Isla Del Fuego (Alejandrino Trilogy 2)

14

Four months and three weeks. I've been in Isla De Fuego for that long. Hindi ko akalaing gan'on na pala ako katagal na nananatili rito. Parang ang bilis ng mga pangyayari. Gan'on siguro talaga kapag masaya ka... hindi mo namamalayan ang oras.

"Ang lalim ng iniisip ng mahal ko," Hugo said. Sinamahan ko siyang i-assist ang mga guest na aalis na ngayong araw.

"Thank you for coming here. We hope you'll come back," saad niya at may malaking ngiti sa mukha niya.

Iyon ang lagi nilang sinasabi tuwing may aalis. Sino ba naman kasing hindi gugustuhing bumalik sa ganito kagandang lugar. I'm sure babalik pa sila. Ngayong naiisip ko na 'yon, naisip ko rin na ilang linggo na lang ay babalik na ako sa trabaho.

I know making a decision about this is hard. I know I have responsibilities as a hotel owner and one of the stock holder at Rogue's company, but staying here in the island made me realize things. Hindi na ako sigurado kung gugustuhin ko pang bumalik doon. Gusto kong isama si Hugo pagbalik, pero siya ang may-ari nitong isla at alam kong hindi niya rin ito kayang iwan.

"Hey," he called.

"Yes? Bakit?" I answered.

"Napapansin kong parang ang lalim lagi ng iniisip mo. Care to share?"

"Wala ito. Ikaw naman, parang hindi ka na nasanay na ganito ako."

"Hindi nga. It always worry me when you look like that. Hindi ko alam ang tumatakbo sa isip mo."

"I'm fine. Now, why don't we head to the market? ‘Di ba ipagluluto kita ng lunch?"

"Oh right. Let's go, I'm excited!"

He intertwined our fingers and we headed to the market. Bumili kami ng mga sangkap para sa pinapaluto niyang pagkain at dumiretso sa cabin namin. Yes, we're staying in a single cabin. Sa weekends naman, umuuwi siya sa mansion niya at sumasama ako. Ang isa pang nakakatuwa, kung dati punong-puno ng sexual tension sa pagitan namin, ngayon ay hindi na.

He never pressured me about sex and although we did it once in his mansion, he never made me feel like we have to do it all the time. Walang ibang ginawa si Hugo, kung hindi iparamdam ang pagmamahal niya. He makes me happy.

Habang nakatalikod ako at nililinis ang isda, yumakap siya mula sa likod ko. He planted tiny kisses on my nape and leaned his forehead on my shoulder. Natutuwang itinuloy ko ang ginagawa ko.

"You're getting better in the kitchen," he said.

"Tinuruan mo na ako, ‘di ba? Ang pangit naman kung hindi ako natuto," sagot ko naman.

"Do you see yourself doing this in the future?"

"Making meals for you?"

"Well, kind of. I mean, hindi lang para sa akin. I mean making meals for our family?"

Nagulat ako sa tanong niya. "Family?"

"Yes. You know, hindi naman siguro masama kung magkaroon tayo ng anak kahit isa lang."

"Anak? Are you sure about that?"

"Mm-hmm..." he nipped my shoulder blade. "I know a child is a big responsibility, but one child wouldn't be much of a trouble right? You know, we could raise her here in the island. You could make meals for us and take care of him or her, and I could work for our expenses. ‘Di ba ang ganda n'on? Magiging masayang pamilya tayo."

Raise the child in this island? I'm not even sure if could stay here longer than six months. Bigla akong nanghina. Pakiramdam ko ay masasaktan ko si Hugo kung aalis ako. Kaya ko bang iwanan siya? Paano na ang sarili kong negosyo?

"Let's see, Hugo. Sa ngayon, puwede bang i-enjoy muna natin ang isa't isa?"

Because I'm not sure if we can continue our lives together after a few weeks. Sa ngayon, hindi ko muna poproblemahin ang pagbabalik ko sa trabaho. Dito muna ako sa tabi niya, at kung magugustuhan ko talaga dito, handa akong isuko ang lahat ng negosyong pinaghirapan ko makasama lang siya.

Ipinagpatuloy ko ang ginagawa ko at sakto namang nag-ring ang cellphone niya. I think one of his employees is calling.

"Hello, Rita?" He put it into loud speaker so I could hear it.

"Good noon, sir Alonso. You're father called from Spain."

"Really? What did he say?"

"He said you have an important visitor arriving tomorrow."

Nagkatinginan kami. "Who?"

"Hindi niya sinabi, Sir. But he did say na importante ang taong 'yon."

Tumango-tango si Hugo at nagpasalamat bago ibaba ang telepono. He sighed then shook his head.

"Do you need my help with that?" he asked me.

"No, I can manage."

"Okay. Doon muna ako sa sala. I'll watch the football game replay from last night."

"Sige. I'll call you when lunch is ready."

With that, he went to the living room. Naririnig ko ang pinapanood niya. Ilang beses rin siyang napadaing, dahil siguro hindi nakaka-score ang team na gusto niya. Ako naman, itinuloy ko ang pagluluto. I prepared the table while waiting for the fish to simmer. Ilang saglit pa, nagchi-cheer na si Hugo.

Nang matapos ang niluluto ko, sumilip ako sa kaniya. Tutok na tutok siya at parang hindi pa napansin ang pagdating ko. Dahan-dahan akong naglakad sa likod niya at ginulat siya. Napatalon pa siya kaya napalakas ang tawa ko.

"You scared me!" nakangiting sabi niya.

"Tutok na tutok ka naman kasi sa game, hindi mo na namalayan ang pagdating ko. Anyway, lunch is ready."

"Oh, I'm just gonna finish this game. Ten minutes na lang at matatapos na. Is it okay with you?"

Tumango ako at kumandong sa kaniya. "Sure. Sabay na tayong pumunta roon later."

He hugged me and went back on watching the game. He hugged my waist and played with my hand, but kept his attention to the screen. Napangiti ako habang nakatitig sa mukha niya.

Kahit busy sa ibang bagay si Hugo, he never forgets to make me feel good. His attention is on me, and it makes me happy. This man I'm with right now, he made me realize a lot of things. He made me happy and that is the best thing that happened on this island...

but alas, happiness is always short-lived. It's like the calm before the chaos.