PATRON BU MU?!

22.Bölüm:Huzurevi

Kapıyı açtığımda şok geçirirken bir çok şeyi farkettim. Mesela tam umudunu kaybettiğin anda tekrar her şey düzelebiliyor. Şimdi olayımıza dönelim...

Karşımda Arda'yı görünce ne yapacağımı şaşırdım. Ya eşyalarını almaya falan geldi. Ki çok az eşyası var zaten. Ya da bana kıyamayıp beni dinlemeye geldi. Ve bu benim için büyük bir şans. Her ne kadar hatam olmasa da...

-Eşyalarını mı alacaksın?

-Hayır. Iıııı, sanırım ben sana biraz haksızlık ettim. Yani en azından konuşabiliriz.

-Hmm. Bilmiyorum, bana güvenmiyorsun zaten.Emin misin konuşmak istediğine?

-Mira sen de beni biriyle görseydin böyle davranırdın.

-Hayır böyle davranmazdım.En azından dinlerdim

-Tamam konuşalım işte.

-Tamam.

-ECE-

Sabah uyandığımda hala sarılıyorduk.Hala hayal gibi geliyor.Sanki rüyaymış gibi...

Ben uyanınca -ne kadar ses çıkarmamaya çalışsam da-Emre de uyandı.

-Günaydın.

-Günaydın birtanem.

Yanağına bir öpücük kondurduktan sonra kalktım.

-Hadi kalk.Huzurevine gideceğiz.

-Peki peki.Kalktım.

Banyoya girip elimi yüzümü yıkadıktan sonra üzerimi giyindim.Kahvaltımızı ettikten sonra çıktık.Arabaya binip huzurevinin yolunu tuttuk.Huzurevinden içeri girince bize ziyaret kartları taktılar.En azından böyle bir olanağım varken insanlara bir iyiliğim dokunsun.Böyle hissetmemin bir nedeni de galiba Mira.Onunla çok yakındık ve hiç bu kadar uzun süre küs kalmamıştık.Sonuçta o benim en yakın arkadaşımdı.Şimdi ise kendimi çok yalnız hissediyorum,yalnızlığımı gidermenin tek nedeni bu...

-İyi misin birtanem.Dalgın görünüyorsun.

-Aa,evet iyiyim.

-Emin misin?

-Önemli değil,Mira'yı düşünüyordum.Uzun zaman oldu.Sanırım onunla konuşmaya ihtiyacım var.

-Peki,şimdi bunu düşünme.Hadi istediğin odayı seç.Bakalım şansımıza nasıl biri çıkacak.

-Hmmm,16 numaralı oda.

İçeri girdik.Çok tatlı tonton bir teyze vardı.Danışmada elimize küçük bir dosya verdiler.Orada teyze hakkında her şey yazıyordu.Vay be!87 yaşındaymış...

-Siz kimsiniz?

-Ben Ece teyzeciğim ,bu da arkadaşım Emre.Biz seni ziyarete geldik.

-Ayyy!Yavrum tanıyamadım.Kusura bakma.Gel bir tanecik kızım benim.Çok uzun zamandır gelmiyorsun,çok özledim.Hayırsız vefasız seni.

Neler olup bittiğini anlamaya çalışırken Emre teyzenin dosyasına bakıyordu.Bana dda yazının bir bölümünü gösterdi.

*Naciye Yılmaz 7 yıldır Alzeimer hastasıdır.

Üzüldüm tabi ama sonuçta çok yaşlı.Bu tür hastalıklar genellikle olur.Derin bir iç çekti ve bana döndü.

-Çok özledim kızım.Neden gelmedin ki?Sen beni özlemedin mi yoksa?

Cevap vermeme fırsat vermeden kulağıma yaklaştı ve Emre'nin duyamayacağı şekilde konuşmasına devam etti.

-Ayrıca bu yanında ki adam kim?Sen Mahmut ile evli değilmiydin?Aa,boşandınız mı yoksa?Eyvahlar olsun.Siz çok severdiniz birbirinizi.Ee,bu adam kim peki?Siz birbirinizi sevmiştiniz,ne oldu sonra?Yoksa bu adam aranıza mı girdi?Hiç gözüm tutmadı zaten.