Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 9

Όπως είπα και πριν είμαι ανόητη. Γιατί να πω κάτι τέτοιο. Δεν με αναγνωρίζω. Τέσπα είπα θα το κάνω κι θα το κάνω. Άλλωστε πόσο άσχημα θα είναι να δω μερικά παιδιά απτήν παρέα του. Αφού ξεντύθηκα πήγα στην ντουλάπα για να βρω κάτι να βάλω. Έκτος από την δική μου παρουσία ένιωσα κι κάποιον άλλον μέσα στο δωμάτιο. Ρίχνω μια ματιά στην πόρτα. Κλειστεί. Ξαναγυρνάω το βλέμμα μου στην ντουλάπα. Περίμενεεεεε.

Σηκώνω το βλέμμα μου κι βλέπω τον Νίκο να κάθεται στον καναπέ κι να με κοιτάει. Μια τσιρίδα βγήκε από το στόμα μου. Πήρα μια μπλούζα για να καλυφτώ υποτίθεται κι με το ελεύθερο μου χέρι του πετούσα διάφορα πράγματα.

"Ανώμαλε, τι κάνεις? Θα φωνάξω την μαμά μου!" οκέι αυτό ακούστηκε κάπως...

"Κρίμα, δεν είναι εδώ. Έφυγε πριν λίγο. Είπε ότι πήγε κάτι να πάρει."

Ω γαμώτο το ξέχασα τελείως! Σάββατο βράδυ πάει κι παίρνει πατατάκια κι άλλα διάφορα γιατί το βράδυ παίζουν ωραίες ταινίες τρόμου. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε μόνοι. Υπό άλλες συνθήκες θα μου άρεσε. Συνέχισα να του πετάω πράγματα μέχρι που το χέρι μου δεν έβρισκε τίποτα άλλο να του πετάξει.

"Σου τέλειωσαν τα αρκουδάκια." μου λέει σαρκαστικά. Τι να κάνω αυτά βρισκόντουσαν στο κομοδίνο. Δεν χρειάστηκε καν να τα αποφύγει.

"Μου αρέσουν τα μοβ σέξι εσώρουχα που φοράς." δεν μου αρέσει ο τόνος της φωνής του.

Σηκώνεται από τον καναπέ κι κατευθύνεται προς το μέρος μου. Γαμώτο! Τώρα τι κάνουμε?

"Νίκο τι κάνεις? Νίκο σταμάτα να με πλησιάζεις!!!" Όσο κι να του φωνάζω, δεν σταματάει. Μόλις φτάνει ακριβώς απέναντι μου, κάνω γροθιά το χέρι μου, παρόλο τον φόβο που νιώθω. Άσε που μου έχουν κοπεί τα γόνατα! Αυτό δυστυχώς δεν ήταν αρκετό για να τον σταματήσει. Μου έπιασε τον καρπό πριν καλά καλά καταφέρω να τον χτυπήσω κι με πετάει στο κρεβάτι.

"Άφησε με, μην με αγγίζεις!" με το ένα του χέρι μου κρατούσε τα χέρια κι το άλλο το στόμα. Το ένα του πόδι ήταν ανάμεσα στα δικά μου κι τα σώματα μας πιο κοντά από πριν. Καλά η καρδιά μου μόνο φωτιά δεν πήρε. Το σώμα μου ένιωθε παράξενα. Διαισθάνομαι την καυτή του ανάσα στον λαιμό μου. Ανατριχιάζω κι κλείνω τα μάτια μου. Προσπαθώ να κουνηθώ. Τίποτα.

"Είσαι τόσο αδύναμη.." τον ακούω να μου ψιθυρίζει στο αυτί κι μετά να μου το δαγκώνει, όχι πολύ δυνατά.

"Έχεις κατακοκκινήσει! Τι σκέφτεσαι ανώμαλο κορίτσι?"

Εγώ είμαι? Εσύ είσαι... Για να λέμε την αλήθεια οκ κι γω είμαι άλλα τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά. Αρχίζει κι μου φυλάει τον λαιμό. Κλείνω πιο σφιχτά τα μάτια. Θέλω να του φωνάξω να σταματήσει αλλά δεν μπορώ, το χέρι του δεν με αφήνει. Να σου και ιδέα.