My Cute Stupid Mate

1

Dave p.o.v.

'Dave Matthew Taylor!' mijn moeder klinkt woest. En dat is raar, want dat is ze bijna nooit. Ze is zo een moeder die bijna nergens boos om wordt, wat je ook fout doet. En nu? Nu komt ze boos mijn werkkamer ingelopen en gaat met haar handen in haar zij voor me staan. Ze maakt haar kleine postuur groter te maken door op haar tenen te gaan staan. Haar lange, bruine haar zit in een rommelige knot. Het teken dat ze aan het poetsen is. Haar gefronste wenkbrauwen staan boven haar bruine ogen die nu woest staan. 'Wat is er moeder?' vraag ik terwijl ik de papieren waar ik mee bezig was op een stapeltje leg en in een laatje van mijn eikenhouten bureau doe. 'Dat weet jij dondersgoed Dave Matthew Taylor.' Ineens denk ik aan de woorden die ik net nog tegen mijn vader heb gezegd.

Hij had gevraagd of ik nou ooit nog op zoek zou gaan naar mijn Mate.

Ik had gezegd dat ik haar had opgegeven, dat ze waarschijnlijk toch niet bestaat. Dat er iets is gebeurt waardoor de maangodin mij geen zielsverwant gunt. Ja, en nu weet mijn moeder het.

'Jij gaat niemand opgeven en al helemaal je mate niet potverdorie!' Ja, eigenlijk had ik het wel kunnen bedenken. Mijn moeder wordt maar om een ding boos. En dat is dit onderwerp. Mijn Mate. 

'Ik ben 19 en heb haar nog niet gevonden mam. Dat moet toch een teken zijn.' Ik begin een beetje boos te worden. 

'En hoezo denk je dat je iets verkeerd hebt gedaan bij de maangodin! Je bent potverdorie mijn zoon. Die verdient dit dus totaal niet!' roept ze gefrustreerd uit. Oké, snel ander onderwerp.

'Waarom ben je eigenlijk aan het poetsen mam?' vraag ik om van onderwerp te wisselen. 

'Er komt bezoek in de stad. Ik wil dat ook jij je op je best kleed.' Plan gelukt! Welke roedel zou het zijn? 

'Wie zijn het mam?' vraag ik, dit keer vol interesse. 

'De Wilsons. Je moet wel oppassen, hun dochter weet niet dat ze een weerwolf is. Haar ouders wilde haar dat pas vertellen als ze 16 wordt. En dus haar wolfsgeest krijgt.' legt mijn moeder uit. Fijn. Een weerwolf die niet weet dat ze een weerwolf is. 

'En waarom moeten wij dan netjes zijn?' vraag ik nu met een stuk minder interesse. 

'Omdat het het gezin van de Alpha is!' siste mijn moeder. Oké, een Alpha gezin, met een dochter die niet weet wat ze is. Wauw. Kan het nog dommer? 

'Ik zal me op mijn allerbest kleden moeder.' zucht ik. Mijn moeder knikt tevreden en loopt daarna de deur van mijn kamer weer uit. Ik sta met tegenzin op en loop via een deur naar mijn kamer. Daar pak ik zwarte kleren uit de kast en loop ik weer door naar de badkamer. Ik neem een snelle douche en kleed me weer aan. Als ik in de spiegel kijk komt hetzelfde gezicht tevoorschijn. Donkerbruin haar en lichtgroene ogen. Het haar heb ik zeker van mijn moeder. Vol, en een mooie, donkerbruine kleur. De ogen en de bouw van mijn lichaam heb ik zeker van mijn vader. Lichtgroen, en een sterke lichaamsbouw. Een van een Alpha. Ik denk dat het zo wel netjes genoeg is. Ik loop weer naar beneden en zie dat de woonkamer spik en span is. Dat mijn zusje, vader en moeder geweldig netjes zijn gekleed en rechtop staan alsof er een touwtje aan hun hoofd zit. En dat touwtje zit dan vast aan het plafond. Zo recht staan ze dus. 

'Zijn ze er al?' vraag ik verbaast. Ik heb namelijk niemand geroken! 

'Nee, nog 3 minuten.' zegt mijn zusje. En ja hoor, precies 3 minuten nadat ze het zei rook ik 3 nieuwe geuren op ons terrein. En ze verschilden zo veel van elkaar dat het niet normaal was. De eerste geur was fris, een beetje als gras op een vroege lente ochtend. Maar erg lekker rook het nou ook weer niet. De tweede geur was wat zachter, een beetje een geur waar je je welkom voelt. Ik kan het niet precies beschrijven. Maar de derde, de laatste geur was zo betoverend dat ik er bijna in bleef. Het was een soort kokosnoot geur, met een vleugje vanille. Het rook verrukkelijk. Echt fantastisch. Mijn wolf werd ook helemaal gek van binnen. Hij wilde me het liefst overnemen om zo snel mogelijk te gaan kijken waar die hemelse geur vandaan kwam. 

'Dave, doe eens rustig. Wat is er met je aan de hand?' vraagt mijn moeder. Iets waardoor ze me uit mijn gedachtes haalt. 

'Ruiken jullie dat dan niet?' Ik kijk ze verbaast aan. Het is echt onmogelijk dat ze dat niet ruiken. 

'Ruiken wat? De logees? Die ruiken echt niet zo bijzonder hoor.' zegt mijn vader. Niet wetend dat hij zonet de belangrijkste tip ever aan mijn moeder heeft gegeven. Haar lach wordt steeds groter en haar ogen vullen zich met pretlichtjes. 

'Dan gaan we dus toch ooit erfelijke opvolgers krijgen Raphael.' zucht ze opgelucht. Mijn vader kijkt haar alleen maar verbaast aan. Ik weet bijna zeker dat hij denkt: Waar heeft die het nou weer over? 

'Dave? Begrijp je het dan nog niet? Je bent echt traag weet je dat.' zegt mijn zus als ze me met opgetrokken wenkbrauwen ziet kijken. 

'Hoogstwaarschijnlijk is je Mate hier. En is dat dus de reden dat jij de enige bent die haar, volgens jou geweldige, geur ruikt.' legt mijn moeder verder uit. 

'Holy Fuck.' scheld ik zachtjes. 

'Dave Mason Taylor. Je mag wel wat blijer zijn hoor.' zegt mijn moeder weer wat bozig. 

'Sorry moeder, ik dacht alleen dat ik haar nooit zou vinden. Als in nooit.' stamel ik zachtjes. Het kan dus echt. Het kan dus dat ik wel een Mate heb. En dat ze hoogstwaarschijnlijk hier is. Holy Fuck. Dat is waarom mijn wolf zo raar deed. Hij voelde haar aanwezigheid. 

'Ik wil naar haar toe.' grom ik. 

'Nee, niet in deze staat. Straks is het die dochter van onze logees en gebeurt er iets waardoor je ons voor haar 16e verraad.' zegt mijn moeder. En bedankt. Nu weet ik dus nog niet hoe ze eruit ziet. En of ze het überhoudt is. 

'Hij moet rustig worden in 30 minuten. Ze komen eten remember?' zegt mijn zus. Een tevreden glimlachje siert mijn gezicht. Plan geslaagd. Ik krijg haar dus toch te zien!

'We gaan hem dus echt nooit rustig krijgen! Zie je die glimlach. Die heb ik dus nog nooit gezien.' zegt mijn zus paniekerig. 

'Als hij Hem maar in bedwang houd.' zegt mijn moeder waarschuwend. 

'Altijd.' En met die woorden gaat de bel. De geur is sterker geworden. Ze is hier!