Arlin İçin Kısa Hikayeler

Araz Ve Aylin (6)

Fragmanda ki sahne bence nasıl olmalı 👇

Gizem gözlerini kapatmış Arazın bir adım atmasını bekliyordu. Araz belki de adımı atardı, eğer tanıdık bir ses duymamış olsaydı.

'Araz.'

Araz başını kaldırdı ve sesin geldiği yöne baktı. Aylindi bu. Yüzünde Arazın övmeye doyamadığı gülüşü. Araz istemsiz bir şekilde gülümsedi, sanki Aylinin gülüşü ona geçmiş gibi.

"Gül için teşekkür etmeye geldim, çok güzel, çok naziksin."

Araz duygulanmış bir şekilde o tarafa baktı. Bir süre sonra baktığı yerde hiç kimsenin olmadığını anladı ve etrafına bakmaya başladı. Bunu yaparken hafif sendeleyerek geri geri gitmeye başladı.

Aklına Aylinin söylediği şeyler geldi ve kendini onun yanında ne kadar değerli ve mutlu hissettiğini hatırladı.

'Sana kan verdim. Bütün Arazlarına razıyım, yeter ki aç gözleri dedim.'

'Ben öyle demek istemedim, sen yanlış anladın beni.'

'Benim yüzümden birinize bir şey olmasın.'

Araz olduğu yerde kaldı ve öylece yere baktı.

Gizem gözlerini açmıştı ve bir kaşı havada ondan uzaklaşmış olan Araza bakıyordu.

Araz yerden gözlerini ayırdı ve Gizeme baktı.

'Araz bencildir, kendinden başka kimseyi düşünmez.'
'Git Araz, git'
'Benle oynuyorsan, ya da dalga geçiyorsan herkesin içinde yapma, nolur'

Gizemin dedikleri yankılandı beyninde. Ve bunun sonucu az önceki gibi huzur olmadı, acı oldu. Sevilmeme hissini yaşadı yine, yalnızlık hissetti, terk edildiğini hatırladı.

"Araz?"

Araz bir süre sustu.

Sonra da "Gizem... Git," diyebildi sadece. Kendisi bile şaşırmıştı bunu dediğine. Ama sanki bunca zamandır bunu demeyi beklemişti. Bunu dediği an bir rahatlama hissetti. Bir özgürlük.

"Ne?"

"Git."

Gizem bozulmuş olduğunu belli etti, Araza sert bir bakış atıp tamirhaneyi terk etti.

Araz ise yere oturdu ve az önce yaptığı şeyi düşündü. Gizemi reddetmişti, bunca zamandır peşinden koştuğu kişiye gitmesini söylemişti. Bu sefer hayatından Gizem gitmemişti, aksine dahil olmak istemişti. Ve Araz istememişti. Ve bunun sebebinin ne, daha doğrusu kim olduğunu anlamıştı artık.

"Aylin," diye fısıldadı Araz hem gülümseyerek hem de şaşırarak.

Aylinin ismini söylemek, onu düşünmek bile içinde bir mutluluğun yayılmasına sebep oluyordu. Öyle tarif edilemez bir histi ki bu, sanki ömrü boyunca bu hissi beklemişti.