-ჰეიზელ ძვირფასო
-გისმენ თეჰიონ?
-მისმინე, ნამდვილად გინდა რომ სწავლა გააგრძელო ამ სკოლაში?–გახედა გოგონას და მისი საყვარელი ტოსტები მიაწოდა.
-მადლობა–ტოსტები გამოართვა და გაუღიმა– არა არ მინდა, უბრალოდ ყველა მეგობარი ვინც მყავს მანდ არის, ისინი კი ყველაზე მეტად მეხარებიან.
-მაგრამ დღევანდელი...
-მისმინე, არაფერია შემდეგში თავის ადგილს მივუჩენ.
-აი ეს მომწონს, დედაშწნსახ ეგეთი ხასიათი ჰქონდა–გაუღიმა და ლოყაზე წაეთამაშა, ჰეიზელმა გაუღიმა და ტელეფონი ამოიღო რომ სონჰუნისთვის მიეწერა, მაგრამ როგორც სჩანს სონჰუნს რამდენიმე წამის წინ ჰქონდა გაგზავჯილი მესიჯი.
სონჰუნი: ჰეკი გარეთ გამოდი ჩანთა მოგიტანე.
ჰეიზელი: ახლავე.
მობილური გათიშა და ტოსტები მაგიდაზე დადო.
-საით?—გახედა თეჰიონმა.
-სონჰუნი მოვიდა ჩანთა მომიტანა–გარეთ გავიდა და სონჰუნის დანახვაზე გული სიხარულით აევსო, სკნჰუნი კი ნამდვილად სრ სჩანდა ბედნიერი.
ჰეიზელი გადაეხვია ბიჭს და თავის ჩანთა გამოართვა— რა ხდება? სახე რატომ ჩამოგტირის?
-არაფერია უბრალოდ მოვიწყინე შენს გარეშე–მოწყვეტით აკოცა ტუჩებზე და თმაზე წაეთამაშა– არ გინდა გავისეირნოთ და სადმე წავიდეთ?
-კიი თეჰიონს ვკითხავ, წამოდი სახლში.
-არა აქ დაგელოდები–თავი გააქნია და მანქანას მიეყუდა.
-არა სონჰუნ წამოდი შიგნით–ხელი დაავლო ბიჭს და სახლში ძალით შეათრია.
-თეჰიონ.. შეიძლება მე და სონჰუნი გასასეირნებლად წავიდეთ?
-ამ დროს?–საათს დახედა– კარგი მაგრამ 11 ზე სახლში იყავი.
-მადლობა–თვილი ღიმილი აჩუქა და ოთახში აირბინა, სონჰუნი კი თეჰიონის გვერდით ჩამოჯდა და ამოიხვნეშა.
