Being Her Doctor

CHAPTER IV

JARREN

"Ridge, kinakabahan ako." Kelsey utter as she saw the needle on my hand. Kakabitan ko na kasi siya ng swero pero ang likot niya kaya naman di ko makabit-kabit.

"Pwede ba, 'wag kang masyadong gumalaw. Hindi ko makabit eh!" Nawawalan na ng pasensiya kong saad rito.

"Eh, sa masakit yan!"

"Sabi mo manhid ka na."

"Duhh, ewan ko sayo." She said and rolled her eyes. Napaiwas rin ito ng tingin kaya feeling ko tuloy may nasabi akong masama. Like, I think the words I said was sensitive to talk with.

Ginawa ko nalang uportunidad ang pag-iwas niya ng tingin. Tinusok ko kaagad ang ugat niya at ikinabit ang swero. "What the fuck! That hurts! Dammit! I hate you!" Sigaw nito sa gulat at sakit. Pinalo pa ang braso ko.

"Ayan na! Tapos na! Para kang bata. Napakahirap mo kabitan ng swero. Ano pa kaya kapag kinuhanan na kita ng mga blood samples." Ani ko at umirap ngunit umirap lang rin ito pabalik. "Saan na yung mga magulang nitong pasaway na pasyente?" I asked referring to Kelsey.

"Ah, narito lang po kami Doc." Sagot ni Mrs. Houston at lumapit samin.

"Ma'am, sakin na po anak niyo. Isasako ko lang po."

"Ha?" Gulat na tanong nito.

I laugh a little before faking a cough and became serious. "I mean, dito na po siya sa hospital simula ngayon. I will be treating her. Don't worry, I'll do my very best to fulfill my job. She's under my name therefore she's my responsibility." I get the calling card on my coat and handed it to Mr. Houston. "For further results, important matter to discuss with, improvements of the patient and your concerns, just call me." I smiled and put my hands in the pocket of the coat. "I'll be leaving now. The nurses will assist her. I will just visit her later for the tests. Excuse me." I said before leaving.

I'm on my way to my office when a nurse suddenly approach me. "Doc! May nadisgrasya pong bus! Marami ang sugatan!" She reported. I hurriedly go to the emergency room to treat the patients.

Iba't-ibang hiyaw at palahaw ang maririnig mo sa emergency room. Nalilito ako kong sino ang uunahin ko sa dami ng sugatan. My eyes settled on the girl crying while looking at her cracked arm.

Lumapit ako sa kanya at sinimulang gamutin siya. "Doc, nasasaktan po ang anak ko." Reklamo ng Ina nang makitang mas lalong umiyak ang batang nabalian.

"Normal lang po iyan misis." I said as I fucosed my attention to the girl.

"Pero Doc, umiiyak po ang anak ko. Wala po bang ibang paraan para maibsan ang sakit na nararamdaman niya?" Pangungulit pa ng magulang.

"Ma'am, the doctor was fucosed on treating your daughter kaya mas mabuting huwag mo po muna siyang estorbuhin." Sabat ng nurse na naka assist sakin.

"Eh bakit ba? May karapatan akong magreklamo! Pwede niyo namang turukan ng anesthesia ang anak ko para hindi na siya masaktan!"

"Ma'am, please calm down. Mabuting ipagamot mo muna yang mga sugat niyo. Kami na pong bahala sa anak ninyo." Mahinahong saad ng nurse.

"Bakit hindi niyo ako sinusunod?! Marami akong perang pangbayad sa inyo! O baka gusto niyo lang palalain ang kalagayan ng anak ko? Para makalikom kayo ng malaking halaga ng pera. Ganyan naman kayo eh—"

"Tangina naman oh! Ang daldal mo naman, hindi ako makapag fucos rito. Pag itong anak mo nabaldado, ikaw may kasalanan." Di ko na mapigilang sumbat.

"Anong ako?! Doctor ka, kaya gamutin mo ng maayos ang anak ko! Yung hindi siya nasasaktan!"