Σ'αγαπω!

Κεφάλαιο 10

Ξύπνησα ακούγοντας έναν γδούπο. Ν τάξει τρόμαξα δεν λέω. Σηκώνομαι κι βλέπω έναν Νίκο πεσμένο στο πάτωμα. Τον βλέπω να με κοιτάει με ένα παραπονιάρικο ύφος. Αμέσως σκάω στα γέλια. Δεν άντεξε κι έβαλε κι εκείνος τα γέλια.

"Είσαι πολύ κακιά. Την προηγούμενη φορά με αγκάλιαζες κι τώρα με ρίχνεις κάτω από το κρεβάτι." μη μπορώντας να σταματήσω τα γέλια του είπα όπως μπορούσα...

"Συγγνώμη. Μερικές φορές συμβαίνει." σηκώθηκε, με πλησίασε κι μου χτύπησε το μέτωπο μου με το χέρι του απαλά αν κι λίγο πόνεσε. Μέτα έφυγε με ένα χαμόγελο στα χείλη βλέποντας το κόκκινο σημάδι που δημιουργήθηκε. Πόσο ωραίος είναι όταν χαμογελάει!

Ήταν Κυριακή μεσημέρι. Χθες ξενυχτίσαμε σχεδόν,βλέποντας το θρίλερ. Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.... Σηκώνομαι κι κατεβαίνω κι εγώ κάτω. Η μαμά ήταν ήδη εκεί κι μας είχε έτοιμο πρωινό. Καθίσαμε να φάμε όλοι μαζί.

"Έλλη, Νίκο εγώ πρέπει να φύγω. Έλλη θυμάσαι τον κύριο Χρίστο τον άνδρα της κυρίας Μαριαλένας? Ε πέθανε κι θα πάω να της συμπαρασταθώ." δεν μίλησα μόνο της έγνεψα. Η καημένη..... Αφού φάγαμε η μαμά έφυγε γρήγορα. Είναι φίλες πολύ καιρό τώρα. Πήρα το κινητό μου κι τον φορτιστή κι πήγα στο σαλόνι. Χτύπησε το κουδούνι. Ο Νίκος άνοιξε κι άκουσα την γνώριμη φωνή του Πέτρου.

"Επ Νίκο τι κάνεις? Ωπ να σου και η Έλλη τι κάνεις πως είσαι?"

"Μια χαρά Πέτρο ευχαριστώ"

Ο Πέτρος μπήκε μέσα κι κάθισε απέναντι μου. Ο Νίκος από την άλλη κάθισε δίπλα μου κοιτώντας τον Πέτρο καχύποπτα. Δεν μίλησε ούτε έδειξε να χαίρεται ιδιαίτερα που τον είδε... Μα τι συμβαίνει? Ε χθες ήταν όλο γέλια κι χαμόγελα κι τώρα κάνουν λες κι μιισιουνται. Ο Νίκος, ο Πέτρος είναι με το χαμόγελο στα χείλη να μας κοιτάει.

"Έλλη θες να βγεις σήμερα με εμένα κι τον Νίκο? Θα πάμε να δούμε κάποια φιλαράκια θα έρθεις?" ένα ρίγος κρύου ιδρώτα με διαπέρασε. Ο Νίκος πήγε να πει κάτι αλλά ο Πέτρος τον διέκοψε.

"Εκείνη θα αποφασίσει!" πάλι καλά που άνοιξε το κινητό μου κι είδα ένα μήνυμα στο κινητό.

"Μισό λεπτό!" λέω. Ο Νίκος μόνο που δεν με σκότωσε με το βλέμμα που έριξε. Δεν του έδωσα σημασία κι άνοιξα το μήνυμα. Από την Τα ήταν. Ήθελε σήμερα να βγούμε! Μπράβο Τα, όταν σε χρειάζομαι πάντα είσαι εκεί. Γυρνάω στον Πέτρο και με ένα βλέμμα λύπης του λέω...

"Χίλια συγγνώμη Πέτρο δεν μπορώ. Θα βγω με μια φίλη που έχω καιρό να δω." λέω. Αν και την Τα την είδα προχθές νιώθω ότι έχουν περάσει μίνες,χρόνια! Είμαστε κολλητές άλλα δεν βλεπόμαστε κι πολύ. Έτσι όμως κρατάμε την φιλία μας δεμένη. Μαλώνουμε λίγο τι λίγο, για άσχετα θέματα π.χ. τι θα δούμε, τι θα κάνουμε και για διάφορα άτομα.

"Τι να κάνουμε,συμβαίνουν αυτά. Νίκο εσύ να είσαι έτοιμος. Θα έρθω να σε πάρω κατά της 9" ο Νίκος του έγνεψε χωρίς να τον κοιτάει. Ο Πέτρος σηκώθηκε να φύγει. Σηκώθηκα κι εγώ για να τον συνοδεύσω έξω.

"Θα τα πούμε Έλλη."

"Ναι".του λέω κι του χαρίζω ένα από τα ωραία μου χαμόγελα. Έκλεισα την πόρτα κι κατευθύνθηκα προς τις σκάλες. Σταμάτησα μπροστά από το σαλόνι.

"Νίκο έγινε τίποτα με σένα κι τον Πέτρο? Ούτε καν του μίλησες!"

Ο Νίκος χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει, μου απάντησε ψυχρά...

"Να κοιτάς την δουλειά σου! Έλλη θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα μείνεις μακριά από τον Πέτρο..."

"Μα.."

"Άπλα μείνε μακριά του!" δεν μίλησα. Μόνο έτρεξα πάνω στο δωμάτιο,ντύθηκα,κατέβηκα κάτω,άρπαξα το κινητό κι τον φορτιστή κι ήμουν έτοιμη να φύγω.

"Που πας?" σιγά μην σου πω...δεν μίλησα βγήκα έξω κι άρχισα να τρέχω.

Μέτα από λίγο φτάνω στην Τα. Χτυπάω το κουδούνι κι με ανοίγει. Ανεβαίνω τις σκάλες και την βλέπω να με περιμένει στην εξώπορτα.

"Έλλη μου πως είσαι τι κάνεις!! Σε πεθύμησα κουτό...!"

"Καλά είμαι. Πάμε να μιλήσουμε,έχουμε η μάλλον έχω πολλά να σου πω."

Της είπα ότι έγινε τις τελευταίες 2 μέρες. Με άκουγε προσεχτικά καθώς μιλούσα. Όταν τελείωσα να μιλάω κι να της περιγράφω με κάθε λεπτομέρεια το τι έγινε,πήρε τον λόγο....

"Και τώρα τι θες να κάνουμε?" σκέφτηκα για λίγο... Άλλη μια τρελή ιδέα μου ήρθε στο μυαλό..

"Να τους ακολουθήσουμε φυσικά!"