Costiño Series 13: Till the Last End (HANDSOMELY COMPLETED)

Kabanata 16

Kabanata 16

Something

Tulala ako sa mismong anniversary ni Yandro. Hindi ako makasabay sa selebrasyon dahil sa nangyari nung nakaraang araw. It still haunt me. At pagkatapos nga no'n, hindi na muling nagpakita ang lalaking naka jacket at hood sa akin. Wala na rin may tumawag kay Aieous.

Bagama't nagtataka ako kung bakit hindi na nagparamdam ang lalaking hindi ko pa kilala, napupuno pa rin ng mga katanungan itong isip ko. Hanggang kailan ko kaya dadalhin ang mga katanungang ito? Hanggang kailan ko tatanungin ang sarili?

My husband died years ago. I should accept the truth! He was dead! At wala na akong pag-asa pang umasa kasi alam kong wala na siya. But lately, a lot of things happening. Hindi ko alam kung bakit may ganitong pangyayari. Minu-multo lang ba kami Leyandrius? Gusto niya bang makuha ang hustisya para sa kanyang pagkawala?

"Doreen, stop being so serious. Come on, let's party." si Adah.

Napahinga ako. Oh God, this is my husband death anniversary and I don't have energy to party. I just want to rest, lay down on our bed and let the night eat me. But I cannot do that. I should stay here because it's my husband anniversary.

"Susunod ako, Adah." sagot ko.

She rolled her eyes. Umalis naman siya at dumalo sa mga pinsan niyang nagsasayaw. I was staying in my table, kaharap ang inumin na hindi ko pa naiinom. Lumapit si Mama (Leyandrius Mother) at ngumiti sa akin. I smiled back.

"Kumusta ka na, hija?" she asked.

I sighed heavily. I'm not really okay. Gulong-gulo na ako ngayon. Marami akong iniisip, mga tanong at nalilito sa mga nangyayari. Gusto ko mang sabihin sa kanya pero hindi ko magawa kasi baka sa huli, pagtawanan lang ako.

"I'm fine, Mama." I said weakly.

She smiled sincerely. Mama Perlita is kind. She is an understanding mother. Kahit alam kong maraming kalokohan ang ginagawa ni Lorenzo, she will always find ways to solve it. Hindi kagaya ni Papa (Leyandrius father) kapag alam niyang mali ang anak, he will not tolerate it.

"Lately, napapansin kong palaging gabi umuuwi si Lorenzo. Minsan naaabutang kong may kausap sa cellphone. I was curious because I'm his mother but I didn't have the guts to ask him. Nalaman namin ni Brazier na bumili siya ng condo sa Taguig. Tapos may mga plane tickets siya na nakapangalan sa kanya." Mama Perlita said out of nowhere.

Nakuha no'n ang atensyon ko. Is that real? Bumili ng condo unit sa Taguig, may mga plane tickets, may kausap sa cellphone at gabi umuuwi sa kanila. My heart beating so fast. Muling nabuhay ang paghihinala kay Lorenzo.

Last meeting with the family, he was busy in his phone. And now, he's nowhere to be found! Nalaglag ang panga sa naiisip. Hindi kaya alam talaga ni Lorenzo ang lahat kay Leyandrius? Hindi kaya tinatago niya sa amin ang nalalaman niya? For what? I am the wife of his brother, I have the right to know about Leyandrius!

"Siguro busy lang sa company kaya ganoon ang nangyayari sa kanya. Anyways, I need to bond with my grandson." she said before leaving me.

Napatayo ako at mabilis na hinanap si Lorenzo. I need to ask some questions. Alam kong siya lang ang makakasagot ng mga katanungan ko ngayon.

"Where's Lorenzo?" tanong ko kay Amadeus.

He shrugged his shoulder.

"Don't know." tipid niyang sagot.

Napahinga ako at muling naghanap. Nasaan kaya siya? Pumasok ako sa mansyon at napatingin sa buong loob. Lahat ng tao ay nasa garden. Walang tigil ang puso sa kaba at takot na nararamdaman. Kailangan ko siyang makita. Kailangan kong matanong lahat ng katanungan sa kanya. Siya lang ang makakasagot sa akin.

