Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 29

Αφού φάμε τον βλέπω να παίρνει τα πιάτα και να τα αφήνει στον νεροχύτη.
"Δεν θα συμμαζέψουμε?" Τον ρωτάω σηκώνοντας το φρύδι μου.
"Για την ώρα όχι. Έχουμε σχέδια." Μααααλιστα bad boy στο φουλ.
"Εννοείς έχεις σχέδια." Του διευκρινίζω και γελάει. Αχ αυτό το γέλιο του θα με φάει. Καθώς περνάει απο δίπλα μου, μου έπιασε το χέρι κ έτσι βάλθηκα να τον ακολουθώ πάνω στο δωμάτιο. Με έβαλε να καθίσω στο κρεβάτι και άνοιξε την ντουλάπα μου. Καθόμουν ήσυχη όλη αυτήν την ώρα. Είμαι περίεργη να μάθω τι σκέφτεται...

"Λοιπόν ντύσου όπως θες γιατί θα βγούμε έξω." Λέει και φεύγει αφήνοντας με εκεί να κοιτάω την πόρτα. Άκουσα καλά? Ότι θέλω? Την προηγούμενη φορά μόνο που δεν σκοτωθήκαμε για την ενδυμασία μου. Αγόρια τι να πεις. Δεν μπορώ να τα καταλάβω. Σηκώνομαι και πάω στην ντουλάπα. Ωραία μου είπε ότι μπορώ να βάλω ότι θέλω αλλά τι? Βγάζω πρώτα δυο στοίβες ρούχα απο την ντουλάπα και τα κοιτάω. Και τώρα η δύσκολη απόφαση. Παίρνω στα χέρια μου ένα μαύρο σορτσάκι με ασημένια σταρακια επάνω και το πετώ στο κρεβάτι. Έπειτα σκάβω στην κυριολεξία μου τα ρούχα μου και βρίσκω μια αμάνικη άσπρη μπλούζα με σχέδιο μαύρα αστεράκια επάνω σε στιλ γκράφιτι. Αλλάζω χωρίς να χάνω χρόνο και κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Τα μαλλιά στάνταρ κάτω άλλα θα πάρω κι κανένα κοκαλάκι μαζί μου για παν ενδεχόμενο. Κοιτάζω τουλάχιστον για πέντε λεπτά αλλά κάτι δεν μου κολλάει. Πάω στην στοίβα με τα ρούχα και παίρνω ένα γαλάζιο σορτσάκι με ξεφτισμένες άκρες και μια ροζ απαλή μπλούζα με χαλαρά μανίκια πολύ αεράτη και αλλάζω.

"Αχ πάλι δεν ξέρω..." λέω δυνατά. Δεν έχω κάτι καλό να βάλω αμάν.

"Προτιμούσα το προηγούμενο στιλ." Ακούω την φωνή του Νίκου και πετάγομαι. Αυτός ο άνθρωπος να μου το θυμηθείτε καρδιακιά θα με κάνει!!

"Σίγουρα?" Ρωτάω και τον κοιτάω. Όπα κάτι ξέχασα...

"Κάτσε πόση ώρα κάθεσαι εκεί?" Ξαναρωτάω αυτήν την φορά σταυρώνοντας τα χεριά μου στο στήθος μου και κοιτάζοντας τον στα μάτια.

"Ε δω και 30 λεπτά." Λέει χαλαρά με ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη του.

"Και γιατί δεν είπες τίποτα και με κοψοχόλιασες?" Λέω με λίγο υψωμένο τόνο. Με το που πάει να μιλήσει σηκώνω το χέρι μου κάνοντας του σήμα να μην πει τίποτα.

"Οπότε το άλλο." Ψιθυρίζω λίγο δυνατά στον εαυτό μου και αλλάζω στο πι κι φι. Δεν έχω συνηθίζει να αλλάζω εύκολα μπροστά του αλλά πάντα βρίσκει τρόπο να με παρακολουθεί οπότε και εγώ τον αγνοώ