Costiño Series 13: Till the Last End (HANDSOMELY COMPLETED)

Kabanata 18

Kabanata 18

Thank

"Do you know that man, Doreen?" nag-aakusa ang boses ni Lorenzo.

Kumunot ang noo ko sa kanya. Bakit tila malaki ang kasalanan kong ito kung magsalita siya. Triston is a kind man. He help me with my garage, he give us food! Tsaka bakit ganito nalang ang reaksyon ni Lorenzo? Wala naman kaming ginagawa ni Triston!

Anong tingin niya sa akin, kinalimutan ang kanyang kapatid ng ganoong kabilis? Well, for his information, Leyandrius still in my heart! Hindi ko agad-agad makakalimutan ang lalaking nagbigay ng sobrang pagmamahal sa akin! Hindi ko magagawang palitan siya ng ganoong kabilis! In fact, I miss him so much! Kaya bakit ganito ang boses ni Lorenzo sa akin?

"He's Triston, Lorenzo. Mabait siya! Stop accusing me!" mariin kong sinabi.

I heard his violent sighed.

"Hindi porket mabait, pwede ng pagkatiwalaan! For God sake, you let him in here! Paano kung may gawin siyang masama kay Aieous ha! You put my nephew in danger!" galit na sabi ni Lorenzo.

My jaw dropped for his accusation. This is the first he talk to me like this. Kahit nung nabubuhay si Yandro, he never show his bad attitude. But now, it breaks my heart. Wala na nga si Leyandrius, ganito pa ang pinapakitang ugali ni Lorenzo sa akin.

"You entertain that man because you saw Kuya in him! You let that man-"

Mabilis na tumilapon ang kamay ko sa kanyang pisnge. That was the reason why he stop talking. Hingal na hingal ako habang namumuhi ang galit sa kanya.

"You no have right to say that to me!" galit kong sabi.

"Baby..."

Hindi ko nasundan ang sasabihin ng marinig ang pamilyar na boses sa likod ko. Natigilan ako. Parang natuod ang mga paa at hindi alam ang gagawin. Pinilit ko ang sarili na bumaling sa likod. When I did it, bumuhos ang napakaraming luha sa mga mata ko ng makita ang lalaking labis kong pinangungulilaan.

The man behind me was my husband. Leyandrius standing straightly while his eyes poured so much soft and tender. Natumba ako sa panghihina na agad naman niyang nasalo at nayakap. Napanganga ako habang pinagmamasdan ang kanyang mukha.

It was really him! Leyandrius is in front me! He's real! Buhay siya! Buhay ang asawa ko! Oh my God! Paano 'yon nangyari? Humigpit ang yakap niya sa akin upang hindi ako mahulog sa sahig.

"Kuya, sabi kong huwag ka munang magpakita. May kailangan pa tayong tapusin, hindi ba?" narinig kong maktol ni Lorenzo.

Hindi lumisan ang mga mata ni Yandro sa akin. Titig na titig kami sa isa't-isa. Nanghihina kong hinaplos ang kanyang mukha. Tumulo ang mga luha ng mapagtantong totoo nga siya. Hindi ako nananaginip. He is real! My husband is real!

I crouched his lips with my anger kiss. Naramdaman ko ang kanyang pagngiti sa gitna ng labi namin. Diniin ko pa ang halik sa kanyang labi. I fucking miss him so much. Niyakap niya ang baywang ko habang nagpapalitan na kami ng malalim na halik.

"Oh fuck, now I'm watching live porn!" Lorenzo said sarcastically.

Hindi ako nagpaawat. I continue smooching his lips. Hinigpitan ko ang hawak sa kanyang panga sa sobrang panggigigil ko. I won't stop until I'm satisfied. Basang-basa na ang labi namin ngunit patuloy pa rin ako sa paghalik sa kanya. Napaupo na siya sa lamesa habang nasa harap ako at patuloy na kinakain ang kanyang labi.

Isang malalim na halik pa ang ginawad ko bago siya palayain. When our lips parted, pinagmamasdan ko siya ng husto. Ang kanyang mukha. Ang kanyang mga mata. Ang kanyang ilong. Ang kanyang tainga at pisnge. Ang kanyang labi. It's all same. May nagbago man, iyon 'yung pagiging mas lalo niyang matured.

Hindi ako makapaniwala na nasa harap ko na siya. Lahat ng hinala ko ay totoo! Totoong buhay pa siya. And Lorenzo keep him. Sa tagal kong nangulila sa kanya, ngayon lang siya nagpakita sa akin.

"B-bakit ngayon ka lang umuwi ha!?" muling tumulo ang luha.

He hug my waist gently. Pungay na pungay ang kanyang mga mata habang nakatitig sa akin. Muli niyang dinampian ng mababaw na halik ang labi ko.

"I'm sorry, baby. I'm sorry kung natagalan akong umuwi. I really miss you so much. Sobrang miss ko na kayo ni Aieous." mahina niyang sabi.

I touch his face. Sobrang lapit sa isa't-isa at wala akong balak na humiwalay sa kanya ngayon. Baka kapag lumingon ako sa iba, mawala siya agad. I don't want that to happen!

"Where have you been?" nanghihina kong tanong.

He sighed. He kissed my forehead before hugging me. Mabilis kong niyakap ang kanyang katawan at binaon ang sarili sa kanyang leeg. Hindi niya sinagot ang tanong ko. Nagyakapan lang kami habang pinapakinggan ang bawat isa.

Paano 'to nangyari? I thought, he died. Katawan niya ang nakita sa dagat. Base on the result, it was him. Paanong nandito siya? Lorenzo knew about this?

"Sobrang sakit na malamang nawala ka sa amin. I was so devastated that time, Leyandrius. Dumagdag pang emotional ako dahil sa pagbubuntis. Hindi ko matanggap ang pagkawala mo kaya araw-araw akong naghahanap sayo, umaasang uuwi ka sa akin." umiiyak kong sabi.

He caressed my back softly.

"I love you so much, Doreen. Hindi ka nawala dito sa puso ko. It will always be you." marahan niyang bigkas.

I continue keeping my face on his neck. After a moment, umayos ako ng tayo. He was leaning to the table behind him. I caressed his face gently. Muli kong dinampi ang labi sa kanya. He open his mouth and let me in. I crouched his mouth immediately. I suck his tongue. I nipped his lower lips.

Mas lalong humigpit ang kanyang yakap sa akin habang nagpapatuloy ako sa pag-angkin sa kanyang labi. He let me suck, lick and sip his lips. We both miss each other. We both longing each other. And now that he's here, my heart is beating again.

"I love you so much, Doreen. I love you." he whispered in my ears.

I smiled happily.

Niyakap ko siya at napahinga ng sobrang lalim. Oh God, my husband is really here. He is alive! Thank you for guiding him to me. I will always thank you, God.

---
© Alexxtott