Pretinha (& Neymar Jr) (+18)

01.23

Medyadaki şarkıyla okuyabilirsiniz.
Keyifli Okumalar.

Neymar'ın bakış açısından;

Elimdeki tepsiyi tezgaha bırakır bırakmaz derin bir nefes alarak telefonu açtım.

"Merhaba Pai."

"Merhaba oğlum."

Babamın konuşmaya devam etmesini beklerken karşımdaki adamın iç çekişini duydum.

"Açıp hakkında yazılanları okumanı istiyorum oğlum ve düşünmeni istiyorum; bütün başarıların, fedakarlıkların, fedakarlıklarımız bunun için miydi? Bizim nereden, ne şartlar altında geldiğimizi biliyorsun, bizim onlara gücümüzün yetmeyeceğini de biliyorsun. Bugün olduğumuz noktaya tırnaklarımızla kazıyarak geldik lakin artık herkes başarılarını onlara, ona, sevgiline borçlu olduğunu söyleyecek. İstediğin bu muydu, oğlum? Değer miydi?"

"Baba..."

"Defalarca kez uyardım, ondan uzak durmanı söyledim, dinlemedin. Bana artık bir çocuk olmadığını, kendi kararlarını verdiğini söylüyorsun, öyle olsun. Bu senin kariyerin, benim sözlerimin bir önemi olmadığı sürece menajerin olmama gerek yok."

Daha ağzımı açamadan telefon kapanmıştı.

İç çekerek bildirimlerden birine gidip birkaç haber başlığını okudum.

'Neymar'ın borçlarını nasıl ödediği belli oldu.'

'Neymar kariyerinde yükselmenin yolunu buldu.'

'Futbol yıldızı Dünya devinin kızıyla...'

'Neymar Ballon d'Or 'u garantiledi. Tek yapması gereken rica etmek.'

'Neymar en iyi olmayı kafaya koydu. Artık FIFA'nın bütün kapıları ona açılacak.'

Telefonun ekranını kapatarak bir kenara koydum. Tezgaha yaslandım. Gözlerimi sıkıca kapatarak derin bir nefes aldım. Anlaşılan bundan böyle ne başarsam rüşvetle, onların adını kullanarak kazandığım düşünülecekti.

Bir şeyleri kırıp dökmeye, bağırıp çağırmaya ihtiyacım vardı.
Bunlarla nasıl basa çıkacaktım? Medyayı geçtim, diğer insanların, fanların neye inandığını geçtim bu aileyle nasıl başa çıkacaktım? Kendi ailem bile karşımdaydı. Babam beni yalnız bırakırsa yapabilir miydim? Devam edebilir miydim?

...

Yavaş adımlarla ona ne demem gerektiğini düşünerek yukarı çıktım. Odaya girdiğimde bıraktığım yerde, yatağın üzerinde yoktu. Banyonun kapısı açılınca o yöne baktım, üzgün gözlerini kaçırarak başını eğmişti.
Birkaç dakika öncesine kadar ne kadar da mutluyduk. Kimse yokken her şeyi ne kadar kolay çözüp mutlu olabiliyorduk.

Yalnızca ikimizin yaşadığı bir dünya diledim.

"Ney..." belli belirsiz mırıldanıp sustu. O da benim gibi ne diyeceğini bilemiyordu. Yaklaşıp ellerini tuttum. Başını kaldırıp gözlerime baktı nihayet. Birkaç saniye yeşillerinde kaybolmuştum. Kenarları kızarmış, parlıyordu; ağlamıştı.