-სონჰუნ?–ჰეიზელს თვალები იმდენად გაუფართობდა კინაღამ გადმოცვივდა.
-ჰეიზელ?
-შენ აქ რას აკეთებ?
-რა ხდება?–კართან ჯეიკი მოვიდა და სონჰუნის დანახვაზე ყვირილი მორთო.– სონჰუნ!!! სონჰუნი მოვიდა ხალხო!!! ყველანი შემოსასვლელში გავარდა სონჰუნის შესახვედრად. მე კი აივანზე გავედი, შოკში ვიყავი და ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა, მეგონა სონჰუნს ვეღარასდროს ვნახავდი, ყველაფერი რაც დავიწყებული მქონდა ისევ ამომიტივტივდა თავში და ჰაერის ნაკლებობა ვიგრძელი, ღმრად ვსუნთავდი რომ ფილტვებისთვის ჰაერი მინეწოდებინა და ყელში გაჩხერილ ბურთს ვაიგნორებდი.
-ჰეკი... კარგად ხარ?–ჯონვონი მალევე გამოვიდა ჩემს დამასამშვიდებლად, მის კითხვაზე კი მაშინვე ტირილი ამიტყდა, აქამდე ვერ ვაანალიზებდი როგორ მენატრებოდა სონჰუნი და როგორ მაკლდა ჩემს ცხოვრებაში.–არაუშავს..–ჯონვონს ხელები არ მოუშორებიდა და ბოლომდე მამშვიდებდა.
ცოტახანში კი ცრემლები მოვიწმინდე და გავიღიმე.
-შენ და სოჰა საიდან აღმოჩნდით ერთად? შოკში ვარ...
-ნუ... სანამ შენ წასული იყავი კარგად გავიცანით ერთმანეთი და მივხვდი რო საკმაოდ შეიცვალქ, რათქმაუნდა კარგის მხრივ, შენ დაგემსგავსა და ამიტომაც შემიყვარდა–გამეღიმა.
-შიგნით შევიდეთ.
-გინდა კიდევ ერთი mental breakdown გქონდეს?–გამეცინა.
-ახკა ჩემს თავს გავაკონტროლებ.–სახლში შევედით რებეკას სუფრის გაეყობა ჰქონდა დაწყებული, ამიტომ მე და სოოჰა მივეხმარეთ და მალევე შეკვეთილი საჭმელი მოიტანეს რადგან ჩვენ ვერ მოვასწრებდით ყველაფრის გაკეთებას, დღეს გართობა და დროის კარგი ტარება გვინდოდა რადგან ყველანი შევიკრიბეთ.
ბევრი გავერთეთ, ბევრი ვიცინეთ და ბევრიც დავლიეთ.
ცოტა სუფთა გაერი მჭირდებოდა ამიტომ გარეთ გავედი და ეზოში სკამეიკაზე ჩამოვჯექი, მალევე კი გვერდით სონჰუნი მიჯდება.
ორივენი ჩუმად ვისხედით, ვიცოდი რომ რაღაცი თქმა სურდა მაგრამ გამბედაობა არ ყოფნიდა, ამიტომ პირველი კითხვა მე დავუსვი.
-რა გინდა?
-მომენატრე?–გულში რაღაცამ გამკრა და ყელში ისევ ბურთი გამეჭედა–მოკლედ არ მინდა იფიქრო რომ მკიდია ის თუ რამდენჯერ გატკინე გული
საშინლად მოვიქეცი და ძაან გული მწყდება ამაზე. სინამდვიკეში ასეთი არ ვარ, არც შენთვის მინდოდა გულის ტკენა.–ოდნავ ჩაიცინა.–აქმდე ვერ ვხვდებოდი როგორ მჭირდებოდი და მაკლდი ჩემს ცხოვრებაში დღეს კინაღამ ვიტირე როცა დაგინახე–ისევ გაეცინა– ვიცი რომ აქამდე უნდა დაგველაპარაკა და ამდენი დროის ტყუილად გაფლანგა საჭირო არ იყო. უბრალოდ მინდა გითხრა რომ ნამდვილი არაკაცივით მოვიქეცი, საუკეთესო ადამიანი იყავი ჩემს ცხოვრებაში და ვერც შენ შეგინარჩუნე, და არც ვიცი იმ
პერიოდში რადამემართა, უბრალოდ ჯერ შენი ეჭვიანობა მინდოდა და შემდეგ ძლაინ შევტოპე, დავბრმავდი და ვიცი რა დონის ნაბიჭვარივით მივიქეცი. ბოდიში ჰეიზელ მართლა ბოდიში–ცრემლები ჩამოგორდა მის ლამაზ სახეზე–მინდა რომ საბოლოო შანსი მომცე–ცოტახანი ვდუმდი, ვერ ვხდებოდი რაც მე გამიკეთა მას შემდეგ პატიებას როგორ მთხოვდა.
-მოკლედ რაც არ უნდა თქვა და როგორი ბოდიშიც არ უნდა მომიხადო მაინც ვერასდროს ვერ გაპატიებ იმას რაც მე გამიკეთე. და არც შენი ახსარების მოსმენა არ მინდა იმიტო რო შენ იგრძნო თავი უკეთ, და ზუსტად მაგიტო იყო კარგად და არა იმიტო რო ჩემი გრძნობები გაღელვებდეს.–ცრემლები წამსკდა როცა სონჰუნის აცრემლიანებულ თვალებს შევხედე.
ვიცი რომ კიდევ მიყვარს და ისიც ვიცი რომ ვერასდროს ვერ დავიწყებ მას, მაგრამ კიდევ ერთ გულისტკენას ვერ გადავიტან, ვეღარ გავუძლებ კიდევ ისეთ მოქცევას.
სონჰუნი ყველანაირად იკავებდა ცრემლებს და მიყურებდა თუ როგორ ვტიროდი.
-მოდი აქ–ხელები მომხვია, მე კი თავი მის მკერდში ჩავრგე და ტირილს მოვუმატე. თავზე მკოცნიდა და მეფერებოდა.
თურმე მისი ჩახუტება და მისი სურნელიც როგორ მომნატრებია, რას მიშვები სონჰუნ, რა ჯადო გამიკეთე ესეთი...
..........
რას ფიქრობთ ხალხო, აპატიოს?
პატარა თავია ჰო ვიცი
