Embracing the Scars | ✓

2

CHAPTER 2

"Are you feeling better now?" Kristoff asked the moment I raised my head and stopped from crying. A wry smile formed on my lips.

"I think so." I replied, the pain is still there but it somewhat made me feel better. Thanks to him for giving me time to burst out all the feelings I kept for so long.

Naglakad siya patungo sa akin bago lumuhod sa harapan ko. Hinawakan niya ang kamay kong isinuntok sa pader kanina.

"Where is your medical kit?" Malumanay na tanong niya habang sinisipat ang mapula kong knuckles.

"I'm fine," sambit ko bago bawiin ang aking kamay. Napabuntong hininga naman siya bago tumayo. Napakurap ako habang sinusundan ng tingin ang lalaking palabas ng aking silid.

Pamilyar sa akin ang kaniyang bulto, ang kaniyang boses at ang kulay abo niyang mga mata. Nang una ko itong makita kahapon ay alam kong nakita ko na siya noon ngunit hindi ko maalala kung saan at kung kailan.

Napangiwi ako, sinabi kong ayos lang ako ngunit may dala na siyang medical kit nang makabalik. Lumuhod muli siya sa aking harapan at pinagtuunan ng pansin ang aking knuckles. Marahan ang bawat dampi ng kaniyang kamay sa akin. Takot sigurong mas masaktan ako.

"Hindi na naman kailangan niyan." Mahina kong sambit dala ng pagod at kahihiyan.

Ito kasi ang unang beses na umiyak ako sa tapat ng ibang tao. Kahit sa mga kaibigan ko ay hindi ako umiyak ng ganito. May mga pagkakataon na rin naman na umiyak ako pero hindi iyon dahil sa mga problema ko kundi dahil sa mga pasanin ng mga kaibigan ko.

"Okay na, let's go." Sinabi ko iyon kahit pa ayaw ko pa talagang umalis. Pagod pa ako at wala akong lakas na lumakad.

Nanlalambot ako. Kristoff nodded before going out of my room with my luggage.

Ramdam ko ang lihim niyang pag-alalay sa akin noong naglalakad kami hanggang sa marating namin ang parking lot. Gulat pa ako nang ilagay niya sa compartment ng kotse niya ang mga gamit ko. Umarko ang kilay ko at tinignan siyang nagtatanong.

"You're tired and your mind is clouded you shouldn't drive, get in." Sa ilang ulit na pag-uusap namin ay hindi na ako nagulat na pumayag ako kaagad.

Masyado kasing nakakahikayat ang boses niya at tunay namang may punto siya palagi. Bukod doon ay talagang hinahatak ako ng mahinahon niyang tinig.

On our way to his home, I busied myself watching the colorful night street. Gabi na ngunit buhay na buhay pa rin ang siyudad.

The car entered an exclusive villa. Just by looking at it you will know that it was very expensive. My forehead creased when I realized that we were in El Casas Villa.

The most expensive household in the city. I couldn't help but get amazed with the scenery. It's more beautiful than what's on the internet.

The big golden gates automatically opened when his car arrived. I suddenly missed my old home. The people I called home along with the house we used to live in. For the second time, anger filled my existence, all the things I could do just to give my dad what he deserved.

"From this day you will live here with me, sadly wala pang maids, maybe the day after tomorrow they will arrive." He explained when we entered the main door. I nodded in response, busying myself looking at the interior of the mansion.

A grand staircase in the middle of a modern themed living room blending the accents of wood, black and white.

"You live here alone?" I asked while still looking at the new environment, it took him seconds so I looked at him only to be answered by a faint smile.