-რაა? რატომ?–ტანსაცმელს დახედა.
-რავი მოტკეცილი ჯინსები და დიდი სვიტრები არ გიხდება—მანქანა შეაჩერა.
-მოვედით?
-არა ახალ ტანსაცმელს ვყიდულობთ.—
-სონჰუნ არა არ მინდა! უარს ვამბობ! როგორიც ვარ ისეთი მიმიღე!
-დაწყნარდი ვიცი რო შენი მშობლები გყიდულობენ ტანსაცმელს და შენ მეტი გზა არ გაქვს... და ჰო ვიცი რომ ჩემი სტილი მოგწონს—თვალი შაუკრა გოფოს და მანქანიდან გადავიდა.
