Embracing the Scars | ✓

23

I woke up in a familiar white room. Hindi ito sa bahay dahil alam ko ang amoy na ito. Hospital!

"Nurse Vien!" It was Doctor Balenciaga, she was so worried looking at me. I smiled. It has been a long time.

I held my head as I sit, tinulungan ako ni Nurse Kaori na ayusin ang kama ko. Medyo nahihilo pa rin ako pero mabilis na napadapo ang kamay ko sa tiyan ko.

Ang baby ko.

"A-about that Nurse Vien." Napatingin ako kay Doctor Saligumba nang magsalita siya. She's the best ob-gyne doctor sa hospital na ito.

Tumambol ang dibdib ko, parang ayaw kong marinig ang sasabihin niya.

"I'm sorry Nurse Vien. I'm very sorry." Mahina niyang ani at parang siya ay nahihirapan din.

Sunod sunod na tumulo ang luha ko dahil sa narinig. Sinabi ba niyang wala na ang baby ko?

"No! You're lying! Hindi iyan totoo!" Sigaw ko sa kaniya bago ko ibato ang unan na nasa likod ko kanina.

"Nurse Vien. . ."

"No! No! No!" The door opened revealing my husband, he hurriedly went to me and envelope me in his warm embrace.

"Ibalik mo anak ko Kris! Ibalik mo!" Iyak ko sa dibdib niya pero narinig ko ang mahina niyang paghikbi. Humigpit din ang yakap niya sa akin.

"I'm sorry, Love. I'm sorry." Basag ang boses niya habang sinasabi iyon kaya mas lalong sumikip ang dibdib ko.

Para akong sinaksak ng ilang ulit. Baby. . . Bakit naman ganoon? Ang daya naman. Hindi pa nga kita nakikita man lang pero kinuha ka na agad.

"Baby ko. . ."

"Hush," patuloy lang siya sa marahang pagsuklay ng buhok ko para pakalmahin ako.

Aaminin ko, sa mga nagdaang araw ay epektibo iyon pero iba ang kaso ngayon.

"Nasaan ang babaeng iyon?"

"She's now under interrogation. Nandoon si Zia. Kalma muna tayo please. . ." Sa ilang ulit ko siyang narinig na umiyak, ngayon ko lang narinig na ganito kabasag ang boses niya.

Kahit pa sabihin niyang kumalma kami ay ramdam ko ang galit niya. Ang sakit na parehas naming nararamdaman ay dinanaan namin parehas sa pag-iyak hanggang sa makatulog ako.

When I woke up around four in the afternoon Maurice was standing at my feet. She is busy with her phone but when she noticed I am awake she hurried to hand me a glass of water.

No one speak and looking at her right now I know what's going on inside her mind. I pulled a smile but she shook her head.

"Someone told me that it's okay not to return someone's smile when you feel like you can't" I was captured by her warm embrace and her warmth was transfered to me giving me assurance that in this battle, I am never alone.

A tear fell from my eyes. I was about to rant when I heard the screams from the outside. May mga nagtatalo talo.
Humiwalay ako kay Maurice at kumunot ang noo. She gave me a silence sign as we listened to the outside.

"I'm sorry but you can't enter a VVIP room if you're not a family of the patient, Ma'am." That was Doctor San Diego.

"Gusto ko lang makausap si Lav." That voice. I know that soft voice. And although I can sense that she was trying hard to please Doctor San Diego, it can't help her.

Nasa policy iyon ng hospital namin at si Doctor San Diego ang mananagot if ever na magpapasok siya ng hindi kamag-anak at may mangyari sa pasyente.

And as much as her heart is breaking I also can't help her. Kasi double ng sakit na nararamdaman niya ngayon ang sakit na naranasan ko noong pinatay ng anak niya ang papa ko.