My Cute Stupid Mate

9

We zijn echt SUPERBLIJ OMG 6K Allemaal superbedankt! BLIJHEID HEEEERSTTTTTTT. EN nu terug naar het hoofdstuk. 

Claire:

'Dus dan word jij onze nieuwe Luna.'

Voordat ik kan antwoorden op dat wat ze zegt begint iemand te lachen. En dan niet om een grapje. Nee, een gruwelijke, duivelse lach. Alle vrouwen en kinderen, waaronder ik, kijken als één man naar de trap, waar het geluid vandaan lijkt te komen. Ik baan me een weg naar voren met Jamia om te kijken wie of wat die lach veroorzaakte. Als ik eenmaal vooraan sta met Jamia zie ik een man met lang, vuil zwart haar. Hij heeft merkwaardige ogen. Rood en kwaad. Alsof ze zo iemand zouden kunnen doden. Alleen al door middel van de blik. Achter hem staan nog een aantal mannen.

'Jongens, we hebben de Jackpot.' grinnikt de man met het zwarte haar waarna hij mijn arm ruw vastpakt. Ik ruk me los, waarna ik hem fel aankijk. Niemand raakt mij zomaar aan. 

'Blijf. Met. Je. Smerige. Poten. Van. Me. Af.' sis ik. Hij begint nog harder te lachen en kijkt me dan boos aan. Ik kijk met een felheid terug die hij niet verwacht had. Maar al snel herpakt hij zich en kijkt hij woest. 

'Jij beveelt mij, De Alpha, niks jongedame.' Hij klinkt zelfingenomen. Dat zal hij dan ook wel zijn. 
'En dat bepaal ik zelf wel. Meneertje de koekepeertje.' antwoord ik. De man wordt paars van woede en ik zie dezelfde flits die Dave altijd heeft door zijn ogen gaan. Dan heb ik dus iets gedaan waarvan ik geen idee heb wat het nou eigenlijk is. 
'Hoe noemde je mij?' gromt hij boos.
'Meneertje de Koekepeertje, ik dacht dat dat wel duidelijk was.' Oke. Ik klink een stuk zelfverzekerder dan ik eigenlijk ben. De nagels van de man boren in mijn onderarm maar ik geef geen kik. Het enige wat ik kan bedenken is dat ik iets nodig heb om hem af te schudden zodat iedereen veilig is.
'Luna. Gaat alles wel goed.' een klein meisje met tranen in haar oogjes gaat naast me staan en kijkt me bezorgt aan.
'Alles komt goed. Dat beloof ik je.' zeg ik tegen haar. Ze glimlacht net voordat ze door een haar moeder naar achteren wordt getrokken. 
'Zo. De Luna dus.' Nog steeds snap ik niet wat het woord 'Luna' in houd, maar wel begrijp ik dat ik er één ben en het belangrijk is.

'Meneer, we hebben de Golden Luna en de zus van Dave gevonden,' zegt een andere breedgebouwde man die net aan komt lopen.
'Mooi zo, zijn Mate heb ik hier. We kunnen gaan, laat de rest achter,' zegt de man die beweerd een "Alpha" te zijn. Daarna wordt ik hardhandig meegesleurd.
'KIP TANDORIE!!! LAAT ME LOS!!! STELLETJE ACHTERBAKSE HONDEN!' roep ik terwijl ik me los probeer te rukken. De man staat stil. Ik heb geen tijd meer te verliezen dus geef ik hem een knietje. De man laat me los, maar hij had zoveel kracht op mijn arm gezet dat toen hij los liet, ik naar achteren viel. Door mijn val haal ik mijn arm pijnlijk open. Uit een diepe snee gutst bloed. Maar ik negeer de brandende pijn en sta zo snel mogelijk weer op. Ik zie dat er drie mannen op me af komen lopen. Snel nadenken. Snel nadenken. Ik zet het op een lopen en begin keihard te schreeuwen.
'HELP VERDOMME! ZIET DAN SERIEUS NIEMAND HIER DAT ER 3 MEISJES ONTVOERD WORDEN!?!!?' roep ik terwijl ik nog sneller begin te lopen. Mijn voeten branden en mijn linkerarm klopt als een bezetene. Ik loop waarschijnlijk in de richting van de grens. Hoe dichter bij ik kom hoe meer gewonden en doden ik zie liggen. Ik ben geshoqueerd. Maar moet blijven rennen. Mijn zij begint te steken en ik begin zwarte vlekjes te zien door het bloedverlies van mijn arm. Uiteindelijk zie ik een bekend figuur op de grond zitten bij twee mensen. Dave. Ik ga achter hem staan en wil iets zeggen maar de aanblik van de twee mensen naast hem laten me naar adem happen.
'Mam, pap?' fluister ik waarna ik naar achter word getrokken en er touwen om mijn polsen gebonden worden. Ik krijg ook een lap voor mijn mond zodat schreeuwen onmogelijk is. Al hoeft dat niet. Dave heeft me al gehoord. De tranen stromen geluidloos over mijn wangen. Mijn ouders zijn dood. Het is onwaarschijnlijk. Ik ben 15 en moet nu al zonder ouders leven. Ik voel de grond draaien en hoor nog net iemand 'Claire!' ergens van veraf roepen.

Dave p.o.v.

Claire is voor mijn ogen geteleporteerd. Ze is door mijn vingers heen geglipt. Letterlijk! Ik had haar naar adem horen happen, maar had niet door dat zij het was. Nu is ze door Zwarthaar meegenomen. Black Blood roedel. Ze zijn een van de weinigen die kunnen teleporteren. Dat is waarschijnlijk de reden dat ze binnen zijn gekomen zonder dat ik het merkte. Hoe heb ik ooit zo stom kunnen zijn. Claire had in het Alpha huis moeten zitten. Niet bij de rest in de kelder. Het was logisch dat ze ontvoerd is. Het is mijn eigen domme fout. 
'ALPHA!' hoor ik ineens een stem roepen. Er staat een vrouw met een kindje op haar arm voor me. Ik ga rechtop staan en kijk haar vragend aan. 
'Wat is er Allison?' vraag ik. 

'Jamia, June en Claire. Ze-ze zijn weg!' Het kindje barst in huilen uit. Ik begin heviger te ademen. Ze hebben mijn Mate, en mijn zus! En ook nog June. 
'Licht Tanner en Mason in over dit nieuws. Deze twee lichamen moeten ongedeerd blijven, zorg dat ze ergens veilig komen te liggen tot ik terug ben, het zijn de ouders van Claire. Mason, Tanner en ik gaan vanavond nog op zoek. Ze kunnen niet heel ver zijn.' die laatste woorden waren gelogen. Niemand weet van het teleporteren af, maar toch knikt de vrouw. Het kindje zit nog steeds rillend op haar rug. 
'Allison?' De vrouw kijkt me aan. 'Ik reken op je.' en met die woorden ren ik naar het Alpha huis. Met mijn gedachtes die steeds op hetzelfde uitkomen. 
Ik heb het verpest.