Hello Professor (UNEDITED)

Chapter 22 - Felicity's Feelings

Chapter 22

Zaki's POV

"Let's start the practice" Miss-professor said flatly, habang si Damien naman nakatitig padin sakin. Miss-professor went to her friends and Damien walked through me.

"Where have you been?" He asked me,

"Somewhere..." maikli kong sagot,

I feel a little guilty dahil sa hindi ko pagpaparamdam sa kanila, but i know that they will understand it naman because i needed some space.

Sooner or later i will talk to all of them,

Specially with Essa.

I wanna clear things din kila David, i sighed heavily saka naupo sa sahig, Damien did the same din "we tried finding you, but we can't, we are so worried, Febby even cried because she thinks that something bad happened to you, and nanay nalyn won't tell us anything"

"I'm sorry" that it all that i can say,

He sighed, damien put his hands behind him and slightly bent. "It's fine, we're just worried about you, wala ka man lang pasabi, and you don't reply to our messages." Mapakla akong ngumiti sa kanya na ikinatawa niya.
Umurong siya sakin saka biglabg kinurot ang pisngi ko, hindi naman iyon masakit kaya hinayaan ko siya "it's really fine okay? Wag kang mag alala, they're not mad, onti na tampo lang" rest assuring me.

***

Hinihingal akong umupo sa sahig matapos ang limang sunod-sunod na sayaw. Walang paawat 'tong si miss-professor eh, hindi man lang ba kami pinag break. "P-please! Break muna! Hindi ko na po kaya!" Ani ko habang hinababol ang hininga.

Natawa naman si Damien pero hinihingal na din siya at nakaupo na sa sahig katulad ko, parang gusto ko nalang humimlay. "Hmm.. okay let's take a break" Miss-professor said na ikinasaya ng lungs, heart, trachea saka iba pang lamang loob ko at napahiga na ako sa sahig.

"Lord! Thank you!!!" Hindi ko napigilang mapahiyaw sa ginhawa habang gumagawa ng invisible snow angel sa sahig. Natawa naman si Damien saka bumuga ng hangin. "Okay" he stood up saka inayos ang sarili bago tumingin sakin

"i'll fetch you water, wait for me--" but before he could even finish, pinutol na siya ni miss-professor.

"No need, i will fetch it for her" she said, na ikinakurap-kurap namin ni Damien.

Eh??

"--i mean for the both of you--and for me... b-because i'm thirsty too" she immediately corrected herself saka bigla nalang umalis. Eh? Sino bang nag tanong? Nagiging defensive siya tuloy.

"Teka Miss-professor! Samahan kita!" Itinukod ko ang kamay ko sa sahig para bahagyang maiangat ang katawan ko. Sigaw ko sa kanya nang marealize kong malayo pala yung vending machine saka madilim na din at wala nang tao, nauna na kasing umuwi ang iba pang professors at kami nalang tatlo ang narito bukod sa security guards ng school.

She turned around and looked at me. "No need, you need to rest for a while because we're not done practicing yet." She said na ikinabagsak ng katawan ko ulit sa sahig. Walang awa si miss-professor huhu.

"Hayst... anong oras na ba?" Tanong ni Damien

"May relo ka bakit dimo gamitin?" Sagot ko sa kanya na ikinakamot niya ng ulo niya. "Oo nga ano?" Natawa ako dahil sa reaction niya mukha siyang batang narealize na hindi talaga siya sinusundan ng buwan.

Maya-maya pa ay bigla nalang siya natahimik.

Napaupo ako sa sahig saka napatingin ako sa kanya habang kunot ang noo ko. "May problema ba?" I asked him, napatingin siya sakin at ngumiti ng alanganin at lumungo. "Hmm... bakit antahimik mo ata? Doesn't so like you" i said saka natawa.