Σ'αγαπω!

Kεφάλαιο 26 (Β μέρος )

"Επιτέλους !" Φώναξα με ανακούφιση όταν βγήκα έξω από το δωμάτιο. Από πίσω βγήκε  κι ο Νίκος με την τσάντα του.

"Ωραία τώρα που όλα τακτοποιήθηκαν φεύγω" λέει κι κατεβαίνει τις σκάλες . Πριν λίγα λεπτά  γινότανε πόλεμος στο τι να φορέσω κι όμως ο Νίκος αντιδράει φυσιολογικά σαν να μην έγινε τιποτα!
Έτσι κι αλλιώς μόλις φύγει θα πάω να αλλάξω πριν φύγω. Χε χε ...!
Για να μην αναρωτιέστε ο Νίκος μου διάλεξε ένα μαύρο τζιν με μια κοντομανικι μπλε μπλούζα. Έλα όμως που έξω σκάει ο Τζίτζικας. Είναι μια ζεστή μέρα σήμερα για Απρίλιο. Θα σκάσω! Οχ πλησιάζουν κι οι εξετάσεις σε έναν μήνα!! Αμάν αμάν....
Τον ακούω να χαιρετάει την μαμά μου. Ο Λάζαρος πρέπει να έφυγε πιο νωρίς σήμερα. Κατεβαίνω κι εγώ κάτω. Τον βλέπω ακριβώς μπροστά στην πόρτα. Γυρνάει κι με κοιτάει.
"Μην πας να αλλάξεις. Κανόνισε θα σε παρακολουθώ ." Λέει κι φεύγει.
Είναι ικανός να το κάνει κι το ξέρω.
Νιώθοντας την ζέστη κι τον ιδρώτα επάνω μου πριν καν βγω από το σπίτι κι τρέχω σαν σύφουνας στο δωμάτιο.
Κοιτάω από το παράθυρο κι συγουρεύωμαι ότι έχει περάσει απέναντι τον δρόμο .
Βγάζω από την ντουλάπα ένα τζιν μπλε σορτς κι μια αμάνικη μαύρη μπλούζα. Ότι κι να γίνει θα δεχθώ τις συνέπειες αργότερα .
Αλλάζω στο πι κι φι κι κατεβαίνω κάτω κι πάω στην κουζίνα.
"Μαμά είμαι έτοιμη. Πάμε?"
Η μαμά μου γυρνάει κι με κοιτάει. Βάζει λίγο τα γέλια .
"Θα μπλέξεις σε μπελάδες.." μου λέει παίρνωντας την τσάντα της.
Αυτό είναι  το μόνο σίγουρο!
"Ναι το ξέρω " της λέω. Ας ελπίσουμε ότι θα βγω ζωντανή μετά  χε χε . Μην ανησυχείτε ξέρω να πολεμάω σαν τους Νιντζα! Ναι Νιντζα! Φεύγω σαν καπνός όταν κάτι δεν πάει καλά.
Κλειδώνουμε την πόρτα πίσω μας κι ξεκινάμε για τα μαγαζιά. Επειδή η μαμά μου δεν έχει αυτοκίνητο αναγκαστικά θα πάμε με το λεωφορείο.

Περιμέναμε τουλάχιστον  20 λεπτά στην στάση για να έρθει το λεωφορείο κι μαντέψτε! Ήτανε φίσκα!!!! Αναγκαστικά θα πρέπει να στριμωχτούμε.
"Δεν μπορούμε απλά να πάρουμε το επόμενο? Όπως λες τα μαγαζιά εκεί  είναι δεν φεύγουν!" Λέω πιο πολύ στον εαυτό μου παρά στην μαμά μου κοιτάζοντας όλο αυτόν τον κόσμο. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πως χωράνε όλοι αυτοί  εκεί μέσα. Από ότι  φαίνεται θα το ανακαλύψω πολύ σύντομα! Από τώρα αισθάνομαι μία κούραση....

"Έλα Έλλη ανέβα κι άσε τα παράπονα" μου λέει η μαμά μου προσπαθώντας να χτυπήσει το εισιτήριο της.
Οι πόρτες έκλεισαν κι το λεωφορείο ξεκίνησε πριν προλάβω να μπω . Αχ τι κρίμα θα περιμένω το επόμενο! Η αυτό θα ήθελα να πω αλλά να μαι σε μια ζωντανή κόλαση.
Πάλι καλά  πρόλαβα να κρατηθώ από κάπου πριν ξεκινήσει το λεωφορείο γιατί αλλιώς  με έβλεπα να γίνομαι πατάκι για όλους αυτούς που βρίσκονται μέσα. Έχει κι μία ζέστη άλλο πράμα! Πάλι καλά που άλλαξα!
Διακρίνω με την άκρη του ματιού μου την μαμά μου στην άλλη πλευρά να προσπαθεί να κρατηθεί γερά από  το σίδερο ενός καθίσματος. Αστείο περιστατικό υπό άλλες συνθήκες....
Το λεωφορείο σταματάει απότομα καθώς το φανάρι ήταν κόκκινο. Το χέρι μου γλίστρησε από το σημείο όπου κρατιόμουν  κι θα έπεφτα αν ένα χέρι δεν με κρατούσε. Δεν ξέρω ποιός είναι. Το χέρι του είναι περασμένο γύρω από την μέση μου. Ακουμπάω ελαφρά επάνω στον άγνωστο. Χωρίς να το θέλω φυσικά! Κοιτάω το χέρι του. Έχει μεγάλη παλάμη αλλά δεν μοιάζει πάνω απο 17 χρονών. Είμαι καλή στο να λέω τις ηλικίες των άλλων. Είτε δω χερι η ολόκληρο το πρόσωπο.
Θέλω να φύγω αλλά που μπορώ να πάω? Δεν έχει χώρο! Δεν διακρίνω πουθενά κι την μητέρα μου. Νιώθω ότι μπήκα πάλι σε μπελάδες χωρίς να το θέλω.
Κανονικά θα τσίριζα σε μια τέτοια κατάσταση αλλά έχω κοκαλώσει. Προσπαθώ να ηρεμήσω όσο μπορώ κι να σκεφτώ λογικά. Κανείς γύρω μας δεν φαίνεται να μας δίνει ιδιαίτερη προσοχή. Θέλω να δω ποίος είναι ο άγνωστος αλλά δεν τολμάω. Κάτι μυρίζω στον αέρα κάτι σαν άρωμα, όχι ακριβώς κολόνια πιο φυσικό αλλά με όλο αυτόν τον κόσμο δεν είμαι σίγουρη.

Το λεωφορείο ξανά σταματάει απότομα. Το χέρι του αγνώστου σφίγγει γύρω μου φέρνοντας με πιο κοντά του. Μερικοί παραπονιούνται στον οδηγό. Κι καλά κάνουν! Πώς σταματάς έτσι άνθρωπε μου? Αν δεν βρισκόμουν σε αυτήν την κατάσταση θα πήγαινα εγώ η ίδια να του έλεγα κάνα δυο λογάκια!!
Ξαφνικά νιώθω την ανάσα του στον λαιμό μου. Πετάχτηκα. Τι προσπαθεί να κάνει?
"Τελικά δεν φόρεσες τα ρούχα που σου είπα!" Λέει κι με σπρώχνει να κατέβω κάτω από το λεωφορείο καθώς οι πόρτες άνοιξαν. Κατέβηκα κάτω κι αυτός από πίσω. Γυρίζω το βλέμμα μου κι βλέπω τον Νίκο να με κοιτάει με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος.
Αμάν την πατήσαμε!