ÖLÜLER VE YAŞANTI

~Bölüm-2~

Her yerim toz olmuş, nefes alamayacak dereceye gelmiştim. Artık kurtulmak istiyordum fakat olmuyor. Kendi kendime bağırıp duruyordum. O da ara sıra geliyor beni yokluyor ve gidiyordu.

Bu sefer geldiğinde "Yeni ipuçları sen uyurken geldi yavrum. İstersen oyunu tekrar oynamaya başla. Retry tuşu seni bekliyooorrr...." demişti ürkütücü sesiyle.
Oda da artık kendi kendime delirmeye doğru ilerliyordum. İpucu, ipucu, ipucu!!
Yok ya ipucu falan yok. Bıktım gönder beni de gideyim işte psikopat manyak. Elimi alnıma koydum oflamaya başladım. Bir plan lazımdı. Ama nasıl olacaktı ? Bir dakika. Klozet?
Onun arkasından delik açsam olurdu galiba. Koridorun sonundaki klozete gittim vidalarını falan söktüm. Yerinden oynattım. Arkasında zaten bir delik olması garipti. Demek ki önceden kaçmayı deneyen varmış. O zaman canavarın burdan haberi var. Ama denemekten ne zarar gelir? Kazmak için klozetin vidalarını söktüğüm zaman içerisinde çekiç çıkmıştı. Onun arkasıyla kazmaya başladım. Üç gün boyunca aralıklı olarak her adam geldiğinde durduğum bir kazı yaptım diyebilirim.
Delik baya büyüdü. Tam çıkacaktım hatta çıktım diyebilirim. Fakat tek sorun bu delik bir dolaba açılıyordu. Resmen adam düşünmüş önüne dolap koymuş dalga geçiyor benimle. Gelde kafayı yeme. Dolaba girdiğim an dolabın kilidi açıldı. Karşımda duruyodu, bende saydırmaya başladım "Ya sen nasıl bı ruh hastasısın ben seni anlamıyorum sal beni ya yeter valla bıktım ya öldür ya da bırak kurtulayım. Oooffffff!!" derkeeen attı beni farklı bı odaya. Baktı ki oradan kaçıyorum başka odaya çekti.

Aslında buradan kurtulmam daha kolay gibi duruyordu. Eşya sayısı çoktu. Kaçmak için ipuçlarını takip ettim. Sonuç nafile. Olmuyo kurtulamıyorum bu lanet yerden!
İp çektim, numara buldum, kilit açtım, hani çıkış? Yok yok yok! Offff!
Bir dakika ya. Bişey atlıyorum sanki. Bu adam dediğim canavar geceleri çok ağır uyku geçiriyor. Sabah uyuyup gece denesem? Denemekten zarar gelmez.

Sabah eşyalarımı hazırlamaya başladım. İpi koydum bir kenara, elime çekiç kalmıştı onu aldım ki bişey yaparsa diye işe yarar değil mi? Akşam olmasını bekledim. O da sürekli olarak gelip gidiyordu beni kontrol etmeye. Akşam oldu, herşey hazırdı. Adamın horultusu geldikten 5-10 dakika sonra adım atmaya ve yukarı çıkmaya başladım. Her bı horultuda adım atıyor, horultu bitince durup bekliyordum.

Sonunda yukarı çıkmış ve karşımda o adamı görmüştüm. Sandalyede yatıyor yanında baltası duruyordu. Horultusu bir an durdu baya bir süre sustu. Korkmuştum her an kalkabilir diye. Korktuğum başıma gelmedi bende devam ettim şifreleri çözmeye. Kapıyı açtığımda hafif bir kıpırdama oldu. Fakat uyanmadı. İçimden bı oh çektim ve kapıdan dışarı kendimi attım. Elimde çekiç kaçıyordum nereye gittiğimi bilmeden.

Bir süre hatta baya bir süre koştum. Bitmek bilmeyen bu yolun sonu yoktu. Yorgun düştüm arkamdan gelmediğine emin olduktan sonra uyumuşum. Sabah olduğunda yolda geçen bir araba durdu ve şehire beni götürmüştü. Sonunda o son adımlarımı atıp oradan kurtulmuştum. O kadar mutluydum ki anlatamam.
Yolda sakin sakin anlattım başıma gelenleri. Telefonumu araçta şarja taktım ve aileme mesaj attım eve gelecegime dair.

Aklıma yol boyu yanımdaki çocuğa ne olduğu takılmıştı. O ceset kimindi, o çocuğa ne oldu , kaçtı mı?..

Nerede?..

Bu bölüm kısa da olsa severek okuduğunuz bı bölüm olduğuna eminim diğer bölümlerde neler olacaktı? Tahminleri alalım yorumlarımıza...