-
Thalia Avalon
"Thalia, okay ka lang ba? Ano ba ang nangyayari sayo? Ang weird mo sa mga nakaraan na araw. You've forgotten your lines, and rant about how tired you are, but you can't even go to sleep. Nasa huling scene na tayo, bakit ngayon ka pa nagkakamali? Ano ba talaga ang problema?"
"Claire, wala ako sa mood makipagtalo sayo. Marami lang akong iniisip, iwanan mo muna ako." matamlay na sagot ko habang hinihilot ang noo.
I haven't gotten much sleep after the incident. It's not just me, the other three are as well. Gabi-gabi binabantayan namin sya at nagbabakasakali na gumising na.
I regret not telling her how I truly felt. I love Kris, but it's too late to confess. My heart broke when I saw her condition after the surgery. Why does this have to happen to her?
She hadn't woken up after a day, week, or month. She was still sound asleep. Hindi kami sumuko, pagkatapos ng mga trabaho diretso kami kaagad ng ospital upang manatili sa kanyang tabi. Walang wala ang pagod na nadarama namin ngayon sa kalagayan ng babaeng mahal ko.
She awoke after a long period of sleep. We were overjoyed when Rhea said she was awake, but I was shocked and terrified when she said she couldn't remember anyone, including herself.
Masakit, mahirap tanggapin na nakalimutan ka ng taong minahal mo na. Ilang beses nya kaming pinagtabuyan sa tuwing dadalaw ngunit wala sa amin ang sumuko.
Naiintindihan namin sya.
Even though we were exhausted, we chose to go to her despite the fact that we knew she would just drive us away again. Wala kaming pakialam dahil gusto lang namin makita ang kanyang kalagayan, masaya kami makita na unti-unting bumabalik ang kanyang lakas.
Patapos na ang kontrata, hindi ko na sya matatawag na asawa.
"Miss Thalia, magsisimula na raw kayo."
"All right, thanks."
I need to finish this early, gusto ko na siyang makita.
—
Arleth Jenkins
"Leleth, stop drinking."
I'm unable to think clearly. All of this could have been avoided if I had decided to pick her up from school.
"Stop crying, c'mon. Maaalala rin nya ang lahat tungkol sayo."
"It's easy for you to say dahil hindi ikaw ang nasa sitwasyon ko. Akala ko magiging masaya na kami. Masakit dito sa dibdib ko Ester, hindi ako maalala ng taong mahal ko." mapait akong ngumiti, itinuro ang aking dibdib at iniyuko ang ulo–hinayaan ang mga luhang mag unahan sa pagpatak.
I miss her so much, her smile, her hugs and kisses, the way she fills my stomach with butterflies, her sweet voice and everything about her. Miss na miss ko na ang lahat sa kanya.
Nasasaktan ako everytime I look into her eyes. Patay na kung tumigin sya. Wala na ang dating kislap, excitement sa tuwing nakikita kami, wala na ang magandang ngiti sa kanyang labi at lahat nagbago na.
"It's killing me. Ilang ulit nya kami ipinagtabuyan, natatakot ako. What if tuluyan na kaming hindi maalala ni Kris? paano kung habang buhay na sya walang maalala?" I brushed my palm over my eyes to wipe away the tears.
Ilang beses namin sinubukan lapitan sya but ayaw nya may lumapit sa amin kahit isa. Nasasaktan ako kasi ang lapit-lapit lang nya ngunit ang hirap abutin. Hindi ko man lang mahagkan ang kanyang kamay at sabihin kung gaano ko sya ka mahal.
Hindi namin pinaalam kung ano kami sa buhay nya. Ayaw namin lumala ang kanyang sitwasyon kung kaya'y nanatiling tikom ang aming mga bibig.
"I have to go."
