Çok uzun süredir Lucas ile görüşmedik. En son buluştuğumuz dan beri birkaç kez telefonla konuştuk. Hayatım son derece sıkıcı geçiyordu.
Temizliğe gidiyordum. Hastanedeyken koridorlarda gezmekten o kadar sıkılmıştım ki, hiç hoşlanmadığım bir ortam. İşte bir şekilde yaşıyorum.
Ev sahibine de 3 aylık kira vermiştim ve 4. ayı yarıladım ama yaşlı kadını hiçbir yerde görmedim. Acaba kirayı almaya neden gelmedi?
Bunları düşünürken yemek faslı geldi. Yemekhaneye gittim masalardan birine oturdum. Bir süre sonra Lucas geldi. Uzun zamandır görmemiştim. Tekrardan gördüğüme çok mutlu oldum.
"Buraya, oturabilir miyim tatlım?
"Orası arayıp sormayanlar için dolu ama oturabilirsin
"Çok sağ ol, ne zamandır görüşmüyoruz. Özledim.
"Bende özledim."
"O zaman iş çıkışı Diana ile buluştuğun yerde buluşalım mı?
"Olur, tabii o da gelecek mi?
"Hayır, gelmeyecek"
"Gelmesini isterdim."
"Tamam o zaman, ben şimdi gidiyorum görüşürüz."
"Görüşürüz." Bu çok kısa konuşma beni çok mutlu etmişti. Bir planın olunca şu deterjan kokusu bile güzel geliyor.
Tamam güzel olmayabilir ama en azından tiksindirmiyor.
***
Dediği yere geldim. Neredeyse bir saat oldu. Ve o, hâlâ gelmedi. Birkaç kez aradım ama açmadı. merak etmeye başlamıştım ki Diana aradı.
Bu ses tonunu daha önce duymuştum. Ama telefondaki ses o zamankinden çok daha kötü geliyordu. Sanki dünya başına yıkılmış birisi, bir başkasına kötü bir haber veriyormuş gibi. Titreyen bir sesle.
"Aurora…" dedi ve belli ki ağlarken konuşmaya çalışarak
"O... Bisikletle kaza geçirdi. öldü…" dedi ve kapattı. Bir süre duyduklarımı anlayamadım sonra da inanmak istemedim.
Ağlamamak için kendimi sıkarken Diana'yı aramaya karar verdim belki acısını hafifletemezdim ama denerdim.
Aradım, açmadı, kalktım, eve gittim ve girdiğim gibi gözyaşlarımı serbest bıraktım.
Olduğum yerde çöktüm ve ağladım. Her şey için ağladım. En büyük acılarım ve canımı sıkan en ufak şeye ağladım. Kimsesiz kalmıştım mesela sonra yolda yürürken ayağıma taş çarpmıştı, kötü rüyalar görmüştüm, en güvendiğim insan bir şey demeden gitmişti, işimden nefret ediyordum, kimsenin olmadığı eve girmek yüreğimi parçalıyordu, yolda yürürken düşmüştüm ve Lucas hayatımda kalan son insan, ölmüştü. Ben yine kimsesiz kalmıştım.
O ana kadar yaşadığım her şey için ağlıyordum. Ne kadar sürdü bilmiyorum en son başım, büyük bir araba tarafından eziliyormuş gibi hissederken uyuyakaldım
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çoban Yıldızı
FantasyBir kız düşünün, kimsesi yok. yeni bir hayat, yani şanslar için yola çıkıyor. Yepyeni bir hikayesi oluyor ve yeni insanlarla tanışıyor... Ya da tanıştığını sanıyor. ~Başları fantastik değil fakat sonu öyle.~
