ჰეიზელის და ჯონვონის კოცნის შემდეგ სონჰუნი და ჯეი ძალიან გაბრაზდნენ, ჯეი და ჯონვონი სასაუბროდ გავიდნენ სონჰუნი კი ცდილობდა უფრო მეტად ეეჭვიანა ჰეიზელი და ემას ხელებს და თვალებს არ აშორებდა, ჰეიზელს მეტნაკლებად არც აინტერესებდა მაგრამ შინაგანად რაღაც მაინც არ ასვენებდა.
-ჯეიზელ, კარგად ხარ?–გვერდით ჯეიკი მიუჯდა.
-მგონი აქ წამოსვლა და ეს იდიოტური გეგემები არ იყო საჭირო.
-გინდა სახლში წახვიდე?
-კი...
-ხალხო, მე და ჰეიზელი მივდივართ–ორივენი მაგიდიდან ადგენ
-რატომ ასე ადრე ჰეიზელ? შეყვარებულს არ ელოდები?–სარკაზმით უთხა სონჰუნმა და ტუჩის კუთზე ოდნავ ჩაკეცა.
-არა სონჰუნ, უბრალოდ თავს ცუდად ვგრძნობ ამ ცუდ აურაში—თვალები აუტრიალა და თავის ნივთებს ხელი დაავლო.
-ცუდად ხარ ჰეიზელ?–წამოდგა ემა
-ჰო ცუდად არი და მივყვები ჰო ხედავთ რად უნდა შვიდი კაცი ამ ამბავს ღმერთო ჩემო—ჯეიკმა ჰეიზელს ხელი დაავო და რესტორნიდან გავიდნენს უცებ ტაქსი გამოიძახა და გარეთ დაუწყეს ლოდინი.
-რა ვქნა არ ვიცი, ვინმე ახალი მჭირდება სასწრაფოდ რომ ყურადღება გადავიტანო თორემ ეჭვიანობით კვდები, შიგნიდან ვიწვი და არ ვიცი რა ვქნა ვერ ვუძლებ ვერა...
-არ ვიცი რას გრძნობ მაგრამ სონჰუნიც ცუდად არის...
-თუ გინდა რომ შემაცოდო არა ჯეიკ ეგ არ გამოვა ვიცი რომ კიდევ ძალიან მიყვარს სიგიჟემდე მაგრამ იდიოტი არ ვარ რომ ეგ ვაპატიო.
-კარგი, მაგრამ იცოდე რომ ემას რაღქცა ძაან დიდიაქ ჩაფიქრებული.
-დაიცა ეგ საიდან იცი?
-საიდუმლოა, მაგრამ ბრთხილათ–თვალი ჩაუკრა და ქვედა ტუჩზე იკბინა( არ ვიცი რატომ მაგრამ ჯეიკის ეს ჩვევა ხანდახან ძალიან მესაყვარლება)
