BİR DAMLA GÖZYAŞI

NELER OLUYOR?

İnsanı depresyonda bile rahat bırakmıyorlardı.Yarenura içimdekileri söyledikten sonra saatlerce ağlamış,evin altını üstüne getirmiştim. Bana şaşırtıcı gelen şey ise normalde bu davranışlarıma ailemin kızması gerekirken sessizce beni izleyip sakin olmamı bekliyorlardı. Aynı o dizilerde ki gibiydiler gerçekten çok uzak davranıyorlardı.Bilmediğim bir şey olabilir miydi? Sanmıyorum ne olsa haberim olurdu bu başka bir şeydi bambaşka bir şey ama muhakkak öğrenecektim.Annem odama her geldiğinde teselli sözcükleriyle odamı terk etmek zorunda kalıyordu. Ve yoğun istek üzerine psikoloğa gidecektim dersler dışında evden ilk kez çıkacaktım. Bu süre zarfında 3 kilo vermiş,saçlarım bakımsızlıktan şekil değiştirmiş, durmayan göz yaşlarıyla göz altlarım uyuşturucu bağımlılarından farksız olmuştu. Bordo bir kot üzerine kahve rengi tonlarının hakim olduğu bir gömlek giyip saçlarımı neye benzediğini hala anlayamadığım bir topuz yapıp çıktım evden. Hastaneye geldiğimde yaklaşık 15 dakika bekledikten sonra kısa saçlı gözlüklü ve oldukça bakımlı görünen sekreter beni içeriye davet etti. Girdiğim oda son derece moderndi.Beyaz renginin baskın olduğu oda fazlasıyla ferahtı.Şık ve sade. Karşımda duran adını önünde ki yazıdan öğrendiğim çocuk ve ergen psikoloğu Hayal hanım gülümseyen bir yüzle bana bakıyordu. Eliyle oturmamı işaret ettiğinde oturmayı akıl edebildim.
-Evet Hira nasılsın?
-Nasıl olduğumu söylersem deli olmadığımı kabul edersiniz?
-Deli olduğunu da nereden çıkardın?
-Burada oluşumdan.
-Buraya deliler gelmez Hira her gencin her insanın sorunları vardır kendine bile açamadığı konuları rahatça anlatmaya gelir.
-Benim ne yapmamı bekliyorsunuz?
-Anlat.
Bir anda yarenura anlattığım her şeyi o sadece adını bildiğim kadına anlattım.O ise sadece kafasını sallayarak bana baktı.Dalga mı geçiyordu bu kadın?
-Yalnız ben bunları arkadaşıma da anlattım ama sadece kafanızı sallayacağınızı bilseydim gelmezdim.
Bunları dedikten sonra tam kapının kolunu tuttum çıkarken adımı seslendi.Cevap vermeden baktım sadece.
-Bir yanlış anlaşılma olmuş olamaz mı? Eğer her şey anlattığın gibiyse seni bırakıp gitmek için iyi bir sebebi vardır.
-3 haftadır bitmeyen bir sorun mu?
Kadının odasından sinirle çıktım.Salak. Asıl onun sorunları vardı. Sadece beni istememişti ne sebebi? Biraz fazla sert olmuştu belki ama şu ara bağırıp çağırmak sinirlerimi yatıştırıyordu.Aklıma bir anda gelen bir fikirle tekrardan hastaneye geri girdim.O gün bizi yatırdıkları servisi buldum.Bu sinirlerimi iyice harekete geçirse de sakin kaldım. Bir hemşireden yardım isteyebilirdim.Mutlaka ellerinde kayıtların olduğu bir dosya vardır umuduyla. Ve bir hemşireyi durdurup sordum.
- pardon bir bakar mısınız?
-Buyrun
-Benim bir arkadaşım 3 hafta önce burada yatıyordu sonradan hastaneden çıktı.
-Yani?
-Yani o neden hastaneden çıktı?
-Hanımefendi tedavisi bitmiş ve çıkmıştır.
-Ama elinizde bir kayıt olmalı değil mi?
-Üzgünüm, o gün ben değildim burada olsam da 1.dereceden yakını değilsiniz size bilgi veremeyiz.
-O gün burada olan bir hemşire söyler misiniz?
-Bakın, şu karşıda ki hemşire biliyordur.
-Teşekkürler.
-Tam onun yanına giderken başka bir el dokundu koluma.Bu stajyer bir hemşireyi.Anlamsız gözlerle ona bakarken konuşmaya başladı.
-Bende o gün buradaydım.Siz birlikte baygın girdiniz içeri hepimizin gözleri doldu çünkü elini tutuyordu.Sen uyanmadan o hastalığından dolayı başka bir yere sevk edildi.Sevgilin seni bırakmadı.
Gerisini duymuyordum bile ne hastalığı? Toprak hasta mıydı? Bana neden dememişlerdi? Başıma şiddetli bir ağrı girdi hastane koridorları dönmeye başladı.Hemşire beni bir koltuğa ottutturup yüzüme bakıyordu.
-Bırak beni.
-Kendinizde değilsiniz.
Bırak dedim ve kalktım. Neler oluyordu öğrenecektim.Toprağa ne olmuştu bulacaktım ve eğer haklıysa onu da bulacaktım..