Aradan 2 hafta geçmişti. Bu 2 hafta boyunca ne Taehyung hislerini dile getirdi ne de Seokjin. Çünkü Jin yine haber vermeden ortadan kaybolmuştu.
Şimdi de geri dönmüş Taehyung'un ona neler söyleyeceğini bilmeden kapısının önünde bekliyordu.
"Ne derse desin haklı.."
Diyerek çaldı kapıyı. Gergin bir halde beklerken Hoseok'u gördü karşısında.
"Seokjin! Sonunda."
Sıkıca sarılmıştı arkadaşına. İçeri geçtiklerinde ise gözleriyle hala Taehyung'u arıyordu Seok.
"Taehyung odasında. Yanına git istersen."
"Çok kızacak."
"Eminim mantıklı bir açıklaman vardır Seokjin.."
"Yine de bağırır değil mi?"
"Taehyung bu. Sağı solu belli olmaz."
Derin bir nefes alıp odasına geldi Seokjin. Kapıyı çaldığında içeriden ses gelmese de cesaretini toplayıp girdi içeri.
"Hyung.."
"Seokjin?"
Oturduğu koltuktan endişeyle kalkmış adım atamamıştı.
"Özür dilerim."
"Neredeydin?"
"Şehir dışında.."
"Git."
"Ne?"
"Git Seokjin."
"Ama Taehyung.. Açıklamama izin ver."
"Sinirimi sana yansıtmak istemiyorum anlamıyor musun? Çık dışarı."
"Bana sinirlenmekte haklı olduğunu bildiğim için çıkmıyorum ya zaten."
"Beni delirteceksin. Amacın bu mu?"
"Bak-"
"Ne istiyorsun? Sana bağırıp çağırmamı mı?"
"Evet."
"Yapmayacağım."
"Yemin ederim annem için gitmem gerekiyordu Taehyung."
"Haber vermeden gidebildiğine göre açıklama yapmana da gerek yok Seokjin."
"Ama anlamıyorsun."
"Pekala. Bana da zaman ver tamam mı? Lütfen çık şimdi."
"Bu bavul ne? Bir yere mi gidiyorsun?"
"Şehir dışında bir sergim olacak.."
"Wuaah! Tebrikler!"
"Sağol."
"Affettin mi beni?"
"Hayır."
"Taehyung.. Annem yalnızdı."
"Pekala. Kırgınım sadece Seokjin."
"Kırgınlığını alırım! İçeri geçelim mi? Hoseok da yalnız kaldı."
"Sen geç ben geliyorum."
"Tamamdır!"
Az da olsa sevinebildi Seokjin. Odadan çıkıp oturma odasındaki Hoseok'un yanına oturmuştu hemen.
"Sanırım beni affedebilecek."
"Buna çok sevinirim. Siz ikiniz ayrı kaldıkça kötü şeyler olacak gibi hissediyorum."
Taehyung gelince ortam birkaç dakikalığına sessizleşti.
"Taehyung-ah."
"Hım?"
