Kumsal'ın Kalbi

1.Bölüm : Yaz Geldi!

Merhaba ilk bölüme hoşgeldiniz. Ben çok eğlenerek yazdım , umarım sizde severek okursunuz. Şimdiden okuduğunuz için teşekkür ederim. Oy verip yorum yaparsanız çok mutlu olurum...

Ben aslında geçen sene bazı bölümleri yayınlamış fakat düzenlemeye aldığım için kaldırmıştım. Buraya şuan tekrar yayınlandığım tarihi bırakıyorum...

03.06.2023

Başladığınız tarihi sizde buraya bırakabilirsiniz...

🌸🌸🌸

"Yazın başlaması umutların güneş açması, hayallerin bulutlar gibi gökyüzünde dolaşmasıdır. Belki de kalbimizdeki sevginin denizin dalgaları gibi kalbimizden taşmasıdır."

"Kumsal! Kumsal kızım?"

Annemin kolumu dürtmesiyle gözümü denizdeki dalgalardan ayırdım ve hemen başımı anneme çevirdim.

"Affedersin, bir an öyle dalmışım."

Ben bunları söylerken annem çoktan güzel kafemizin kapısını açmıştı. Annemin peşinden kafeye girdiğimde söylediklerini dinliyordum.

"YKS sınavına girdin ve bitti. Tatil artık başladı üzerindeki gerginliği atar mısın? Bak sorun sınav puanınsa ben elinden geleni yaptığını biliyorum ."

Annem pembe tezgahı silmeyi bırakıp yanıma geldi ve elini omzuma koydu.

"Her şey güzel olacak..."

Güven veren ela gözlerine tebessüm ettim. Annemin dediği gibi sınavda elimden geleni yapmıştım ama sonuçlar henüz açıklanmadığı için gergindim. Daha geçen hafta sınava girdiğim düşünülürse açıklanmaması gayet normaldi. Aslında sınavım beklediğimden bile iyi geçmişti fakat bir sene boyunca yaşadığım stres hala üzerimdeydi ve aklımdaki sorular benim daha da gergin olmama sebep oluyordu.

"Ya başaramadıysam? Ya istediğim bölümü kazanamazsam?"

Derin bir nefes aldım.

Annem haklıydı elimden geleni yapmıştım ve emeklerimin karşılığını alacaktım. Annem pembe tezgahın arkasındaki kapıdan mutfağa geçerken ben hala olduğum yerde dikiliyordum. Kafeyi erken saatlerde açtığımız için çok uykum vardı.

Yarı kapalı gözlerimle at kuyruğu yaptığım saçlarımdan gözümün önüne düşen küçük kumral saç tutamlarını kulağımın arkasına sıkıştırdım ve pembe tezgaha hafifçe yaslandım.

Yaz tatilinde anneme kafede yardım edecek onunla çalışacaktım. Aslında kışında yardıma sıkça gelmeye çalışıyordum ama annem derslerimi aksatmamamı söylüyor ve bu yüzden kışın olabildiğince beni kafeden uzak tutmaya çalışıyordu.

Kapının açılmasıyla başımı o tarafa çevirdim. Kumral saçları ve koyu mavi gözleriyle "Merhaba" diyen kişiye döndü bakışlarım ve aklımdaki bütün sorunlar uçtu gitti. Kalbim hızlandı. Hızlanmamalıydı.

Ellerim terlemişti. Terlememeliydi. Bunların hiçbiri olmamalıydı , olamazdı. Ben panikle ne yapacağımı bilemeyerek aval aval bakarken annem arkamda belirivermişti. Neşeli sesiyle birlikte gülümsedi.

"Merhaba Deniz. Ne kadar erkencisin böyle. Biz bile kafeyi yeni açtık. Neredeyse kafeyi açmamızı beklediğini düşüneceğim."

Annem neşeli şekilde gülerken Deniz gözlerini kaçırdı. Utangaç bir şekilde gülümsedi ve elinde yeni fark ettiğim nergisleri kibarca anneme uzattı. Nergisleri anneme uzatırken dudaklarına ufak bir tebessüm yerleşmişti. Koyu mavi gözleriyle bir an göz göze geldiğimizde utanarak bakışlarımı kaçırdım ve onun bakışları da tekrar anneme döndü.