Alçin Naz Alatürk (Gerçek Ailem?)

6. Bölüm

"𝐇𝐞𝐫 𝐬̧𝐚𝐫𝐤𝛊𝐧𝛊𝐧 𝐠𝐨̈𝐭𝐮̈𝐫𝐝𝐮̈𝐠̆𝐮̈ 𝐲𝐞𝐫 𝐛𝐚𝐬̧𝐤𝐚.."
- 𝐎̈𝐳𝐝𝐞𝐦𝐢𝐫 𝐀𝐬𝐚𝐟

(𝐀𝐥𝐜̧𝐢𝐧'𝐝𝐞𝐧)

Bazen hayata tutunmaya çalışır ya hani insan veya onu hayata döndürmeye çalışan insanlara bakar bende öyleydim. 1 hafta olmuştu onlar hayattan gideli, anne feryadlarının kulaklardan silinişi, insanların onları unutmaları gibi daha bir sürü şeyin üzerinden tamı tamına 1 hafta geçmişti.

Ben ise yatakta öylece yatmış aşağıda ki gürültümün nedenini anlamaya çalışıyordum. Yataktan kalkıp merdivenlerden aşağıya inmeye başladım, sesler sanırsam mutfaktan geliyordu.
Mutfağa girdiğimde ise böyle bir manzara asla beklemiyordum adını dahi hatırlamadığım kişiler pasta yapıyordu, daha çok yapmaya çalışıyorlardı.

Burukça baktım onlara, ben onları izlerken hepsinden benden de dahil küçük olan konuşmaya başladı,
Yiğit "Abi sizce biraz da olsa mutlu olur mu?"
Anıl "Merak etme abim bizim çikolatalı he bide çilekli pastamıza kimse karşı koyamaz! O kadar ulan!"
Devran " Tutmayın lan salın gitsin küçük enişteyi."

Dediğine gülmek istesemde içimden gelmiyordu, sanırım aralarında Polat yoktu. Sessizce arkamı dönecekken ensemde nefes hissetmemle ilk baş duraksadım. Daha sonra ise hızlı bir hareketle karın boşluğuna vurup kolunu kıvırmamla acı bir inleme sesi duydum, kıvırdığım kolu geriye çekiştirip diz kapağına da tekmeyi geçirmemle adam iki ayağı üzerine düşmüştü.

Devirdiğim kişiye baktığımda bunun Polat abim olduğunu dahası bana ateş saçan gözlerle baktığını gördüğümde ise kollarını serbest bırakıp geri çekildim,Bana duygusuzca baktığını görünce gözlerim kısıldı.

𝐍𝐚𝐩𝐭𝛊𝐤 𝐚𝐜𝐚𝐛𝐚 𝐚𝐧𝐚𝐬𝛊𝐧𝛊 𝐛𝐚𝐛𝐚𝐬𝛊𝐧𝛊 𝐦𝛊 𝐯𝐮𝐫𝐝𝐮𝐤
Hayır.
𝐎𝐧𝐮𝐧 𝐚𝐧𝐚𝐬𝛊 𝐛𝐚𝐛𝐚𝐬𝛊 𝐛𝐢𝐳𝐢𝐦𝐝𝐞 𝐚𝐧𝐚 𝐛𝐚𝐛𝐚𝐦𝛊𝐳 𝐦𝐚𝐧𝐭𝛊𝐤𝐞𝐧.
Caferciğim nereye varacaksın canım benim?
𝐄𝐞 𝐨 𝐳𝐚𝐦𝐚𝐧 𝐛𝐮 𝐬𝐚𝐤𝐚𝐭𝐭𝛊𝐫!?
Malsın Cafer.

Aynı duygusuz ifade ile ona baktığımda gözlerinde ki ifade değişti ve yerine tarif edemediğim bir duygu kapladı, Mutfaktakilere baktığımda bize şaşkınlıkla baktıklarını gördüm Polat'a dönüp konuşmaya başladım.
"Sana benden tavsiye koca dev, bir Polis'e hele ki bir Polis Özel Harekatçı ise sessizce yaklaşma sonun bundan da beter olabilir." Dediğimde alayla sırıttı ve ondan asla beklemediğim kelimeleri kullanmasıyla gözlerimde ki ifade kat be kat daha da duygusuzlaştı.

" Ne o Başkomiser bu yaşa gelmiş hala sessiz sessiz izliyorsun aile mi gerçi arkadaşlarının 𝐎̈𝐥𝐮̈𝐦'𝐮̈𝐧𝐮̈𝐝𝐞 öyle izlemiştin değil mi? Sessizce" Dediğiyle ona baktım bana bakıyordu, yanına gidip yüzüne yumruğu geçirdiğimde çığlık sesleri duydum ama umursamadım.

" 1. Onlar ölmedi Şehit oldu, 2. Benim aileme laf atarken iki kere düşün, 3. Arkadaş değil abilerim di onlar benim ne yazık ki senin bilmediğin bir kavram, 4. Ve son olarak Şehit olmuş insanların bile arkasından atıp tutuyorsan olmayan karakterine yazıklar olsun. Sen burda onlara laf at diye Şehit olmadı onlar sende dahil bütün Aile dediğin insanları kurtarmak için Şehit oldu yemin ediyorum ki eğer bir daha onların hakkında başka bir şey dersen seni böyle bırakmam öldüresiye döver komalık ederim."

Her konuştuğumda bir yumruk atıyordum, diğerlerine baktım beni savunsunlar istedim ama onlar bunu yapmak yerine yerde ki abilerinin yanına koştular, Alayla güldüm ve dediği gibi sessizce uzaklaştım ordan.