Taehyung ne olduğunu anlamaya çalışırken insanların onu lafa tutmasıyla endişesini bir kenara bırakması gerektiğini düşünmüştü. Eve döndüğünde bugün olanları bir bir gözden geçirip sorgulayacaktı.
_
SeokJin daha fazla geç kalmadan postalarını dağıtmaya başlamıştı.
Yeni insanlar ve sevdiklerinden gelen mektuplar...
"Bitiyor SeokJin. Bitiyor."
Kendisiyle yanında birisi varmış gibi konuştuğununun farkına varmıyordu. Ne zamana kadar böyle giderdi?
Doğrusunu söylemek gerekirse çocukluğundan beri takıntı haline getirmişti bunu. Şimdi bu şekilde sormak saçmalık olur.
En sonunda gerçekten işi bitmiş yorgunlukla bağırmıştı.
"Ahh! Sonunda bitti!"
Bisikletini durdurup soluklanarak yıldızların kapladığı gökyüzüne bir göz gezdirdi. Bu görüntü bile dinlenmesine yardımcı oluyordu.
"Eşsiz.."
Biraz daha dışarıda kalırsa hasta olacağını düşünerek bisikletine bindi ve yola koyuldu.
Birkaç pedal daha çevirdikten sonra mırıldandığı şarkıya devam ederek evine girdi.
Kendisi için tek güvenli yeri burasıydı.
"Sonunda."
Hızlıca üzerindeki tozlanmış kıyafetlerini çıkarıp daha rahat bir şeyler giydiği gibi koltuğa attı kendisini. Bugün ayrı bi yorucu gelmişti.
Gözlerini kapadığı an karşısına bugünkü ressam geldi. Korkuyla araladığı gözleriyle etrafa baktı.
"Beni hiç görmeyen birisi, benim resmimi nasıl çizer ki? Kendi düşüncesi olduğunu söylese de.. böyle bir tesadüf olabilir mi?"
Kendi kendine sorup cevapları beklese de gelmeyeceğini bilip susuyordu. Yine de merak ediyordu.
"Onu gördüğüm an beynime birisi sinyal vermiş gibiydi.. Ne tuhaf."
Bir yerde görüp görmediğini hatırlamaya çalışırken saatin nasıl geçtiğini fark etmemiş bir süre sonra da koltukta uyuyakalmıştı..
_
Akşam olmuş ve sergi kapanmıştı. İnsanlar arabalarına binip giderken Taehyung hala o salondaydı. Sabah karşılaştığı çocuğu düşünerek tabloyu inceliyordu.
"Bu kadar benzemesi normal mi?"
Tabloya baktıkça çocuk da gözünde canlanıyordu.
"Tesadüf olmadığı kesin."
'Bir daha görür müyüm acaba?' Düşüncesiyle paltosunu alıp çıkmış ve arabasına binmişti.
"Kafam allak bullak cidden.."
Huzursuz bi ifadeyle arabasını eve sürmeye başladı. Kadının çocuğa dedikleri aklından çıkmıyordu.
"İnsanlar ne zaman bu kadar aciz yaratıklara dönüştü?"
Derin bir nefes alıp bir an önce evine varmak istiyordu. Bugün garip bir gün diyerek..
"Ahh uyuman gerek Taehyung. Düşünüp durma!"
Taehyung yatağına yatmış uyumaya çalışırken bi o tarafa bi bu tarafa dönüp duruyordu. Ne yaparsa yapsın durduramıyordu düşüncelerini. Merak ediyordu.
En sonunda dayanamayıp resim odasına geçmiş eline geçen boyayı tuvale gelişigüzel sürmeye başlamıştı.
Elleri kendisinden bağımsız hareket ederken çocuğu düşünmeden edemiyor daha da sinirleniyordu.
"Tanrım.."
Yaklaşık yarım saatlik düzeltme ve boyamanın ardından içindekileri atabilmiş ve kendini geri çekerek tablosuna bakmak istemişti. Gördüğü şeyle rahatlamış suratı birden şaşkınlığa dönüştü.
"Ama."
Konuşamıyordu. Yine o çocuğu çizmiş, çizerken de hiç fark etmemişti.
"Neler oluyor?"
Yorulduğunu hissederek tam arkasında duran sandalyeye bıraktı kendini. Tabloya baktıkça daha da tuhaf hissediyordu.
"Kimsin sen?"
Biraz boş gibi oldu ama idare edelim🧞♀️
