I Remember you •Yoonmin•✔

21

Mijały tygodnie, a nawet miesiące od kiedy Yoongi i Jimin na nowo budowali swoją znajomość. Mężczyźni w każdym dniu starali się robić coś innego, a to pójść na konie, do lasu na spacer, a to ugotować coś razem wykwintnego, a to zagrać w coś.
Ich dni mijały, a organizm Mina coraz bardziej słabł doszło nawet do tego, że chłopak przez ostry ból kości nie mógł się podnieść z łóżka, a to był dopiero początek.

- Yoongi jak się dzisiaj czujesz? ~ Zapytał zmartwiony blondyn, którego o 3.00 w nocy obudził silny kaszel jego jelonka. Mężczyźni zdecydowali się zamieszkać razem w mieszkaniu Jimina, dlatego Park mógł bez problemu opiekować się chorym.

- Jest dobrze kochanie. ~ Skłamał, aby nie zmartwić swojej sarenki jednak tak naprawdę czuł się okropnie. Ostry kaszel, do tego silny ból płuc, oraz ciągłe wymioty nie zwiastowały niczego dobrego, a do tego dochodziła jeszcze wysoka gorączka.

- Yoongi nie okłamuj mnie ~ Przytulił się do jego klatki piersiowej chcąc choć przez chwilę poczuć spokój.

- Jiminie mówię prawdę. ~ Zledwością uniósł swoją rękę by położyć ją na plecach swojego aniołka. Tak ciężko było mu się ruszyć, a jeszcze ciężej było mu oddychać.

- Przecież widzę, że coś jest nie tak. ~ Podniósł głowę z jego klaty, aby móc spojrzeć mu w oczy i pogłaskać go po głowie. - Yoongi jesteś taki gorący. ~ Powiedział nie zważając na to jak te słowa zabrzmiały.

- Haha wiem Ty również ślicznotko. ~ Puścił do niego perskie oczko na co Jimin tylko przekręcił oczami uderzając się otwartą dłonią w czoło.

- Czy Ty nawet chory musisz mnie podrywać? ~ Zapytał się, a w odpowiedzi dostał tylko silny kaszel Yoongiego. - Yoonie dzwonię do szpitala. ~ Powiedział i już chciał ruszyć się z kanapy po telefon, ale ręką jego jelonka mu sprawnie to uniemożliwiła.

- Jiminie błagam nie dzwoń nigdzie. ~ Te słowa tak ciężko było mu powiedzieć przez problemy z oddychaniem.

- Yoongi ja muszę, nie wiem co się z Tobą dzieje, ani jak mogę Ci pomóc. ~ Głaskał delikatnie jego dłoń. Jiminowi cholernie się chciało płakać w końcu Min nigdy nie był w takim stanie, a mało tego Park nie umiał mu pomóc i ulżyć jego cierpieniu.

- Sarenko uwierz, że szpital nic mi tu nie pomoże. ~ Czarnowłosy wiedział, że kiedy trafi do szpitala to umrze w samotności, gdyż jego rodzice mają go w dupie, a Jimin nie będzie mógł go odwiedzić, ani dostać żadnej informacji bo nie jest nikim z jego rodziny. - Błagam po prostu zostań tu ze mną i nigdzie nie dzwoń. ~ Choć wielu ludzi myślało, że Yoongi niczego się nie boi to tak naprawdę chłopak bal się samotności.

- Yoongi, ale jak coś się stanie to będę musiał i tak tam zadzwonić, więc lepiej żeby poinformować ich teraz. ~ Chciał płakać, ale wiedział że nie może okazać słabości przy swoim jelonku, bo ten od razu będzie udawać super zdrowego.

- Jiminie obiecaj mi, że nie ważne co się stanie to nigdy nie zadzwonisz tam. Nawet gdybym upadł i umierał na podłodze masz nigdzie nie dzwonić, jasne? ~ Złapał go za rękę delikatnie ją całując.

- Yoongi... ~ Nie dane było mu dokończyć.

- Obiecaj ~ Nalegał Min

- Obie..Obiecuje. ~ Jego głos się załamywał, ale dalej dzielnie połykał swoje łzy ukrywając swój smutek. Jimin był pięknym kłamcą. - Pójdę zrobić Ci herbatkę, dobrze? ~ Poprawił delikatnie różowy kocyk, który leżał na ciele starszego i pocałował go w czółko.

- Daj mi swój telefon. ~ Nie wierzył mu w jego obietnice co cholernie zraniło młodszego.

- Ale ~ Nie mógł uwierzyć, że starszy oczekiwał od niego czegoś takiego.

- Oddaj ~ Spojrzał na niego zmęczonym wzrokiem i wyciągnął dłoń w kierunku blondyna. Park szybkim krokiem podszedł do komody na której leżał jego telefon i oddał go swojemu ukochanemu. Min uśmiechnął się słabo  i zamknął oczka, aby móc choć przez chwilę odpocząć. Jiminowi było cholernie przykro, dlatego że starszy mu nie wierzył, ale nie mówił nic, ponieważ nie chciał go dobić.

" Ponoć będzie co nam dane,
a ja nie chcę tak.
Wszystko jest już zapisane,
a ja nie chcę tak.
Na spokojnie dajesz radę,
ale nie chcę tak.
Będzie dobrze - Powiedziałem kurwa nie chcę tak. "