Lost | Minsung

3 | Gülümsemek

6 yıl önce

"En üsttekinden olsun lütfen."

Elimle üst raftaki çilekli pastayı gösterdim. Parlak görüntüsüne aldanmıştım ve çileği de severdim. Hepsini yiyemeyecek olmamdan ötürü fazla büyük almamıştım. Pastayı gösteren elimi indirdim, sanırım heyecanlanmıştım ki elim öyle kalmıştı.

"Üstüne yazılmasını istediğin bir not var mı?"

Kadının sorusuyla afallamıştım. Sonuçta kendime alıyordum, kendi doğum günün için not yazmak garipti. Ne dileyebilirdim ki kendim için,

"Lütfen 'Mutlu yıllar sana Jisung...' yazın."

Başka biriymiş gibi bahsetmek daha faydalı olabilirdi. Kadın birine sürpriz yaptığımı falan düşünsün istiyordum.

'Bir çocuk kendi doğum günü için kendine pasta alıyor' bu epey aşağılayıcıydı.

Kadın çoktan yazıyı yazıp pastayı paketlemişti bile. Yanına konfeti ve mumları koydu ardından tezgaha bıraktığında siparişim hazırlanmıştı.

"Ne kadar?"

"25 bin won tutuyor tatlı şey."

Elimi cebime attım ve zar zor biriktirdiğim kırışmış olan kağıt paraları çıkardım. Saydım ve kadının istediği parayı ayırdım. Tezgaha uzanıp parayı oraya koyduğumda kadın parayı alıp yanağıma elini atıp nazikçe okşamıştı. Sanırım ilk defa biri bana bunu yapmıştı. Güzel hissettirmişti, değerliymişim gibi. Tekrar uzanıp pasta paketini aldım. Ve kadına sevimli bir şekilde gülümseyip dükkandan çıkmak için arkamı dönüp kapıya doğru ilerledim. Sürgülü kapıyı ittirdim ve çıktım. Şuan tek yapmam gereken bu pastayı kimseye göstermeden eve sokmaktı.

Saat ilerliyordu, hava kararıyordu git gide. Gece dışarıda olmaktan korkardım. Huzursuz olurum daima. Neyseki fırın eve yakındı, koşmaya başladım. Sokağı bitirdiğimde ev birkaç adım uzağımda duruyordu. Titreyen bacaklarıma rağmen güçlükle yürüdüm. Bahçe kapısını açtım ve hızlı adımlarla kapıya doğru yaklaştım. Kapı ile karşı karşıya gelince yavaş yavaş dank etmeye başlamıştı. Ben bunu evdekilerden nasıl gösterecektim? Gördükleri gibi çöpe atmazlar mıydı? Saklamalıydım. Ama nasıl? Düşünmeye zamanım var mıydı onu bile bilmiyordum.