Umakyat ako sa hagdan ngunit hindi pa nangangalahati ng makita ko siyang pababa at nakakunot ang noo sa akin. I stop and stare at him.

"Where are you going?" he asked.

"Alam kong alam mong buhay si Leyandrius." malamig kong sabi.

Hindi nagbago ang expression ng kanyang mukha. Sumeryuso lang lalo at nag-iwas ng tingin sa akin.

"Come on, what are you talking about, Doreen? Kuya Yandro is dead. We celebrate his death anniversary today." he said casually.

I ignore it and shook my head.

"He talks to Aieous! He always show up to me! I know that he's still alive, Lorenzo! Stop keeping him!" nagagalit kong sabi.

He sighed heavily.

"Doreen, I know you miss Kuya Yandro. But you have to accept his death. Hindi ka lulubayan ng alaala niya kung patuloy mo siyang iisipin. Come on, let him rest." he said tiredly.

Naglakad siya at nilagpasan ako. Mabilis akong sumunod at nagsalita muli.

"Leyandrius is alive! Kapag mapatunayan kong nandito siya at buhay, maghaharap tayong dalawa, Lorenzo!" banta ko.

He stop and sighed heavily. Nauna akong naglakad at nilagpasan siya. Hindi pa rin mawala sa isip ang pag-uusap namin. Alam ko at nararamdaman kong may tinatago siya sa amin. Hindi niya lang masabi dahil siguro may humahadlang sa kanya. But I will seek the truth! I will find ways to know his secret!

Kinaumagahan, nauna akong nagising. Aieous was still in the bed. Napagod siguro kagabi. Umupo ako sa kama at napatingin sa larawan ni Leyandrius. He was wearing his uniform in the picture. Sobrang gwapo ng asawa ko. Kinuha ko ang picture niya at niyakap. Napahinga ako ng sobrang lalim at nag-umpisang tumulo ang luha.

Hanggang ngayon, nandito pa rin siya sa puso ko. Hindi pa rin nawawala ang pagmamahal ko sa kanya. He owned me. Hindi na 'yon mawawala sa sistema ko. Kaya hindi na siguro ako makakahanap ng ibang mamahalin na lalaki. I will pour all my love to our son. Si Aieous nalang ang bibigyan ko ng buong atensyon. I wiped my tears.

I love you. I miss you.

Iyon ang bulong ko bago nagpasyang lumabas ng kwarto upang magluto ng almusal namin ni Aieous. I was about to prepare for our breakfast when someone pressing the doorbell outside. Kumunot ang noo ko. May bisita ba ako ngayon?

Naglakad ako papunta sa pinto at tinignan ang panauhin sa peephole. Napahinga ng makita ang kapitbahay kong lalaki. It was Triston. Ano kaya ang sadya nito sa akin?

I open the door. Agad na bumungad sa akin ang maganda niyang ngiti. Nakita ko ang dala niyang tupperware na may lamang pagkain.

"Hi, good morning. Hmm, I have something to give you." he said manly.

Kumunot ang noo ko pero binigyan ko pa rin siya ng respeto.

"Good morning too." bati ko.

He smiled. Nilahad niya sa akin ang tupperware na may lamang pagkain siguro.

"I cook a champorado, naisip kong bigyan ka lalo pa't masarap itong kainin sa maulang araw. Would you mine accept the food I give?" he said while staring at me.

I sighed. Nakakawalang galang naman kung hindi ko tatanggapin gayong nagpapakita lang naman siya ng mabuting asal. And it's a food, I shouldn't waste it. Malugod kong tinanggap ang binibigay niyang pagkain sa akin.

"Thank you for this." nakangiti kong sabi.

He nodded and smiled too.

"You're welcome, Doreen." he said huskily.

Hindi ko mapigilan na mapatitig sa kanyang mukha. He's really handsome. Muli siyang kumaway bago umalis. Napahinga ako at sinarado ang pinto. My heart started to feel something for that man.

---
© Alexxtott