Birkaç gündür sadece temizlik yapıyorum ve uyuyorum. O kadar sıkılıyorum ki... Bu yüzden biraz yürümeye karar verdim.
Çok uzak olmayan daha önce gitmediğim bir parka gittim.
Yemyeşil çok güzel bir yerdi.
Bir köşeye oturdum. Hemen karşımda çocuk parkı vardı, orada oynayan çocukları izledim.
Çocukluğumu özledim. Sonra ileride bu yaşlarımı özleyeceğimi fark ettim.
Belki de bir şeyleri özlemek yerine olduğumuz zamanın kıymetini bilmeliyiz. Çünkü zaman akıyor ve ben bu yaşımın bu gününü bir daha yaşayamayacağım. Belki de olduğum zamanın kıymetini bilmeliydim.
"Selam, yine ben" Evet yine oydu. Bu sefer onu gördüğüme sevinmiştim.
"Neden her yerde seninle karşılaşıyoruz?"
" Bilmem belki de beni takip ediyorsundur, öyle mi?" Gülümsedim.
"Belki de" dedim.
"Neden hep yalnızsın?"
"Uzun hikaye. Sen neden hep yalnızsın?"
"Benimki de uzun hikaye." Aramızda bir süre sessizlik oldu. Sonra,
"Neden beraber hayatın rengine kanmıyoruz?" Dedi. Kalbim hızlanmıştı bu uzun zamandır hissetmediğim bir duyguydu.
"Hayatımda kanacak kadar bile renk yok"
"O zaman beraber boyarız. Sonra da kendi boyadığımız renklere kanarız."
"Nasıl boyanır, biliyor musun?"
"Hayır, ama istersen beraber öğreniriz."
O gün uzun uzun konuştuk. Aslında iyi biriydi. ama geçmişi ile ilgili hiçbir şey anlatmıyordu nereliydi, neden gelmişti, ailesi neredeydi, hiç bilmiyordum, ama çok da sorun etmiyordum. Sebepsiz yere güveniyordum ona.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çoban Yıldızı
FantasiBir kız düşünün, kimsesi yok. yeni bir hayat, yani şanslar için yola çıkıyor. Yepyeni bir hikayesi oluyor ve yeni insanlarla tanışıyor... Ya da tanıştığını sanıyor. ~Başları fantastik değil fakat sonu öyle.~
