Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 5

Ένιωθα κάτι να μου πιάνει την μέση μου μες τον ύπνο μου. Δεν έδωσα σημασία. Στο κρεβάτι υπήρχε περισσότερη ζέστη και λιγότερο χώρο για να απλωθώ, σαν να κοιμάται κάποιος μαζί μου. Όπα κάτσε.. Προσπαθώ να απλωθώ κι όντος κάποιος είναι πίσω μου. Ανοίγω τα μάτια και είμαι έτοιμη να αφήσω μια τεράστια τσιρίδα να βγει απο το στόμα μου. Δεν προλαβαίνει να βγει η καημένη αφού ένα χέρι μου κάλυψε το στόμα. Άρχισα πανικόβλητη να κλοτσάω κι να κουνιέμαι.

"Άουτς! Ηρέμησε εγώ είμαι!" Αυτό τώρα τι μου το λες για να ηρεμήσω? Αρχίζω με περισσότερη ένταση να τον χτυπάω για να με αφήσει αλλά όπως είπα πήγαινε τζούντο και είναι ποιο δυνατός, με αποτέλεσμα να με ακινιτοποιήση. Δεν μπορούσα να κουνηθώ. Με κρατούσε σφιχτά για να μην φύγω αλλά η λαβή του δεν με πονούσε. Γύρισα λίγο το κεφάλι μου και τον κοίταξα. Χριστέ μου δεν φοράει μπλούζα! Παιδιά με χάνεται! Κρατήθηκα με χίλια ζόρια για να μην κοιτάζω το σώμα του. Το βλέμμα μου στράφηκε στα μάτια του. Του έγνεψα να με αφήσει. Εκείνος δίστασε σε μια στιγμή, φοβούμενος να μην ξεσηκώσω την γειτονιά στο πόδι. Τελικά υποχώρησε βλέποντας το έντονο βλέμμα μου κι με άφησε.

Ανακάθισα στο κρεβάτι κι αυτός μπροστά μου.

"Μα καλά πας καλά παιδάκι μου?" του είπα σιγανά για να μην ξυπνήσω την μαμά μου που κοιμάται δίπλα. Βλέπω το ρόλοι - ξυπνητήρι η ώρα ήταν 3 τα ξημερώματα.

"Γιατί τι έκανα? Άπλα κρύωσα κι ήρθα να κοιμηθώ δίπλα σου. Όπως σου είπα δεν θα σε πειράξω." Αχ πόσο θα ήθελα να το έκανες. Α μαν! Άντε πάλι. Σαν λυσσάρα κάνω.

"Δεν είναι αυτό το θέμα. Επίσης αν κρυώνεις γιατί δεν βάζεις μπλούζα κι τριγυρνάς με το μποξεράκι?" Ναι καλά είδατε*_*

"Νιώθω πιο άνετα έτσι." Ε συ μπορεί να νιώθεις έτσι κάποιοι άλλοι όμως.....

"Και πάλι ρίξε κάτι επάνω σου κι τράβα κοιμήσου στον καναπέ. Αν θες σου δίνω κι έξτρα κουβέρτα." Το ύφος μου είναι ψυχρό αλλά δεν με ενδιαφέρει. Με κοψοχόλιασε!

"Δεν θέλω είναι πιο ζεστά εδώ.." Ορίστε κοτζάμ παλικάρι συμπεριφέρεται σαν μωρό. Δεν μπορώ να πω μ αρέσουν τα λόγια του, αλλά τώρα δεν είναι η ώρα γιαυτό.

"Σοβαρέψου λίγο. Άντε τώρα σήκω." Τον σπρώχνω να φύγει αλλά μου πιάνει τα χέρια, με ρίχνει πίσω κι ξαπλώνει επάνω μου. Περιττό να σας πω ότι έχω κατακοκκινίσει.

"Μα τι κάνεις σήκω!" Δεν φώναξα ακριβώς αλλά ούτε μίλησα κι σιγανά.

"Μην φωνάζεις θα ξυπνήσεις την μαμά σου. Άλλωστε αν συνεχίσεις, ξέρω έναν τρόπο να σε σταματήσω. Θες να δεις?"

Δεν απάντησα. Προτίμησα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Τον ηλίθιο. Δεν είναι δίκαιο.

Δεν τον κοιτούσα καν. Προσπάθησα να ελευθερώσω τα χέρια μου, αλλά μάταια. Δεν με άφηνε. Γύρισα κι τον κοίταξα.

"Τι ακριβώς θέλεις απο εμένα?" Είχα κουραστεί πια...

"Άπλα να κοιμηθώ εδώ. Δεν κατάλαβα γιατί το κάνεις θέμα."

Ααααα είναι φυσικός μπουμπούνας. Αν και κοιμάμαι πολλές ώρες απο τότε που ήρθα στο σπίτι, συνεχίζω να νυστάζω. Έχει ένα δίκιο. Το παρατράβηξα το θέμα αλλά με το δίκιο μου.

"Καλά αλλά θα γυρίσεις απο την άλλη πλευρά κι δεν θα μ'ακουμπάς πολυ πολυ."

Αμέσως με άφησε και εγώ γύρισα απο την άλλη όπως κοιμόμουν, για να μην τον κοιτάω.

Έκανε κι εκείνος το ίδιο. Ήμουν ακόμα κόκκινη κι προσπαθούσα να ηρεμήσω. Πράγμα δύσκολο γιατί ένιωθα την παρουσία του στο δωμάτιο. Τελικά έκλεισα τα μάτια μου κι κοιμήθηκα ξανά κατά τις 5:30 όπως είδα. Η ώρα ήταν το τελευταίο πράγμα που είδα μετά τίποτα.